یادداشت رعنا.

        نوشتار روان این کتاب باعث شد زود تمومش کنم.
داستان، تضاد در یک جبهه رو نشون می‌داد که شخصیت اصلی رو سردرگم کرده بود و در پی کشف حقیقت بود.
مفهوم فلسفی تقریبا خوب بیان شده بود داخلش اما از لحاظ ساختاری اصلا منطقی نبود.
احساس کردم نویسنده بیشتر تمرکزش روی اون مفهوم بوده برای همین خط داستانی و ساختار روایی رو از دست داده. 
به‌نظرم اصلا پایان خوبی نداشت. خیلی از چیزا همینطوری مبهم رها شدند؛ مثل کمیته‌ی نظارت و سرنوشت شخصیت اصلی. یا یسری از شخصیت‌ها که یهویی وارد داستان می‌شدن و بعد یهویی معلوم می‌شد کلا نقششون فرق می‌کنه بدون هیچ توضیح و دلیلی. اون پرونده‌ای هم که شخصیت اصلی دنبال می‌کرد به جایی نرسید.
و انگار هرجا نویسنده با شخصیت‌ها و داستانشون به بن‌بست رسیده بود، حذفشون کرده بود.
این نشون میده که هرچی هم داستان از نظر درون مایه و مفهوم قوی باشه ولی پایان خوب ومنطقی نداشته باشه، کیفیتشو میاره پایین. فرق ظریفی هست بین پایان باز و پایان ناقص.

در کل؛ خیلی از معماها بدون‌پاسخ موندند که به نظر می‌رسید از سر ناتوانی بوده. پایان منسجم و منطقی‌ای نداشت. اما مضمون زیبایی رو به تصویر کشیده بود. برای حداقل یک‌بار خوندن بدک نیست.