شروع داستان به گونه ای بود که گمان کردم با یک داستان پردازی عمیق رو به رو هستم. اما در پایان این تصور را نداشتم.
خواندنش خالی از لطف نبود
        

          ساعت ۱۲:۵۸ شب بود…
وقتی کتاب را بستم، نه تنها پایان یک داستان را رقم زدم، بلکه آغاز یک بینش تازه در ذهن و دلم شکفت.
این کتاب را یک‌نفس خواندم، بی‌وقفه، بی‌خستگی…
و چقدر خوشحالم که انتخابش کردم.

«گریه‌های مسیح»، فقط قصه نبود؛ تماشای تضاد بود.
تضادِ تلخ بین دینی که به نام خدا می‌کشد، و دینی که با نام خدا، زنده می‌کند.
از تاریکی‌های خون و جهل، تا نوری که از چهره محمد(ص) و خاندانش جاری‌ست...
این داستان، صدای آهِ مسیح است… و شاید صدای گریه‌ی تمام وجدان‌هایی که هنوز زنده‌اند.
        

          
علی رغم اینکه شروع خوبی داشت پایان به شدت مبهمی داشت و انتظار ادله عقلی بیشتری داشتم 
البته که ریتم بخش پلیسی داستان بخصوص در انتها تند و جذاب شده بود که پایان این بخش هم باز  و گنگ بود
اما بطور کلی خوندنش خالی از لطف نیست 
        

          ماجرا از این قرار است که پسری قاتل توسط پلیس ها مورد تعقیب است.
زیاد به دین خود که مسیحیت است اعتقادی ندارد، اما این اتفاقات باعث می‌شود که باورش محکم شود!

کتابش خیلی دَرهم بَرهم بود زیاد چیزی ازش متوجه نشدم و خب ایراداتی هم داشت! 
        

          برخی از ایرادات کتاب: ۱. ادعای کتابخانه‌سوزی و تجاوز به زنان در طی فتح ایران توسط مسلمانان، بدون ارائه مستندات تاریخی در پی‌نوشت ۲. اهانت به خلفا ۳. ذکر مطالبی درباره اهل تسنن که باعث تفرقه بین سنی و شیعه می‌شود. ۴. تنها بودن زن و مرد نامحرم در یک خانه (جاستین و کارولین) در حالی‌که در کتاب، مرد به عنوان نماد مذهب شیعه معرفی شده. 5. پی‌رنگ ضعیف 6.عدم رعایت اصول شکسته نویسی در دیالوگ ها
        

          مبهم بودن پایان و داستانش ، کافی بود برای ندادن نصف ستاره ها.
و همانطور که بقیه گفتند ، خواندنش خالی از لطف نبود.
        

          نوشتار روان این کتاب باعث شد زود تمومش کنم.
داستان، تضاد در یک جبهه رو نشون می‌داد که شخصیت اصلی رو سردرگم کرده بود و در پی کشف حقیقت بود.
مفهوم فلسفی تقریبا خوب بیان شده بود داخلش اما از لحاظ ساختاری اصلا منطقی نبود.
احساس کردم نویسنده بیشتر تمرکزش روی اون مفهوم بوده برای همین خط داستانی و ساختار روایی رو از دست داده. 
به‌نظرم اصلا پایان خوبی نداشت. خیلی از چیزا همینطوری مبهم رها شدند؛ مثل کمیته‌ی نظارت و سرنوشت شخصیت اصلی. یا یسری از شخصیت‌ها که یهویی وارد داستان می‌شدن و بعد یهویی معلوم می‌شد کلا نقششون فرق می‌کنه بدون هیچ توضیح و دلیلی. اون پرونده‌ای هم که شخصیت اصلی دنبال می‌کرد به جایی نرسید.
و انگار هرجا نویسنده با شخصیت‌ها و داستانشون به بن‌بست رسیده بود، حذفشون کرده بود.
این نشون میده که هرچی هم داستان از نظر درون مایه و مفهوم قوی باشه ولی پایان خوب ومنطقی نداشته باشه، کیفیتشو میاره پایین. فرق ظریفی هست بین پایان باز و پایان ناقص.

در کل؛ خیلی از معماها بدون‌پاسخ موندند که به نظر می‌رسید از سر ناتوانی بوده. پایان منسجم و منطقی‌ای نداشت. اما مضمون زیبایی رو به تصویر کشیده بود. برای حداقل یک‌بار خوندن بدک نیست.