برای من خوندن کتابهایی که راوی اون‌ها یک پسربچه است جذابیت خیلی زیادی داره.
سادگی نگاهشون به دنیا و مسائل و عمیق نشدن اون‌ها احساسات و اتفاقات و اینکه در لحظه میتونن حواسشون رو از چیزهای خیلی مهم به چیزهای خیلی پیش پاافتاده پرت کنن برای من شگفت انگیزه…
تا بهار صبر کن باندینی یکی از سری چهارجلدی جان فانته بود که خوندنش من رو با مرزهای جدیدی از هنر نویسندگی آشنا کرد
اینکه بتونی بدون شعار و جملات گل درشت، فقر و نداری و خیانت و پذیرش در جامعه و پایبندی به ریشه‌ها رو به تصویر بکشی، اون هم صرفا در قالب دیالوگ‌ها واقعا هنره! 
البته تشکر ویژه از اقای محمدرضا شکاری که خیلی زیبا تونسته بود همپای نویسنده این زیبایی رو به تصویر بکشه 
حتما این کتاب رو توصیه میکنم و البته سه جلد بعدی رو هم خواهم خوند.
      

        گذر روزها رو  میشه این اندازه زیبا توصیف کرد؟
«گاهی یکی از شنبه‌ها را می‌دیدم که از کوچه‌ای بیرون می‌آمد و سر می‌خورد توی یک کوچه دیگر، همان‌جا غروب می‌شد و از همان‌جا هم می‌رفت...