جلد سوم آتش بدون دود، نقطه‌ی جوشش دردها و شکوه‌هاست؛ آنجا که آدم‌ها دیگر فقط قهرمان یا ضدقهرمان نیستند، بلکه سایه‌روشن‌هایی‌اند از عشق، تردید، سکوت و فریاد.
آلنی در این جلد نه فقط یک مبارز، که انسانی زخمی‌ست که دلش هنوز برای مارال می‌تپد. مارال، زنی‌ست که سکوتش فریاد می‌زند و ایستادنش، از هزار حرکت پرمعناتر است.
نادر ابراهیمی در این جلد، بیش از پیش ما را با فلسفه‌ی بی‌صدایی، بهای آزادی و تقابل تلخ واقعیت و آرمان روبه‌رو می‌کند. جملاتش، همان‌قدر که شعری‌اند، شمشیری‌اند.
«آتش» در این جلد، دیگر فقط آتشِ جنگ و مبارزه نیست؛ آتشی‌ست که در دل انسان‌ها زبانه می‌کشد، آتشی که دود ندارد… اما جان را می‌سوزاند.

خواندن جلد سوم، خواندن زخم‌های یک ملت است، خواندن بغضی‌ست که نمی‌گذارد فراموش کنیم: مبارزه، همیشه با گلوله نیست… گاهی با وفاداری‌ست، با نخواستن، با دوست داشتنِ بی‌صدا.

      

        خوندن جلد اول آتش بدون دود مثل این بود که پا می‌ذاری تو دل یک دنیای قدیمی و پر از قصه‌های ناگفته. جایی که خاک، باد و آدم‌ها با هم قصه می‌گن و هر کدوم زخمی دارن که هنوز تازه‌ست.

داستانش آرام و عمیق پیش می‌ره؛ نه عجله‌ای، نه هیاهویی، فقط یه جریان نرم که مثل صدای قلب خودش رو بهت می‌رسونه.
سولماز اوچی، مارال، گالان، آلنی، آت‌میش و بقیه شخصیت‌ها هر کدوم با دردها و امیدهای خودشون، توی ذهن و دل آدم جا می‌گیرن.

نثر نادر ابراهیمی ساده و در عین حال پرقدرته؛ جوری که وقتی کتاب رو می‌بندی، هنوز حس می‌کنی چیزی تو رو درگیر کرده، حتی اگر ندونی دقیقاً چی بوده.

این کتاب، فقط یه داستان نیست؛ یه تجربه است، یه سفر به دل احساسات و تاریخ، جایی که هر لحظه‌اش پر از رنگ و طعمی متفاوت و تازه‌ست.
      

        یه روایت پر از بغض و ایستادگی؛ نه از کربلا، از بعدش.
از امامی که با زخم زنده‌ست، با دعا می‌جنگه، با صبر، قیام می‌کنه.
صدای تاریخ، این‌بار از زبان شیطان هم شنیدنیه.

اگه دنبال کتابی هستی که هم دلت رو بلرزونه، هم فکرت رو به‌هم بریزه، این کتاب برای توئه.
بخونش... مخصوصاً وقتایی که احساس می‌کنی حرفی برای گفتن نداری، اما روحت غوغاست.