منِ‌او، داستانی‌ست که از دل سنت بیرون آمده، اما در جان امروز ما ریشه می‌دواند.
روایتی از دلدادگی در زمانه‌ای که مرام و وفا، واژه‌هایی قدیمی به‌نظر می‌رسند.
داستانی از عشقی که نه در وصال که در عفاف معنا می‌گیرد.

علی فتاح، جوانمردی از تبار فتاح‌ها، نه قهرمان است و نه پیامبر؛ اما «مرد» است، به همان معنای اصیل کلمه.
و ما، خواننده‌های این قصه، در کنار باب‌جون با ایمان قد کشیدیم، از درویش مصطفا آداب معرفت آموختیم، و در حجب و نجابت مریم خانم، حیرت کردیم.

منِ‌او فقط یک داستان عاشقانه نیست؛
روایتی‌ست از ایستادن، نرفتن، نلرزیدن…
از عشقی که به شهادت می‌انجامد، حتی اگر میدانش جنگ نباشد.
و شاید به همین خاطر است که این روایت، پس از آخرین صفحه هم، در دل ما تمام نمی‌شود.

مَن عَشَقَ فَعَفَّ ثُمَّ ماتَ، ماتَ شَهیدا...

      

        «جای خالی سلوچ» تنها روایت نبودن یک مرد نیست،
روایتِ فراموشی‌ست.
فراموش شدنِ زن، فراموش شدنِ رنج، و فراموش شدنِ انسان در دل خاک و فقر.

مرگان، با تمام استقامتش، تصویر زنی‌ست که همزمان می‌جنگد، می‌سوزد و دوام می‌آورد.
بی‌آنکه صدایی برای فریاد داشته باشد.

این کتاب، آینه‌ای بود از جامعه‌ای که سال‌هاست درد را می‌شناسد، اما چاره را نه.
جای خالی سلوچ، بیش از آنکه فیزیکی باشد، روانی‌ست؛
جای خالی معنا، عشق، عدالت.

کتاب تمام شد.
اما جای خالی‌اش... هنوز پر نشده.

      

        جلد سوم آتش بدون دود، نقطه‌ی جوشش دردها و شکوه‌هاست؛ آنجا که آدم‌ها دیگر فقط قهرمان یا ضدقهرمان نیستند، بلکه سایه‌روشن‌هایی‌اند از عشق، تردید، سکوت و فریاد.
آلنی در این جلد نه فقط یک مبارز، که انسانی زخمی‌ست که دلش هنوز برای مارال می‌تپد. مارال، زنی‌ست که سکوتش فریاد می‌زند و ایستادنش، از هزار حرکت پرمعناتر است.
نادر ابراهیمی در این جلد، بیش از پیش ما را با فلسفه‌ی بی‌صدایی، بهای آزادی و تقابل تلخ واقعیت و آرمان روبه‌رو می‌کند. جملاتش، همان‌قدر که شعری‌اند، شمشیری‌اند.
«آتش» در این جلد، دیگر فقط آتشِ جنگ و مبارزه نیست؛ آتشی‌ست که در دل انسان‌ها زبانه می‌کشد، آتشی که دود ندارد… اما جان را می‌سوزاند.

خواندن جلد سوم، خواندن زخم‌های یک ملت است، خواندن بغضی‌ست که نمی‌گذارد فراموش کنیم: مبارزه، همیشه با گلوله نیست… گاهی با وفاداری‌ست، با نخواستن، با دوست داشتنِ بی‌صدا.

      

        خوندن جلد اول آتش بدون دود مثل این بود که پا می‌ذاری تو دل یک دنیای قدیمی و پر از قصه‌های ناگفته. جایی که خاک، باد و آدم‌ها با هم قصه می‌گن و هر کدوم زخمی دارن که هنوز تازه‌ست.

داستانش آرام و عمیق پیش می‌ره؛ نه عجله‌ای، نه هیاهویی، فقط یه جریان نرم که مثل صدای قلب خودش رو بهت می‌رسونه.
سولماز اوچی، مارال، گالان، آلنی، آت‌میش و بقیه شخصیت‌ها هر کدوم با دردها و امیدهای خودشون، توی ذهن و دل آدم جا می‌گیرن.

نثر نادر ابراهیمی ساده و در عین حال پرقدرته؛ جوری که وقتی کتاب رو می‌بندی، هنوز حس می‌کنی چیزی تو رو درگیر کرده، حتی اگر ندونی دقیقاً چی بوده.

این کتاب، فقط یه داستان نیست؛ یه تجربه است، یه سفر به دل احساسات و تاریخ، جایی که هر لحظه‌اش پر از رنگ و طعمی متفاوت و تازه‌ست.
      

        یه روایت پر از بغض و ایستادگی؛ نه از کربلا، از بعدش.
از امامی که با زخم زنده‌ست، با دعا می‌جنگه، با صبر، قیام می‌کنه.
صدای تاریخ، این‌بار از زبان شیطان هم شنیدنیه.

اگه دنبال کتابی هستی که هم دلت رو بلرزونه، هم فکرت رو به‌هم بریزه، این کتاب برای توئه.
بخونش... مخصوصاً وقتایی که احساس می‌کنی حرفی برای گفتن نداری، اما روحت غوغاست.