قدرت مدیره [یا دولت] [...] بطور خلاصه وظیفه‌اش دفاع از وجدان مشترک یا جمعی در برابر دشمنان داخلی و خارجی است. [...] حیات وجدان نیز در قدرت مورد بحث سریان می‌یابد. [...] نیروی قدرت مدیره نظیر روح و جان جامعه، دافع هر نوع نیروی متخاصم است، حال آنکه خود جامعه این تخاصم را یا بطور شدید و یا اصلا احساس نمی‌نماید. یعنی نیروی قدرت مدیره بر پیشانی افعالی که جریحه‌دارش می‌سازند، مهر و نشان جرم می‌زند، در صورتیکه افعال مذکور احساس جمعی را به همین اندازه جریحه‌دار نمی‌کنند. [...] کارمایه نیروی قدرت مدیره از همین احساسات جمعی اخذ میگردد و همین انرژی سبب میشود که وی بتواند جنحه و جنایت را مشخص سازد. [...] نیروی مذکور نمیتواند از چیزی دیگر و یا از هیچ چیز سرچشمه بگیرد [...]. دامنه عمل سازواره حکومت بر شماره و کیفیت افعال مجرمانه، به نیروی این سازواره بستگی دارد.

تنها در خارج از روابط قراردادی عمل اجتماعی احساس نمیشود، بلکه در طرز این روابط نیز عمل مذکور احساس میگردد. در قرارداد همه چیز قراردادی نیست. تنها تعهداتی شایسته این نامند که افراد آنها را اراده کرده و خواسته‌اند و خاستگاهی جز اراده آزاد افراد ندارد. بعکس هرگونه تعهدی که مورد رضایت طرفین قرار نگرفته باشد در خود واجد امر قراردادی نیست. در هرجا که قرارداد وجود دارد، این امر تابع نوعی نظم و قرار است که اثر جامعه است و نه اثر اشخاص خصوصی. این نظم و قرار نیز مرتبا پرحجم‌تر و پیچیده‌تر میشود. در حقیقت متعاقدان میتوانند توافق کنند که در برخی موارد از مقررات قانون تخطی نمایند. باید دانست که حقوق آنان درین باب نامحدود نبوده است، مثلاً توافق دو طرف نمیتواند قراردادی را که واجد شرائط صحت قانونی نیست، معتبر بسازد.

در واقع این فرضیه‌ها [فرضیه‌های داروین] عنصر اساسی زندگی اخلاقی را در اثر انتزاع به کناری می‌نهند، یعنی تأثیر و نفوذ تعدیل‌کننده‌ی جامعه را نسبت به اعضا نادیده می‌انگارند: نفوذی که عمل خشن و زمخت تنازع بقا و انتخاب را کم‌اثر و یا خنثی می‌کند. در هرجا که جامعه وجود دارد، چون همبستگی وجود دارد، غیرخواهی موجود است. بدینسان از همان آغاز بشریت -حتی بشکلی حقیقةً افراطی- این غیرخواهی را می‌یابیم.

افراد تنها ممکن است تابع و مطیع استبدادی دسته‌جمعی باشند، زیرا اعضای یک جامعه تنها تحت سلطه قدرتی قرار میتوانند گرفت که بر آنها تفوق و برتری داشته باشد و تنها قدرتی که دارای این صفت بوده است، قدرت گروه است. [...] به همین دلیل [...] نیروی حکومت‌های خودکامه و تحکمی از خود خویش آنها سر بر نمیآورد، بلکه ناشی از اساس و ساختمان جامعه است.