برخی از ارگانها با وجود فاصله بسیار، مستقیما بیکدیگر وابسته‌اند، و برخی دیگر که کاملا باهم مجاورند، مناسبات دوری باهم دارند. در نتیجه شیوه‌ی گروه‌بندی افراد انسانی که ناشی از تقسیم کار است، کاملا متفاوت از شیوه گروه‌بندی‌ای است که در نتیجه تکرار جمعیت در مکان حاصل میشود، و دیگر با محیط شغلی و سرزمینی و خانوادگی تلاقی نمیکند. [...] قالب تازه‌ای جانشین قالبهای قدیم میشود و البته این جانشینی به میزان محو قالبهای دیگر میسر است.

اگر منفعت و سود[،] افراد انسانی را بهم نزدیک کند، اینکار هرگز بیش از چند لحظه نمی‌پاید. [...] اگر به حاق واقع اشیاء بنگریم، خواهیم دید که هرگونه هماهنگی منافع، خود دربردارنده تعارضی نهائی و یا به تعویق افتاده است، زیرا در جائی که فقط نفع[،] حکومت دارد چون هیچ چیزی سدکننده خودخواهی نیست، هر «من»ی در برابر «من» دیگر در حالت جنگ است و هرگونه متارکه‌ای در این مخاصمه و ستیزه‌جوئی جاویدان، درازمدت نمیتواند بود. در واقع نفع ناپایدارترین امر دنیاست.

هرقدر هم قاعده و مقرره‌ای دقیق و روشن باشد، باز هم جای خالی برای کشاکش و عدم موافقت باز است، ولی نه لازم و نه حتی ممکن است که زندگی اجتماعی بدون مبارزه باشد. نقش همبستگی حذف رقابت نیست، بلکه تعدیل این رقابت است. وانگهی در حالت عادی این قواعد بخودی خود از تقسیم کار ناشی می‌شوند،‌ و به مثابه ادامه آنند. مسلما اگر تقسیم کار فقط به افراد نزدیک شده بود، تا آنها را به اعتبار مبادله خدمات شخصی‌شان برای چند لحظه متحد سازد نمیتوانست موجد هیچ نوع عمل نظم‌دهنده‌ای باشد. لکن تقسیم کار وظائف را به عرصه میآورد، یعنی طرزهای عمل معینی را که در مقتضیات معین تکرار میشوند و با خود هم هویت‌اند، به میدان میکشد. این وظائف با شرائط عمومی و پایدار زندگی اجتماعی مرتبطند. [...] یک دسته عکس‌العمل متقابل وجود دارد که چون با طبع اشیاء مطابقت بیشتری دارند غالبا تکرار میشوند و عادت میگردند و این عادات بتدریج نیرو میگیرند و به قاعده سلوک بدل میشوند. گذشته بر آینده تسلط دارد و یا بعبارت دیگر عادات میان حقوق و تکالیف به تفکیک دست می‌یاز[ـنـ]د و سپس این وضع جنبه الزامی بخود میگیرد.

هنگامیکه افراد از طریق قرارداد با یکدیگر مربوط میشوند بی‌شک دلیلش آن است که در نتیجه یک تقسیم کار ساده یا پیچیده هر کدام نیازمند بدیگری است.