نفرت هم احساس است و هم هیجان، وقتی نفرت را حس میکنیم، ممکن است خشمگین شویم، طغیان کنیم و از خودمان دفاع کنیم. با این حال اخلاقیات و هنجارها آن را بد میدانند. فقط عشق است که یک ارزش مثبت دانسته میشود. اما نفرت میتواند از یک منظر دیگر هم بررسی شود: نفرت مقدس است. نفرت خشم قلبهای قوی و قدرتمند است. نفرت مبارزه جویی آنهایی است که از حماقت و پیش پاافتادگی خشمگین‌اند. نفرت داشتن یعنی دوست داشتن خود، یعنی حس کردن روح گرم و سخاوتمند خود، یعنی حقیر شمردن چیزهای احمقانه و خجالت آور. نفرت تسکین میدهد، عدالت برقرار میکند و شکوه میبخشد. روابط انسانی، هم روابط بین فردی و هم روابط گروهی، با نفرت گره خورده است. در گروه خانواده وقتی والد کودک را طرد میکند یا با او بدرفتاری میکند، خشونت حضور می‌یابد. این کودک چطور میتواند از خودش دفاع کند اگر در او یک احساس شدید، نفرت محافظت کننده، وجود نداشته باشد؟

گذشته، حتی دردناکترین گذشته ها، یک اشتباه یا منبع شرم نیست بلکه سرچشمه زندگی است.

گاهی اوقات، کودک به‌خاطر احترامی که برای والدش قائل است -که ناشی از یک نگرش فرهنگی و طبیعی است- جرئت نمی‌کند به این فکر کند که بزرگ‌ترها هم اشتباه می‌کنند. او ترجیح می‌دهد فکر کند که خودش آدم‌بده است، و این چیزی است که یک آرامش درونی خیالی و یک احساس گناه هشیار در او به وجود می‌آورد، اما باعث می‌شود که این اتهام‌زنی‌ها به والدینش غم و اندوهی در او به وجود نیاورد. اغلب کودک در برابر والد بدرفتار، جایگاه محافظت‌کنندهٔ او را کوچک نمی‌شمارد چون کودک نیاز حیاتی دارد که یک تصویر خوب از والدش داشته باشد. کودک قربانی بدرفتاری ممکن است در زندگی روانی‌اش تصویر خیلی دوست‌داشتنی‌ای از والدش بسازد؛ تصویری که ساده‌لوحانه است و در آرمانی‌سازی والدش نقش دارد.

وقتی بزرگسال انگی به کودک می‌زند، این خطر هست که او بخواهد مطابق آن نقش رفتار کند، خودش را مقصر بداند و جایگاه سپر بلا را بپذیرد. به نظر می‌رسد که گاهی اوقات کودک وسوسه می‌شود که خودش را تسلیم کند و حرف‌های متهم‌کنندهٔ والدینش را بپذیرد. برای او خیلی آسان‌تر است که دیگر نجنگد و خود را مقصر گناهی بداند که هیچ‌گاه مرتکب نشده است.