بل آمی روایت ترقی ظاهری و سقوط روحی یک سرباز است. همان داستان آشنای له‌له زدن برای رسیدن به پول، زن و شهرت. ماجرای همیشگی پسرک روستایی و فقیری که حتی پول چند وعدهٔ غذا را هم ندارد اما خیلی زود صاحب گرم‌ترین بسترها، لطیف‌ترین هم‌صحبت‌ها و لذیذ‌ترین غذاها می‌شود. 
سربازی که از شدت سرمای پاریس پاهایش سست می‌شد و ناامید در خیابان‌ها پرسه می‌زند حالا شکوه زندگی پاریسی را تجربه می‌کند و یکی یکی از پله‌های موفقیت بالا می‌رود. جوان ساده‌ای که با سرو‌کله‌زدن با انگل‌‌های رسانه و قدرت خود را بالا می‌کشد و در این میان راه خود را با چکاندن شیرهٔ زن‌هایی که به تورش می‌خورند هموار می‌کند. بل آمی در نهایت به نماد فرد نفرت‌انگیزی مبدل می‌شود که نویسنده با زیرکی و بدون آنکه بخواهد از زبان او آن را جار بزند نشان می‌دهد که بل آمی آینهٔ رفتار اطرافیان او و واکنشی است به آنچه در منجلاب قدرت و ثروت اتفاق می‌افتد. بل آمی نمایندهٔ نسلی است که با فرصت‌طلبی بی‌نظیرش پای خود را در محافل گوناگون ثروتمندان و اصحاب سیاست باز می‌کند. 

رسانه را یکی از ابعاد مردم‌سالاری دانسته‌اند ولی در پاریس  این هم مثل خیلی از ادعاهای شیک باطنی دیگر و کارکردی کاملا متفاوت دارد. متصدی خبرهای کوتاه با تهیه مصاحبه‌های تخیلی و افزودن پیاز داغ عطش خواننده‌های وفادار خود را فرو می‌خواباند و مدیر روزنامه به شدت علاقه‌مند به سوداندوزی و وصل شدن به شاهراه قدرت است. در این‌جا حتی جوان جویای نامی که به طمع بهبود وضعیت اقتصادی خود وارد روزنامهٔ لاوی فرانس شده با مشاهدهٔ این حرص و طمع کارکنان و تهی‌بودن ادعای خبررسانی متعهدانه می‌کوشد تا خود از قافله عقب نماند. شاید مطالعهٔ بل آمی برای کسانی که خود یا برخی از دوستانشان کارمند ادارهٔ دولتی باشند یادآور خاطرات آن‌ها از محیط کاری باشد.
پ: این داستان با ترجمهٔ روان آقای شهدی خوش‌خوان به نظر می‌رسد. منتظر اتفاقی عجیب‌و‌غریب و یا گیر و گور‌های  داستانی نباشین و از مطالعه کتاب لذت ببرید.