فارغ از جذابیت‌های کودکانه و اعجاب‌انگیز داستان، اینکه نویسنده انقدر جرئت داشته تو اوج تبعیض جنسیتی اروپا همچين شخصیت تابوشکنی خلق کنه، تحسین برانگیزه.
ادبیات اگه بتونه چنین تاثیراتی در جهان همزمان و پس از خود باقی بگذاره، کار خودشو به درستی انجام دادخ.
        

          مثل اینکه بدبینی از اثرات بالا رفتن سن است. چون در دوران کودکی که کتاب پی پی جوراب بلند را خواندم اصلا سوالی در ذهنم شکل نگرفت که مگر می‌شود بچه‌ای بدون مدرسه و خانواده بزرگ شود؟ انگار فقط داشتن یک صندوق پول و خانه برای بزرگ شدن کافی بود و آشپزی به همان سادگی بود که پی پی انجام می‌داد. اصلا کاملا طبیعی بود که یک دختربچه چنان زوری داشته باشد که بتواند هر چیزی را بلند کند. اما الان در سن 26 سالگی می‌گویم مگر می‌شود؟ در کودکی بسیار راحت پذیرای اتفاقات کتاب بودم شاید چون کودکان به جهان ساده نگاه می‌کنند و من دیگر کودک نیستم و پیچیدگی جزئی از زندگی‌ام شده است؛ چیزی که فکر نمی‌کردم و دوست نداشتم هیچوقت دچارش شوم.
اما در این سن هم جادوی آسترین لینگرن من را سحر و جادو کرد؛ او واقعیت را با تخیل قاطی کرده و فکر می‌کنم آرزوی هر بچه‌ای را با این کتاب به واقعیت بدل کرده است. خواندن دوباره‌ی این کتاب باعث شد به یاد آورم که نگاه کودکی نگاهی است که همیشه به جهان رنگ و بوی زیبا و دلچسبی می‌دهد. تلنگری بود که گاهی با عینک کودکی به جهان بنگرم. به نظرم پی پی نماد حیات زندگی است. همیشه شاد است و سختی به خودش راه نمی‌دهد. مثل بقیه نیست و حتی اگر هم سعی کند امکان ندارد شبیه بقیه شود. پی پی شخصیتی اغراق شده دارد اما در عین حال آنچنان زنده است که می‌توانیم از وجودش در زندگی‌امان بهره ببریم.
        

          پی پی جوراب بلند دختری است که هیچ یک معیارهای ما در مورد یک کودک با ادب و نزاکت را ندارد ..او خلق شده تا تمام آموزش ها و قوانینی که برای کودکان وضع شده است را به نقص کند .
این داستان یک اتفاق مهم در ادبیات کودکان در دنیا بود .و بسیار الهام بخش برای مربیان و معلمان بود تا بتوانند خلاقانه و آزادانه تر با کودکان رفتار کنند .
نویسنده در قالب داستان های طنز و زیبای خود و موقعیت های متفاوت سعی دارد تا نگرش ما را نسبت به کودکان را چالش بکشد . 
می توان برای بهره گیری بیشتر از این کتاب ، کتاب آنچه از پی پی جوراب بلند آموختم را مطالعه کنید.
        

          یکی من رو ببره به اون زمانی که این رو می‌خوندم و زندگی می‌کردم
        

          به نام او
تازه تموم شد... طبیعتاً کتابی هست که برای گروه سنی نوجوان نوشته شده؛ اما برای عوض کردن حال و هوا به خوندن کتابی متفاوت نیاز داشتم که شخصی که خودش کتابخون بود، اینو بهم معرفی کرد.
جالبه که ادبیات سوئدی حتی بعد از ترجمه هم ویژگی‌های خاص خودش رو حفظ می‌کنه؛ فرقی هم نداره نویسنده‌اش با فاصله چند سال از نویسنده دیگه کتابی رو نوشته باشه! (این شاید ویژگی شایعی باشه اما چون به تازگی دو سه تا کتاب از نویسندگان سوئدی دیگه هم خونده بودم برام جالب بود)
کتاب در حقیقت از ۳ کتاب تشکیل شده. جذابیت بخش دوم برام از همه بیشتر بود. شاید اون طور که فکر می‌کردم کتاب عجیب حال خوب کنی نبوده باشه (رگه‌های غم در گوشه کنار داستان هست خصوصاً آخرش)؛ اما یقیناً بعد از تموم شدنش و فکر کردن به اون، حسی مشابه حس عمه لورا بعد از هم صحبتی با جوراب بلند ماجرا داشتم
        

          خیییییلی دوستش داشتم :)
پیپّی (Pippi) یه دختر شاد و مهربون و باهوش و شیطون و قویه. همه‌ی چیزی که هر بچه‌ی سالمی باید باشه!
برای کلاس سوم چهارمی‌ها که دلشون می‌خواد حسابی خوش بگذرونن و بخندن مناسبه.
        

          این کتاب بامزه و کوچولو یکی از کتابایی بود که منو کتابخون کرد

🪅🪅🪅🪅🪅🪅🪅🪅🪅

داستان درمورد دخترک نه ساله با موهایی به رنگ هویج که خیلی آشفته و نامنظم دو طرف سرش بافته شده با صورتی پراز کک‌مک و دهانی گشاد و دندان‌های سفید و البته با لباس هایی خیلی عجیب!! لباسی که خودش دوخته بود و جوراب های بلند لنگه‌به‌لنگه و کفش هایی بزرگتر از پاهاش، همون کفش هایی که پدرش براش خریده بود و حاضر نبود به جز اونا کفش دیگه‌ای بپوشه.
اسم این دختر "پی‌پی جوراب بلند" بود
پی‌پی توی یک شهر کوچیک و دورافتاده، داخل یک باغ سبز با بوته‌ها و درختان و گیاهانی که بیش از حد رشد کرده بودند و یک خونه قدیمی به نام "ویله‌کولا" زندگی می‌کرد.🏡
خب، حتما پدر و مادرش هم باهاش زندگی می‌کردند. ولی نه، پی‌پی تنها اونجا زندگی می‌کرد!
تنهای تنها که نه، آقای نیلسون و اسبش هم بودن
بزارید آقای نیلسون رو به شما معرفی کنم: تصور کنید الان یه میمون‌کوچولو کلاهش رو برداشته و تعظیم می‌کنه!🐵
پس پدر و مادرش کجان؟
مادرش وقتی پی‌پی خیلی خیلی کوچولو بود مرده بود، البته پی‌پی مطمئن بود که مادرش از آسمون دخترشو یواشکی نگاه میکنه و حواسش بهش هست.
و پدرش، اون ناخدای کشتی بود و پی‌پی همراه اون در دریاها و اقیانوس‌ها سفر می‌کرد.
اما توفانی اومد و دیگه خبری از پدرش نشد. البته پی‌پی هیچ‌وقت باور نمی‌کرد که اون غرق شده؛ مطمئن بود پدرش خودشو به جزیره آدم‌خوارها رسونده و سلطان جزیرشون شده.🏝

بعد از اون روز پی‌پی کشتی رو ترک کرد و از ملوان ها خداحافظی کرد. موقع رفتن دوچیز همراه خودش داشت: آقای نیلسون و یه چمدون پر از سکه طلا، رفت و یک بار هم برنگشت پشتشو نگاه کنه، رفت ویله‌کولا تا منتظر پدرش بمونه.
البته، یک اسب هم که همیشه میخواست داشته باشه خرید و بعدازظهرها که میخواست بره ایوان و اونجا بشینه اسب رو با دست‌هاش بلند می‌کرد و میذاشتش داخل باغ.🐎
بله، پی‌پی دختر خیلی قوی‌ای بود!

🪁🪁🪁🪁🪁🪁🪁🪁🪁

یادمه رفته بودیم باغ کتاب که کتاب بخرم (حدودا کلاس سوم بودم) و بعد از اینکه چندتا کتاب برداشتم مامانم این کتابو بهم نشون داد و منم از جلدش خوشم نمیومد ولی مامانم به بهانه اینکه میخواد خودش بخونه برام خرید.
 یک‌روز که همه کتابایی که داشتمو خوندم اینو برداشتم و انقدر خوشم اومد ۳بار پشت‌سرهم خوندمش(دقیقا یادمه می‌رسیدم به فصل آخر دوباره ورق میزدم میرفتم صفحه اول🤦🏻‍♀️)
و کلا بهترین سن برای خوندنش فکر کنم حدودا هفت سالگی یا هشت سالگی باشه.(البته من با این سنم هنوز وقتی داشتم جلد ۲ و ۳ رو میخریدم ذوق کرده بودم😂)

پ‌ن: کتابی نیست که تمام قسمت‌هاش شاد و حال‌خوب کن باشه و بخش‌های غم‌انگيز هم داره.


        

          نقطه مبهمی که برام وجود داشت تنها زندگی کردن پی‌پی بود ولی نوع زندگی و کاراش رو خیلی دوست داشتم
        

          این از اون افسوس هاییه که برای نوجوانی خودم خوردم، چرا این کتاب رو نخوندم اون زمان؟
بی نظیر بود، شگفت انگیز و جذاب بود...
در عین تخیلی بودنش چقدر حضور و وجود یه پی پی جوراب بلند توی دوستامون ما رو دلگرم می‌کنه ، دختر تنهایی که نه تنها مستقل هست بلکه سهم مراقبتی از دوستاش رو هم به عهده داره🥺❤️