با احترام به پیشکسوت حوزه داستان نوجوان جناب حسن‌زاده

ایده داستان و شبیه‌سازی هزار و  یک شب برای یک داستان امروزی با شخصیت‌های حیوانی خیلی جالب و میشه گفت بدیع بود. روندی که طی میشه تا ما ببینیم که شیرسلطان از موجودی خودخواه و ترسناک به شخصیتی رام و با احساسات مخفی و حتی سرکوب‌شده تبدیل میشه هم جذاب بود. 

شوخی‌ها و ارجاع‌هایی به داستان‌ها و افسانه‌های قدیمی مثل داستان‌های معروف بین روباه و خروس داره. درنتیجه خوندن این کتاب نیازمند اینه که مخاطب هدف یعنی نوجوان قبلا اون داستان‌ها رو خونده یا شنیده باشه. 

اما دو چیز رو من تو این کتاب دوست نداشتم. یکی کنایه‌های سیاسی که به نظرم برای کتاب نوجوان لزومی نداره. و دیگری تغییر بعضی کلیشه‌ها که چندسالیه تو ادبیات داستانی کودک و نوجوان خیلی رایج شده. منظورم چیه؟ 
ما یه سری کلیشه داریم که روباه مکاره، گرگ خونخواره، شیر و ببر و پلنگ درنده‌خو هستن. این کلیشه‌ها از تمثیل میان. داستان‌های تمثیلی که یکی از بهترین نمونه‌هاش کلیله و دمنه خودمون و فابل‌های ایزوپ خارجیاست برای اینه که در قالب این روایت‌های ساده بچه‌ها رو با واقعیت‌هایی که قراره ببینن آشنا کنیم. حالا چرا مد شده همه اون تمثیل‌ها و داستان‌ها رو بریزیم دور و طور دیگه نگاه کنیم؟ مگه با طور دیگه نگاه کردن ما شیر گیاهخوار میشه یا گوسفند می‌تونه درایت به خرج بده؟

اتفاقا به نظر من این دگرگون‌سازی ویژگی‌های شناخته‌شده برای شخصیت‌های داستانی در میان مدت (حتی به درازمدت هم‌ نمی‌رسه!) می‌تونه نسلی احمق و ساده‌لوح باربیاره که فکر می‌کنن همه ذاتا خوب هستن و فقط ما باید سعی کنیم با دوستی و صلح اون خوبی رو بکشیم بیرون!

نه دوست عزیز!
هیچ شیر و پلنگ و گرگ و خر و گوسفند و خرگوشی نمی‌تونن با هم دوست بشن. خرگوش اگه سریع نباشه و گوسفند اگه مطیع چوپان نباشه قطعا دریده میشه. این قانون تو دنیای انسان‌ها هم برقراره. دربرابر کسانی که از تیکه تیکه کردن آدما ابایی ندارن نمیشه لبخند زد و از صلح گفت؛ اتفاقا باید مثل خودشون مجهز و مسلح بود و در صورت لزوم از تجهیزات استفاده هم کرد.
        

          "خوراک خرگوش با سس هزار و یک شب برای شیر زیرشلواری پوش" از آن دست قصه‌های پست مدرن است که هربار عامدانه یادت می‌اندازد قصه‌ها قصه‌اند.
آن‌قدر  قصه در قصه جلو می‌رود تا تو از پس این سبک نوگرایانه، به واقعیت درون خودت برسی. همین!
        

          استفاده از ایده داستان‌های هزار و یک شب برای یک کتاب نوجوان خیلی خوب از آب دراومده. با خوندن این کتاب پرت شدم به یازده دوازده سالگیم، زمانی که تو نشریه‌های کودک و نوجوان داستان ها و نوشته‌های فرهاد حسن‌زاده رو دنبال می‌کردم: گل سرسبدش هم دوچرخه بود. 
اسم کتاب گرچه خیلی طولانیه ولی خلاقانه و بامزه است.
طنز کتاب و بازی با کلمات هم خیلی خوب در دل داستان نشستن.

با وجود علاقه‌م به آثار آقای حسن‌زاده هنوز نتونستم تصمیم بگیرم این کتاب برای چند سال مناسبه. به عنوان مامان با ادبیات بعضی از جاهاش مشکل داشتم.
فکر کنم ۱۱ به بالا 
        

          خواندن این کتاب برای زیر ۱۲ سال بنظرم مناسب نیست با توجه به ادبیات یکسری جملات در کتاب همانند خفه شو و ...
پس اگه قصد دارید برای کودکتون بگیرید کمی بیشتر فکر کنید
        

          کتاب خیلی قشنگی وخیلی  طنز  و بامزه بود. در حقیقت 😂🤗

        

          خانم خرگوشه، معلم ادبیات مدرسه جنگلستون، روزی در راه مدرسه گرفتار آقا شیره می‌شود. آقا شیره می‌خواهد او را بخورد و خانم خرگوشه برای به تاخیر انداختن این ماجرا شروع می‌کند و برای سلطان جنگلستون  قصه می‌گوید، قصه‌هایی شنیدنی که بازی با کلمات آن‌ها را لذت‌بخش و خنده‌دار کرده. 
تصاویر هم به بار طنز داستان افزوده و خلاصه کتابی خنده‌دار و جالب مناسب گروه سنی بالای ۱۰ سال به دست داده است.
        

          سلام این کتاب نسبت به کتاب قبلی ای که از آقای حسن زاده خوانده بودم ی سر و گردن پایین تر بود. البته  بعضی جاهایش خندیدم.  
 پایانش بدک نبود. ولی کلاً کتاب قبلی که از ایشان خوانده بودم"کلاغ کامپیوتر" توقع مرا بالاتر برده بود.
 اگر بخواهم نمره بدهم با ارفاق ۴/۵ .

                                                با تشکر حبیب توکلی
        

          این کتاب برای من در اوج شروع شد، ولی در اوج نماند. زبان داستان پرقوت بود و ایده‌ی هزار و یک شب هم عالی. اما قصه‌های جنگلستون از اواسط کتاب بر یک خط صاف پیش میرفت و کل کتاب قابل پیش‌بینی شده بود.