این کتاب شروعی کنجکاوی‌برانگیز دارد و مثل همیشه، سبک نوشتاری آگاتا کریستی خواننده را تا پایان درگیر نگه می‌دارد.🕵🏻‍♂️
 اما نسبت به برخی دیگر از آثار او، روند داستان کمی کندتر پیش می‌رود. 
هرچند معما جذاب است، اما در بخش‌هایی ممکن است کمی پیچیده و مبهم به نظر برسد. 
در مجموع، اگر از طرفداران پوآرو و داستان‌های کلاسیک جنایی هستید، این کتاب ارزش خواندن دارد، اما شاید در مقایسه با شاهکارهایی مثل قتل در قطار سریع‌السیر شرق یا ده بچه زنگی کمی ضعیف‌تر باشد.🔍
بنده پیشنهاد میکنم که سریال هرکول پوآرو دو قسمتی دختر سوم تماشا کنید چرا که دیدن این اثر خیلی تاثیرگذارتر و هیجان انگیزتر است.👌🏻
        

          سلام این کتاب مثل کتاب (قتل در قطار سریع السیر شرق)تا اواسط تعلیقی نداشت ولی یک دفعه جالب شد مخصوصاً آخر کتاب سیر داستانی اش ضعفی نداشت و کتاب با مدرک جلو می رفت نه احساس و  شم  امّا مثل همیشه پوآرو یک دفعه میومد تمام مسائل را فاش میکرد و کتاب تمام می شد من خوشم آمد و جالب بود و واقعا جنایی بود بخاطر اینکه هم آدم ربایی داشت هم قتل و هم مسائل روانشناسی.
                                                با تشکر حبیب توکلی 
        

          من تا آخر داستان فکر می کردم کلودیا مظنون اصلی ماجراست، اما آخر داستان متوجه شدم که شمّ پلیسی خانم آگاتا چیز دیگری رقم زده‌.
ویژگی کتاب‌های آگاتا کریستی همین است که هر چیزی هم حدس می زنی؛
آخر داستان جور دیگری تمام می‌شود . لذت بردم از کتاب فقط اوایل داستان روند کند تر بود ولی از اواسط داستان ، تازه ماجرا جالب می‌شود.
        

          تا 30 صفحه پایانی نه هیجانی بود و نه جنایتی آشکار
اما آخر کتاب که اوج داستان بود بهترین قسمتش بود
        

          در اصل ۴.۵⭐️ ولی چون پایانشو دوست داشتم ⭐️۵ 
چرا اسم خانم آریادنه رو آریان ترجمه کرده بود
        

          باز هم غیرقابل پیش‌بینی!
فکر می‌کردم دیگه ذهنم برای پیچیدگی‌های آگاتا کریستی آماده‌ست، ولی «دختر سوم» کاملاً منو گیج کرد.
همه‌چی مبهم و درهم بود، طوری که واقعاً نمی‌شد حدس زد قراره چی بشه یا اصلاً چی واقعیه.
هر بار که یه چیزی رو فهمیده بودم، انگار دوباره برگشتیم سر خط!
کریستی واقعاً تو بازی دادن ذهن آدم مهارت داره.
        

          می تونم به جرئت بگم دیگه چشمامو حس نمی کنم. امروزم رو به چالش ۱۲ ساعت کتاب خوندن اختصاص دادم و ۷ ساعتش رو فدای این بزرگوار کردم.البته به هیچ وجه پشیمون نیستم. 
دختر سوم دومین کتابیه که از آگاتا کریستی خوندم. اگه بیشتر از قتل در قطار سریع السیر شرق دوسش نداشته باشم؛ کمتر هم ندارم.(اصلا به ذهنم خطور نمی کنه که روزی برسه و جنایی بهتری از قتل در قطار سریع السیر شرق بخونم.) روند داستان گیج کننده بود.هم برای خواننده هم برای خود هرکول پوآرو! حداقل در این احساس تنها نبودم. کم کم با پوآرو پیش رفتم و تقریبا خورده حقایقی رو درست حدس زدم. خانم کریستی تناقضی که بین نسل قدیم و جدید وجود داره رو فوق العاده نمایش داده بود. به هر کدوم حق و حقوقی اعطا کرده و در مورد ایراداتشون هم نوشته بود. کاملا بی طرف. نکته بعد که ازش لذت بردم وجود خانم الیور بود و خیلی دوست دارم توی بقیه کتاب ها هم دوباره باهاش مواجه شم. (خدایا لطفاً خدایا لطفاً.) شخصیتی متفاوت با پوآرو داشت و به نظرم خیلی بامزه بود.  پایان داستان هم عالی بود و همه چیز به بهترین نحو جمع شد. فقط ایراد کوچیکی به چشمم خورد. ماجرای سونیا و کتابی که به عمد جا گذاشته بود چی شد؟ دوست دارم فکر کنم اتفاقی بیش نبوده و خانم کریستی هم لزومی ندیده بهش اشاره کنه. 
و در آخر، شنیدم که بعضی ها میگن پوآرو خیلی از سرنخ هاش رو شانسی و تصادفی به دست میاره؛ ولی من فکر می کنم این به دلیل دقت بالای پوآرو به مسائل کوچیکیه که شاید به چشم افراد عادی نیاد. در حقیقت، جزو شخصیت اون حساب میشه و به نظر میاد که نمیشه بهش خرده ای گرفت.( دست کم‌ این دیدگاه منه.🥱)