ایبسن نمایشنامه فمینیستی می‌نوشت وقتی هنوز فمنیسم مد نبود.
من با ترجمه مشیری خوندم، از فیدی پلاس، که بعد رفتم مقدمه‌ بهزاد قادری ر از طاقچه بینهایت خوندم و فهمیدم اشتباه کردم توی انتخاب ترجمه.
بهزاد قادری یک مقدمه مفصل برای این نمایشنامه و آثار ایبسن داره که خوندنش خیلی کمک کرد بهم و احتمالا به بقیه هم کمک کرده چون توی ریویوو ها مشخصه.
دوستش دارم ♡
        

          بعد از چخوف
        

          نمایشنامه‌ی هدا گابلر آخرین نمایشنامه‌ی ایبسن در سیر نمایشنامه‌های رئالیستی-ناتورالیستی‌شه و بعد از اون به نمایشنامه‌هایی مدرن‌تر و با به قول بهزاد قادری هنر ناب می‌رسه. که مشخصه‌ی ظاهری نمایشنامه‌های گروه اول حضور در یک خانه و یک صحنه‌ی مشترکه (که از تئاتر ایبسن و استریندبرگ وارد سینمای صامت آلمان و بعدها سینمای برگمان می‌شه و به کامرشپیل شهرت پیدا می‌کنه)... با اینکه تعاریف زیادی از نمایشنامه‌های متأخر ایبسن می‌شه اما من علاقه‌ی زیادی به آثار «هنر ناب» ایبسن ندارم... نمی‌دونم چرا... شاید به خاطر این که من ایبسن رو با خانه‌ی عروسک و اشباح شناختم و انتظار چنین نمایشنامه‌هایی ازش دارم... و یا شاید به خاطر اینکه به عنوان یه دانشجوی تئاتر از لحاظ فنی علاقه‌ای به تغییر صحنه در نمایش ندارم و یا خیلی علل دیگه! به هر حال پس از مدت‌ها یه کار رئالیستی-ناتورالیستی از ایبسن خوندم که سر شوقم آورد... و چقدر عجیب بود این شخصیت هدا گابلر!!!
        

          هِدا جزو پیچیده ترین شخصیت هایی هست که خوندم و اسمش را لیدی مکبث دوم گذاشتم. دقیقا میتونم فقط با شخصیت لیدی مکبث قیاسش کنم.
رفتار و گفتار هدا واقعا قابل پیش بینی نیست. حتی حدس اینکه واقعا در فکرش چی جریان داره بسیار سخته خباثتی که هدا داره قابل مشاهده است چیزی که به نظر من لیدی مکبث به خوبی پنهانش میکرد.
در مجموع درسته که نمایشنامه‌ی خانه‌ی عروسک ایبسن بسیار معروف و مشهور و محبوب هست اما پرداختن به هدا و تفکر و تامل به این نمایشنامه خالی از لطف نیست و قطعا به مذاق خواننده‌ای که در پی کشف اینگونه شخصیت‌ها هست خوش خواهد آمد.
        

          هِدا گابلر اولین نمایشنامه‌ایه که خوندم. شاید برای اولین بودن انتخاب مناسبی نبود. با وجود اینکه از خوندنش لذت بردم ولی احساسات متناقضی دارم نسبت بهش.
 فکر میکنم باید بعدها دوباره بخونمش تا بتونم به این کتاب امتیاز بدم. 
 
        

          فکر کنم تا اینجا این نمایشنامهٔ موردعلاقه‌م از ایبسن بود. هدا واقعاً شخصیت عجیبی بود. من رو کمی یاد مادام بوواری فلوبر می‌انداخت و پایان نمایشنامه واقعاً غافلگیرکننده و سهمگین بود.
        

          انگار هر کدام از آثار ایبسن را می‌توان به دیگری ربط داد. در عروسکخانه با نورایی طرف بودیم که مهربانانه از خودش می‌گذشت و تنها به بقیه عشق می‌داد تا از او راضی باشند و اینجا با هدایی طرفیم که چنان مغرور و خشک است که حاضر نیست عشقش را ابراز کند برای همین آنچه می‌خواست را از دست می‌دهد و عقده‌ای می‌شود و گریبانش را می‌گیرد.
آثار ایبسن کلاس درس دیالوگ‌نویسی و تامل‌ورزی‌ست.