《هو النور》
این چه پایان مسخره‌ای بود آقای پادشاه وحشت؟
کتاب داستان جالبی داره، گاهی یقتون رو میگیره و شما رو همراه خودش میکنه و گاهی انقدر خسته میشید که حاضرید فقط از کسی بپرسید آخر داستان چی میشه و کتاب رو کلا ببندید.
البته پایانش کمی پیچیده‌تر از اونه که کسی به راحتی بتونه تعریفش کنه اما آیا راضی کننده هست؟ عمرا!
نویسنده بارها در طول کتاب تکرار میکنه که این یک داستان ترسناکه، این یک داستان ترسناکه! و شما اینجوری هستید که خب خب خب باشه باشه باشه، من منتظرم! که یکهو کتاب تموم میشه اونم با این جمله که حالا بعدا!
بعدا شخصیت داستان با شخصیت منفی داستان رو به رو میشه.
        

          اولین کتابی که از استیون کینگ خوندم. این آقا توی ترسناک نشون دادن ساده ترین چیز ها و القای اون حس چندش آور عالی عمل میکنه. کوچک ترین چیز هایی که شاید اصلا بهشون توجه نکنیم.
        

          «همیشه یه بعداً هست ، حالا اینو می‌دونم. دست‌کم تا وقتی که میمیریم. بعدش حدس می‌زنم همه‌اش می‌شه قبل از اون .»

«بعضی وقتا حقیقت واقعا چیز مزخرفیه .»

«اگر تلاش کنی از سایه خودت جلو بزنی محکوم به اینی که با صورت زمین بخوری .»

دوستش نداشتم متاسفانه ولی تمومش کردم یه داستان معمولی بود.
        

          نوشتن یادداشت درباره این کتاب مساوی است با لو رفتن داستان و جذابیت‌های این کتاب.
اگر قصد خواندنش را دارید یادداشت‌ها و نظرات را نادیده بگیرید و فقط بخوانید! آنوقت به گروه خواننده‌های کتاب بعدا که نمی‌توانند درباره کتاب حرفی بزنند خوش آمدید.
.
من نسخه نشر روزگار را خواندم ترجمه خانم چفلکی که قبل تر کتاب بیلی سامرز رو از همین مترجم خوندم بهم ثابت کرده بود که ترجمه خوبی هست.
        

          به عنوان یه کتاب ترسناک خوب بود .درجه ترسناکیش بنظرم زیاد نبود وگرنه نمیتونستم تمومش کنم.یه زمانی فیلم ترسناک میدیم ولی الان دورشونو خط قرمز کشیدم
        

          جزو داستان های محبوبم از استیون کینگ به حساب نمیاد ولی مثل همیشه، کاملاً بلده چطور آدم رو غافلگیر کنه و چطور یک پیچش پایانی جالب توجه ارائه بده.
سبک روایت این داستان، منو تا حدی به یاد برادران کارامازوف انداخت (واقعاً که جناب داستایوفسکی چه شاهکاری کرد با اون طرز روایت، که آدم رو وادار میکنه دوازده جلد کتاب رو بخونه) : تعریف کردن آینده به صورت قطره چکانی که اینجا هم خواننده رو برای ادامه دادن مشتاق می کرد.
قدرت عجیب جناب کینگ در اینه که قادره حقیقت ترسناک رو خیلی واضح، ساده و ناگهانی در معرض دید خواننده بذاره و دقیقاً همین سادگی باعث ترسناک شدن موضوع میشه.
پ ن : یکی از بدترین ترجمه ها و ویراستاری هایی که باهاش مواجه شدم. اگه میخواین این کتاب رو مطالعه کنین، خواهشاً اول از کیفیت ترجمه مطمئن بشین.
        

          کتاب کلا کم حجمه، ولی شروع داستان اصلی یکم طول می‌کشه. حدود یک‌سوم ابتدایی کتاب، هنوز وارد ماجرای اصلی نشده بود و حتی تا نیمه‌های کتاب هم اتفاقات به‌طور کامل در جریان نبود.
ولی خب، نثرش انقدر روون و خوش‌خوانه که میشه زود تموم کرد و حتی وقتی هیجان خاصی در داستان نیست، باز هم کشش خوبی داره و آدم رو همراه خودش می‌بره.
یکی از چیزهایی که خیلی برام جذاب بود، لحن روایت در گذر زمانه. نویسنده خیلی قشنگ نشون داده که راوی داره از کودکی به بزرگسالی می‌رسه ؛ جوری که اولش نثر ساده و کودکانه‌ست، ولی کم‌کم پخته‌تر و جدی‌تر می‌شه. این تغییر تدریجی باعث شد خیلی بهتر با شخصیت اصلی ارتباط بگیرم.
ولی من انتظار ترس و دلهره داشتم حداقل یه استرس ریز ولی هیچی به هیچی علی رقم نثر خوب منو به هیجان نیاورد حتی در حد یه داستان ابتدایی بود فقط، با توجه به تعریف هایی که از کینگ شنیده بودم حقیقتا انتظار بالایی داشتم و با خوندن این کتاب شوکه شدم اگه انتظار یه کتاب ترسناک یا حداقل دلهره‌آور دارید باید بگم که اصلا اینطور نیست صرفا خاطرات یه پسر بچه ست همین.