حماسی و مختصر. دوتا چیز که اصلا کنار هم ندیدم باشه. ولی توی این داستان بود. هم حماسی و هم مختصر 
      

        ترسناک نوشتن سخته ، کسی نیست که این رو ندونه.
 و "داستان ترسناک" هم "فیلمنامه" نیست که کلمات رو راحت انتخاب کنی تا بعدا توی تصویر پردازی، دستت باز بمونه و روی "ترسناک نشون دادن" کار کنی. توی داستان ترسناک ما باید "ترسناک تعریف کنیم". برای این کار باید مخاطب رو مجبور کرد تا پای داستان بشینه و با حوصله گوش بده یا بخونه. کلمات رو باید جوری انتخاب کرد تا بتونه دقیق توی ذهنش تصویر سازی کنه. توی داستان نمیتونی مثل فیلم ها جامپ اسکر نشون بدی. باید ترس رو زیر پوست مخاطب به آرومی تزریق کنی.
 که از نظر من مخاطب همه این موارد به درستی توی این کتاب نوشته "اسماعیل زرعی" هست. 
کتاب حاوی چند داستان کوتاه عامیانه ست که توی دوران قدیم اتفاق می افتن.
 یعنی لوکیشن های داستان روستا ها، باغ ها، کلبه های چوبی، زمین های کشاورزی، دشت و کوه و کمر هستن. شخصیت های داستان روستایی ها، کشاورز ها و مردمان ساده و زود باور اون دوران هستن. داستان ها یا از دهن یکی از کاراکتر ها برای بقیه افراد روایت میشه و یا اول شخص و از دید کاراکتر اصلی داستانه.
 پس همه چیز برای یه فولکلور خوب مهیاست.
 داستان جزئیات داره و اتمسفر سازی. اطلاعات به آرومی داده میشن. احساسات و فضا  به خوبی و با حوصله توضیح داده شده. جا برای تصویر سازی و تنفس درحین پردازش  توصیف ها هست.
 و اما چه شیطان ها و دشمن هایی! چه هیولاهایی!
 شیطان فقط کارش گول زدن نیست. شیطان زاد و ولد میکنه و یواشکی نگاه میکنه. تحقیر میکنه و لذت میبره. و درنهایت نسبت به آدمی زاد ساده و نحیف، برتری داره و پیروز میشه. 
پایان بد... به این میگن ترسناک!
به اینکه هرچقدر زیر لب دعا بخونی، بسم الله بگی و امیدوار باشی، هیچ کدوم از اینها جواب نمیده و کشتن هیولا و شیطان راه و روش خودش رو میخواد. کاراکتر ها باید طلسم و کار های مخصوصی بلد باشن تا شاید جون سالم به در ببرن. با گفتن یه بسم الله قرار نیست هیچ جنی فرار کنه!
در نهایت خوندن این کتاب برای من حس رضایت و تخلیه هیجان کامل داشت. از اینکه بالاخره یه ترسناک ایرانی خوب خوندم که از قضا فولکلور هم هست. انگار که بعد مدت ها تشنگیم برطرف شده. وای که من چقدر عاشق ترسناک ایرانی ام!
      

        این کتاب رو خیلی دست این و اون می دیدم. بیشتر هم توی عکس پیج های دگوری و پر از ادای کتاب خوانی، کنار فنجون چای. روی همین حساب، گاردم بالا رفت و نخوندم. بعدا دیدم خواهرم هم یکی ازش رو داره. سر اینکه حالا که در دسترسمه و لازم نیست پولی به خاطرش بدم، ورداشتمش و شروع کردم به خوندن بخشی از کتاب تا ببینم چه میشه.
فهمیدم آدم پر از ادا واصول و دگوری بازی، متاسفانه خود منم. و فهمیدم متاسفانه غرایزم بیشتر اوقات اشتباهه. چون که کتاب داستان خوب و قلم گیرایی داره هرچند که ایده اش رو کلیشه ای برداشت کردم.
ولی  نویسنده تونسته همین کلیشه رو هم باور پذیر کنه.پرده اول کتاب گیرایی و مغناطیس لازم رو داره و آدم رو مجبور به ادامه دادن میکنه. همچنین ریتمش هم کند نیست که خیلی خوبه. اگه ترمز نگیری یه دفعه میبینی توی یه ساعت رسیدی به نصف کتاب. 
 توی پرده دوم کتاب معلوم میشه که نویسنده چقدر توی نوشتن جزئیات و داستانک ها خوب عمل میکنه. همه چیز باورپذیره و خوب توصیف شده. 
ولی هنوز هم از اینکه کسی منو در حال خوندن این کتاب ها ببینه اذیت میشم. کتاب های این مدلی ( ادایی ) که هر دگوری رو ببینی یکی از اینا گرفته دستش.
      

        واقعا همه آنچه که باید بدانید. از گفته ها و ناگفته ها. از ریز ترین جزئیات مربوط به فیلم های تارانتینو و حتی زندگی شخصی. این کتاب کسایی رو که یه آرشیو کامل از فیلم های تارانتینو دارن و چند وقت یکبار بخش هایی از فیلم هاش رو  دوباره و دوباره میبینن، به شدت ارضا میکنه!
      

        پدرم با این کتاب من رو کتابخون کرد. زمانی که دوازده سالم بود این رو از مجموعه کتاب هاش به من داد و شد اولین رمانی که خوندم. یادمه توی دوروز یک نفس تمومش کردم و رفتم سراغ کتاب های دیگه ای که پدرم داشت و این شروع کتابخونی من شد.
      

        اینکه باور به چشم بد توی کشور ها و فرهنگ های مختلف، مخصوصا کشور های اوپای شرقی، با فرهنگ و باور های خودمون یکسانه خیلی جالبه. 
یک بخش از کتاب مفصل مربوط به ایران و باور به چشم رخم از دوران قبل از اسلام به اینور هست. 
یه مقدمه پر  و پیمونی هم داره درمورد نحوه تحقیق کردن و زندگی به عنوان یه محقق دین و فرهنگ که آدم با خوندنش، هم ذات پنداری شدیدی با نویسنده میکنه.
      

        والا نمی دانم. میترسم منم طبق گفته کتاب متهم به چرند گویی بشم. 
یه فصل از کتاب مختص ملی گرایی و اینکه چرا ملت ها دچار ملی گرایی و اسطوره پرستی میشن و این موضوع رو هم نوعی از حماقت معرفی کرد. کل عقایدم رو بهم ریخت.
      

        بد ترین کتاب امسال من این عنوان بود. پر از داستان و حرف های بیهوده که به خاطر سبک نگارش، تمرکز کردن روشون سخت میشه. 
کل حرفی که می خواد بزنه اینه که اشکالی نداره اگه دیر شروع کردین، و اینکه از هر چیزی یه مقداری رو دونستن بهتر از عمیق بودن فقط در یک چیزه. حالا این پیام رو روی چندین داستان زندگی اشخاص مختلف و در نهایت به جمع بندی رسیدن فقط در دوخط می رسونه.
بهترین کاری که می شد کرد، که توی چند کتاب دیگه دیده بودم که انجام دادن، این بود که خلاصه نکته هارو توی فصل آخر لیست کنه. کتاب آناتومی پیشرفت و خرده عادت ها چنین کاری رو کرده بودند.
      

        اولین کتابی که از استیون کینگ خوندم. این آقا توی ترسناک نشون دادن ساده ترین چیز ها و القای اون حس چندش آور عالی عمل میکنه. کوچک ترین چیز هایی که شاید اصلا بهشون توجه نکنیم.
      

        سر راست و صادقانه، گاهی اوقات ناخوشایند. نویسنده بعد از زندگی به عنوان یه آدم موفق، به دلیلی دچار افسردگی و اعتیاد به الکل میشه و سالها در عذاب زندگی میکنه. ولی درنهایت خودش رو بیرون میکشه و روش این کار رو به ما میگه. 
      

        این کتاب رو باگوشی و وقتی که داخل اتوبوس یا ماشین هستم، توی راه دانشگاه یا کلاس زبان میخونم.
دقیقا درمورد چیزی حرف میزنه که همیشه از انجام دادنش می‌ترسیدم : نشون دادن نحوه انجام کار های خلاقانه ای که انجام میدیم به بقیه افراد. 
      

        بعد از خوندن هر بخش، برام این حجم از ملموس بودنش عجیبه و اینکه چقدر ما این چیز هارو هر روز داریم می‌بینیم.