یادداشت مبین علیزاده

        بد ترین کتاب امسال من این عنوان بود. پر از داستان و حرف های بیهوده که به خاطر سبک نگارش، تمرکز کردن روشون سخت میشه. 
کل حرفی که می خواد بزنه اینه که اشکالی نداره اگه دیر شروع کردین، و اینکه از هر چیزی یه مقداری رو دونستن بهتر از عمیق بودن فقط در یک چیزه. حالا این پیام رو روی چندین داستان زندگی اشخاص مختلف و در نهایت به جمع بندی رسیدن فقط در دوخط می رسونه.
بهترین کاری که می شد کرد، که توی چند کتاب دیگه دیده بودم که انجام دادن، این بود که خلاصه نکته هارو توی فصل آخر لیست کنه. کتاب آناتومی پیشرفت و خرده عادت ها چنین کاری رو کرده بودند.