شیرین و خواندنی، مثل قصه‌های قدیمی مادربزرگ‌ها...
        

          من بعد از خوندن ابن‌مشغله و ابوالمشاغل تازه فهمیدم همه این سال‌ها خودم رو از چه چیزی محروم کرده بودم‌. نادر ابراهیمی شاید با استانداردهای امروز متنش قدیمی و حتی دمده باشه، شاید از نظر اصول داستانی استاد نویسندگی نباشه. ولی تو کلام و متن‌هاش صداقت و تعهدی هست که من خیلی دوست دارم. دغدغه داره. نسبت به زمان و شرایط خودش برای معرفی ایران و همه مفاهیمش تلاش کرده و همه این‌کارها رو هم مستقل انجام داده و سرش زیر بغل کسی نبوده. برای همینه کتاب‌های کودک و نوجوانی که نوشته و تالیف مرحوم ابراهیمیه رو با عشق می خونم.

زاویه دید ابراهیمی به نقش و نگار فرش و قالی ایرانی قشنگ بود. درسته که واقعیت نبود اما افسانه زیبایی به جا گذاشت. شاید حتی به نظرم جا داشت اسمی از کرمان نمی‌آورد و می گفت مثلا اون خانواده تو یه روستای بیابونی مرکز ایران زندگی می‌کردند.

تصویرگری هم که در راستای اهداف و منظور کتاب رفته بود جلو. 
        

          قصه ای خیال انگیز با تصویرسازی های زیبا. 
پ.ن: امروز نرم افزار طاقچه تمام کتابهای کانون پرورش فکری رو رایگان کرده
        

          قصه بسیار زیبا و طرح های دلکش
        

          یک داستان لطیف از  تاریخ قالی های کرمان ، با خواندنش باور می کنید که مردم کویر رویاهایشان را به هنر رج می‌زنند
        

          شیرین و خواندنی، مثل قصه‌های قدیمی مادربزرگ‌ها...
        

          سه ستاره برای خودش، یک ستاره ی اضافه برای نقاشی های بی نظیر نورالدین زرین کلک و آخرین ستاره برای اندوه دلپذیری که از هزار سال پیش، دو هزار سال پیش -پنهان در نقش های قالی- ما را دنبال کرده و رها نمی کند...
        

          شاید کنار کتاب‌های کودکی که این روزها می‌خونیم، خیلی جای کار داشته باشد. شاید به شکلی که بتوان چند کتابش کرد با جزئیاتی بیشتر. نمی‌دونم! تکنیکالی که نمی‌تونم نظر بدم؛ متخصص که نیستم؛ ولی می‌تونم بگم که از این دغدغهٔ نادرجان ابراهیمی لذت می‌برم که به دنبال کشف و پرده‌برداری از فرهنگ ایرانی‌ه و این دغدغه رو خرد کرده و رسونده به سن کودکی و فهمیده برای این سن باید کاری کرد.
لذا خیلی دوستش داشتم و شاید باورتون نشه، ولی بخش‌هایی از این ۲۴ صفحهٔ کوتاه هم اشک ریختم.
        

          وقتی کتاب رو با تصویرسازی‌هاش دیدم رفتم به دورانی که کارتونش رو تو تلویزیون نشون میداد.
اونموقع نادر ابراهیمی رو نمیشناختم.
چقد کارتونش حس خوبی داشت.
و الان که خوندمش از داستانش و تصویرسازیش واقعا حس و حال خوبی گرفتم.

فقط تو داستان الیکا و هلیا رو دختر معرفی میکنه ولی تصویرسازیش یدونه پسر و یدونه دختر کشیده شده.