یادداشت عطیه عیاردولابی

        من بعد از خوندن ابن‌مشغله و ابوالمشاغل تازه فهمیدم همه این سال‌ها خودم رو از چه چیزی محروم کرده بودم‌. نادر ابراهیمی شاید با استانداردهای امروز متنش قدیمی و حتی دمده باشه، شاید از نظر اصول داستانی استاد نویسندگی نباشه. ولی تو کلام و متن‌هاش صداقت و تعهدی هست که من خیلی دوست دارم. دغدغه داره. نسبت به زمان و شرایط خودش برای معرفی ایران و همه مفاهیمش تلاش کرده و همه این‌کارها رو هم مستقل انجام داده و سرش زیر بغل کسی نبوده. برای همینه کتاب‌های کودک و نوجوانی که نوشته و تالیف مرحوم ابراهیمیه رو با عشق می خونم.

زاویه دید ابراهیمی به نقش و نگار فرش و قالی ایرانی قشنگ بود. درسته که واقعیت نبود اما افسانه زیبایی به جا گذاشت. شاید حتی به نظرم جا داشت اسمی از کرمان نمی‌آورد و می گفت مثلا اون خانواده تو یه روستای بیابونی مرکز ایران زندگی می‌کردند.

تصویرگری هم که در راستای اهداف و منظور کتاب رفته بود جلو.