داستان در مورد مرد و زن پیری است که پس از ازدواج اول و مرگ همسرانشون، با هم دیگه ازدواج میکنند. زوجی که خیلی زود رابطشون شکراب میشه و سردی وحشتناکی بینشون حکمفرما میشه به شکلی که با هم صحبت نمی‌کنند و برای ارتباط با همدیگه، به هم یادداشت میدند.یادداشت‌هایی بعضی از جنس توهین و کنایه و تحقیر.همانطور که داستان در زمان حال روایت میشه، گریزی هم به گذشته میزنه و نویسنده اطلاعاتی از زندگی قبلی هر دو نفر میده. داستان هیجانی نداره و یک ریتم رو تقریبا دنبال می‌کنه. اشاره کردم که رابطه بین امیل و مارگریت به شدت سرد شده و به نظرم نقطه قوت این داستان، نشون دادن فضای سرد رابطه بین این دونفره، سردی که از همون اول داستان خودش رو غالب میکنه. طبیعتا رابطه سرد و بی روح بین زوجین هیچگاه جذاب نیست، اما به نظرم این رابطه در سنین پیری و اونم در حالی که هر دو نفر همسرانشون رو از دست دادند خیلی سخت تر و دردناکتر و غمناکتره. از زیباترین بخشهای نمادین کتاب، به نظرم کوچه بن بستی بود که منزل آنها در اون ساکن بود. گربه هم نقش مهمی رو ایفا می‌کنه! به طوری که علت ابتدایی به سردی رفتن رابطه این دو اتفاقی است که برای گربه رخ میده و پر واضحه علت اصلی و ریشه ای وضعیت فعلی امیل و مارگریت چیزی فراتر از اینهاست که با خواندن داستان به اون می‌رسیم.
 آقای سیمنون به نوشتن رمانهای پلیسی و معمایی معروفه و این از معدود کارهای غیر پلیسی نویسنده است.
        

          برخلاف کتاب های ژرژ سیمنون که بیشتر ژانر معمایی و جنایی دارند، این کتاب داستان زندگی و ازدواج یک مرد و زن مسن است. آن‌ها هیچ رابطه‌ی عاطفی‌ای با هم ندارند و ارتباط خوبی با هم ندارند...
کتاب بیشتر یک درام روانشناختی است. با فضاسازی و شخصیت‌پردازی عالی... ریتم آروم کتاب ولی چنان جذاب که خواننده را برای رسیدن به نقطه‌ی عطفی در داستان می‌کشاند.

امیل و مارگریت، بالای شصت سال هستند اما زندگی مشترکی ندارند، در واقع آنها برای بار دوم ازدواج کردند، هر دو بیوه هستند.
بحران همیشگی اززدواج و پر کردن خلاهایی که مرد و زن درصدد یافتن آن خلاها در یکدیگر هستند از مسائل اصلی کتابند ولی برای یک زوج مسن و گذران روزها، شاید چیزی فراتر و دردناک‌تر باشد.
مخصوصا وقتی آن زندگی همراه با جنگی سرد و در سکوت و با خیال‌پردازی و حدس و گمان درباره طرف مقابل باشد که چه قضاوت‌های بی‌رحمانه و ناعادلانه‌ای را به بار نمی‌آورد و دوری را صد چندان نمی‌کند.
        

          «حقارت پیری»
من از مرگ نمی ترسم. کلا از نظرم اتفاق وحشتناک تر از مرگ همین پیری ایه که توش آدم رقت انگیز بشه. که برات دلسوزی کنن. که حقیرانه روزاتو بگذرونی.
داستان این کتاب به یه زوج ۷۰‌ و خرده ای ساله می پردازه که زندگی براشون معنا های مختلفی داره. برای یکی سکون و آرامش و حساسیته و برای اون یکی رنگ قرمز روشن و دود و چیزای ارزون و خنده. معمولا به گزینه دوم می گن آدم زنده تر.
نویسنده این کتاب رو بعد از جدایی از همسرش نوشته؛ و شاید مثل رد بوی کمرنگ یه ادکلن بتونی بفهمی که مرد رو مظلوم تر و قربانی گونه تر نشون داده. به هر حال تو ماجرای زندگی همیشه یه تیکه از جون آدم دائما به خودش حق می ده(اگه نگیم کل جونش.)
از اینکه نماد پردازی هر کدومشون حیوونی بوده که صاحبش بودن لذت بردم(جدید بود انگار برام)
اما واقعا حقارت رو تو این دو نفر دیدم. فکر کن؛ ۷۰ ساله بشی و مثل بچه ها خوشت بیاد که هی بجنگی با طرف مقابل بدون اینکه ترک کنی این موقعیت رو. فقط چون حوصلت سر رفته. چون دلت می خواد تنها نباشی که بتونی نفس بکشی.
شخصا دلم می خواد اگه پیر شدم محتاج بقیه آدما حتی فقط برای رفع تنهاییم نباشم؛ ولی اگه پیری یعنی همین زندگی رقت انگیز پس ترجیح می دم زودتر از پیری مرگ رو ببینم.
کتاب کوتاهه؛ ترجمه متوسطه؛ اما فضا پردازی کتاب کافی نیست. حتی شخصیت ها هم سایه دارن و محون و تو پی ریزی خاصی ازشون دریافت نمی کنی.
اینم از سری کتابای شانسی بود که بازم بهم ثابت کرد این نحوه کتاب خریدن جهان جدیدی بهم می ده که شاید به همین ۷۷۰ نفر دیگه در کل ایران داده باشه:)))