دوزخ چهارمین کتاب دن براون با حضور پروفسور رابرت لنگدانه. داستان از جایی شروع میشه که رابرت لنگدان در بیمارستانی در فلورانس به هوش میاد با یک جای خراش گلوله روی سرش و چیزی از وقایع دو روز گذشته یادش نیست، در حالی که با پزشکش صحبت می‌کنه شخصی برای کشتن اون وارد میشه و رابرت لنگدان به کمک پزشک فرار می‌کنه. در این داستان با شخصی روبرو هستیم که اعتقاد داره برای زندگی بهتر بسیاری از مردم باید قربانی بشن و برای رسیدن به این هدف بیکار ننشسته و رابرت لنگدان مثل همیشه باید راز و رمزها رو حل کنه تا جلوی یک فاجعه رو بگیره، راز و رمزهایی با حضور بسیار مشهود دانته آلیگیری خالق سه‌گانه‌ی کمدی الهی. با اینکه داخل کتاب پر از اطلاعات و توضیحات حاشیه‌ای البته در بستر داستانه اما برای من خسته کننده نبود هرچند طولانی بود.ه

پ.ن: یه فیلم با همین اسم «inferno» از روی این رمان ساخته شده، فیلم خوبیه اما پایان کتاب و فیلم ۱۸۰ درجه با هم متفاوتند! یعنی اصلا هیچ ربطی به هم ندارند، خلاصه اگه حوصله ندارید ۷۰۰ صفحه رو بخونید و فقط میخواید فیلم رو ببینید، به نظر بعد از فیلم صد صفحه آخر کتاب رو هم بخونید تا در جریان هر دو پایان قرار بگیرید.ه
        

          باز هم دن براون و قهرمان داستانهايش –رابرت لنگدان- و ماجراهاي پر رمز و راز و پيچيده اين بار در فلورانس و ونيز و استانبول!
مثل هميشه جذاب و پرهيجان!!!
ايندفعه با دانته و كمدي الهيش مخصوصا قسمت دوزخش به بناهاي تاريخي و پر رمز مختلف سر ميزنيم...
        

          دوزخ اولین کتابی بود که از این نویسنده خوندم؛ و چون بیس علمی و تاریخی داشت حسابی مجذوبش شدم. معماها و راه حل هایی که براشون پیدا میشد به‌نظرم خیلی جالب بود.
        

          باز هم دن براون و باز هم رابرت لنگدانِ بی نظیر
        

          تمام آن چیزی که طرفدار ماجراجویی‌های رابرت لنگدانِ افسانه‌ای می‌خواهد: سرگرمی، لذت و دیگر هیچ!
        

          جزو معدود کتاب هایی که فیلمش رو بیشتر دوست داشتم.
        

          کتاب های دن براون رو باید دید. یعنی فیلم هایی که از کتاب های دن براون میسازن خیلی خوبه. ولی خود کتاب یک جاهایی زیاده گویی هستش. بزرگترین حسن کتاب های دن براون اینه که سوژه اصلی براساس مستندات هستش. این کتاب هم براساس دوزخ دانته آلگیری..
        

          این بار قرار بود همراه پروفسور لانگدن به فلورانس و ونیز بریم تا منشا طاعونی رو پیدا کنیم که قراره باعث کاهش یک سوم از جمعیت بشریت بشه. این کتاب هم مانند قبلی هاش کل ماجراش تو یه ۲۴ ساعت اتفاق میوفته. ضرباهنگ به نسبت سریعه و پر از نماده. ولی چیزی که خیلی منو سر شوق نیاورد و باعث شد امتیاز ۳ بهش بدم دو تا اتفاق بود. اول اینکه احساس می‌شد آقای دن براون برای شروع ماز های پیچیده داستانیش به باگ خورده و این داستان رو با رابرت لانگدنی شروع کنه که حافظه ۲۴ ساعت قبلشو از دست داده؛ دم دستی ترین فنی که میشد زد! مسئله دوم اما تکراری شدن روند داستاناشه. دیگه قبل از نصف که رسید، می‌شد حدس آدم خوبا کی هستن و آدم بد ها قراره چکار بکنن. منو حتا به اندازه نماد گمشده‌اش هم هیجان‌زده نکرد متاسفانه. درکل یک کتاب مثل همه کتابای دن براون بود، از مجموعه رابرت لانگدن و شاید ضعیف‌ترینش. اما درکل از خوندنش پشیمون نیستم و لذت هم بردم.
        

          بسم الله
از این کتاب،  نه تنها تجربیات هنگام مطالعه،  نصیبم شد،  بلکه حدودا تا دو سال بعد که قرض داده بودم (شما  قرض را بخوانید هدیه چون بر نمی گردند)  با پسر خاله ی عزیزم،  تجربیاتی گران بها نصیبمان شد،،،،  اول؛ کتاب را اشاره می کنم،،، 
دن براون معمولا و مثل همیشه،  شاهکاری معجون مانند،  پدید اورد،  از دل نماد ها،  از معما ها،  از یک تکه جوهر،  مانند راز داوینچی اگر وقت داشته باشیدو فردایش امتحان فارسی با مخلفات نداشته باشید،   می توانید یک نفس تمامش کنید،  چون پرسش ها و معما ها و پیچ خوردگی های لایه های داستانی این کتاب،  واقعا درگیر کننده ذهن است و تاثیر گذار روی تفکر،،،،،،،،،، حقیقتا  یک نفر بود داخل داستان که اسمش را فراموش کردم ( کتاب را قرض دادم ندارم) و همان کسی بود که می خواست با بیماری،  جعمیت انسان روکم کنه،  داخل تالاری(اب انبار خودمان که قدیمی شده بود) به نام باسیلیکا می خواست این بیماری رو شیوع بده.  تالار با اینه های مزین و کنسرت های بزرگ و بازتاب اجسام در اب،  توصیف شده بود و حتا در فیلمش قشنگتر بود. 
خلاصه من هم ترغیب شدم ( در گوگل هم نوشته بود که بزرگترین اب انبار جهان)  که بروم.  با پسر خاله ام رفتیم ودر عین اینکه،  شاهد تالار ابی باشم که از بیزانس مانده،  شاهد یک طویله ی سنگی شدم که اب ها سیاه ونوپردازی هم در حد تونل وحشت بود.  و  در کل قدم زدن کل تالار دو دقیقه هم طول نمی کشید،  بدون لذت بردن از اثار تاریخی،  البته چهارتا مجسمه ی نا مفهوم هم گذاشته بودند که مجسمه های باغ کتابمان بهتر است،  در کل به رمان ها اعتماد نکنیم و مخصوصا به دن براون و گوگل پلاستیکی،......