من می‌میرم برای رمان‌های معاصر ایرانی. برای ماجراهاشون، شخصیت‌های گند دماغشون و فضاسازی‌هاشون که اکثرا ماجراهای یک شب سرد و زمستانی تو تهران رو به تصویر می‌کشن.
من خود خود این رمان‌هام. داستان‌های زندگی من تو همین شهرها اتفاق افتادن و آدم‌های مهم زندگی من هم دقیقا همین شخصیت‌های گند دماغ هستن. و برای همین من می‌میرم برای رمان‌های معاصر ایرانی.

«شب ممکن» کاری رو با من و احساساتم کرد که خیلی وقت بود رمان‌ها و کتاب‌ها نتونستن بودن باهام بکنند. روی یک جاهایی دست گذاشت که من فکر می‌کردم وجود ندارند. کاری کرد آدم‌های زندگیم که شبیه شخصیت‌های داستان هستن، تو وجودم ته‌نشین بشن. و چی از این بهتر که این محتوای تکراری رو تو یک فرم بدیع گنجونده بود. فرمی که تو رو تا صفحه‌ی آخر می‌کشوند و درگیرت می‌کرد.

خلاصه که آقای شهسواری من دست روی شونه‌ی شما می‌زنم و لپ‌تون رو یک ماچ معنوی می‌کنم که اشک‌ من رو بعد مدت‌ها اینجوری در آوردید.
        

          سبک رمان بسیار جدید و جذاب است. هر لحظه در داستان منتظری که اتفاق جدیدی بیافتد و حوادث قبلی نقض شود و تمام پیش فرض های ذهنی ات تغییر کنند. این عدم قطعیت رمان را بسیار جذاب و خواندنی کرده است.
        

          «بی‌شک بی‌تو بارها و بارها خواهم خندید. می‌دانم این‌قدر سربه‌هوا هستی و شاید بزرگوار که حتا یادت نمی‌آید یک روز قسم خوردم دیگر بی‌تو نخندم.» 
شروع کتاب با این جمله کافی است که بخواهی تا آخرش را بخوانی. خوشبخاته یا متاسفانه محمدحسن شهسواری میخ اول را آنقدر محکم کوبیده و در ادامه هم آنقدر با کلمه‌ و حس‌آمیزی‌هایش سرگرمت می‌کند که به چشمت نیاید با داستانی مشوش و بهم‌ریخته طرفی، آنقدر مشوش که حتی داشتن چند راوی هم توجیهش نکند. همین تعدد راوی‌ها و تناقضاتشان با هم باعث می‌شود شخصیت‌ها هم تا انتها گنگ و غریبه برایت باقی بمانند. در حقیقت نویسنده فقدان قصه قوی و مضمون را با «کلمه» پر کرده و انصافا موفق هم بوده.
هنوز معتقدم کاش محمدحسن شهسواری همانقدر که معلم خوبیست، نویسنده خوبی هم بود…
        

          بی‌شک بی‌تو، بارها و بارها خواهم خندید. می‌دانم انقدر سر به هوا هستی و شاید بزرگوار که حتی یادت نمی‌آید یک روز قسم خوردم دیگر بی تو نخندم.

شروع رمان (عبارات بالا) فوق‌العاده بود. خیلی ناگهانی وارد قصه می‌شویم و تو همون دو سه خط اول کلی اطلاعات درباره‌ی فضا و اتفاقات داستان به دست می‌آوریم. هر چند در ادامه‌ی داستانْ چندین بار غافلگیرمون می‌کنه، اما شروع داستان مثل یه فانوس از همون ابتدا بقیه راه رو برامون روشن می‌کنه. رمان پست‌مدرنه و از چندین خرده روایت تشکیل شده و ممکنه به ذائقه‌ی همه خوش نیاد. خود من به شخصه با اکثر کارهای پست مدرنی که داخل کشور نوشته می‌شه ارتباط برقرار نمی‌کنم، چون بیشتر از اینکه حرفی برای گفتن داشته باشند، درگیر به رخ کشیدن فرم عجیب و غریبشون هستند که بعضاً نویسنده‌ی با دانشی هم اون رو نوشته (البته اگه از آثاری که بی‌سوادیشون رو پشت اسم پست مدرن قایم می‌کنند، بگذریم) ... اما شب ممکن به نظرم اینطوری نبود. هر چند 
می‌تونست در یکی دو بخش انتهایی قوی‌تر باشه، اما داستان می‌تونه خواننده رو درگیر کنه و تا آخر قصه بکشونه.

پ.ن: من معمولاً طبق عادت رمان‌ها، نمایشنامه‌ها و... که می‌خونم رو تو ذهنم تبدیل به فیلم یا تئاتر صحنه‌ای می‌کنیم و برای هر نقش یه بازیگر در نظر می‌گیرم و با صدای اون می‌خونم... توی شب ممکن برای من مازیار بسیار به علی مصفا شباهت داشت و هر کاری کردم نتونستم بازیگر دیگه‌ای رو جاش بنشونم.