اوایل دوره دبیرستان(حدودا چهارده ساله) بودم مستندی از تلویزیون پخش شد درباره پسر ده یازده ساله‌ای که دست نداشت (هر دو دست در حد سه چهار سانت بالای بازو) و پای چپش (مطمئن نیستم شاید هم راست) کوچکتر بود و کف پا حالت جمع داشت. طوری که الان به خاطرم مونده در حدود بیست تا بیست و پنج سانت کوچکتر بود از پای دیگه‌اش. خلاصه از چهار دست و پا فقط یک پای سالم داشت و با این حالت به دنیا اومده بود نه حادثه یا تصادف. چون دست نداشت حتی نمی‌تونست سوار ویلچر بشه، برای رفتن به مدرسه و ... باید به صورت لی‌لی می‌پرید. 
مستند نشون می‌داد که چطور تک‌تک کارهاش رو خودش انجام می‌داد و بعد از مدرسه داخل خونه به صورت حرفه‌ای تسبیح درست می‌کرد تا کمک خرج خانواده باشه.
خلاصه بگم:
تا چند روز قلبم پاره‌پاره بود 
غمگین نبودا
شرمنده بود
از پسری که الان اسمش یادم رفته اما لبخند مغرورش وقتی کارهاشو خودش انجام می‌داد و از کسب و کارش می‌گفت خیلی خوب یادمه، ابدی 
از خودم
از خُدام
        

          انسان میتواند.
گدایی نکردن و حفظ عزت نفس.
انگیزه و الگو شدن برای سایرین.