یادداشت دانش‌آموز

        اوایل دوره دبیرستان(حدودا چهارده ساله) بودم مستندی از تلویزیون پخش شد درباره پسر ده یازده ساله‌ای که دست نداشت (هر دو دست در حد سه چهار سانت بالای بازو) و پای چپش (مطمئن نیستم شاید هم راست) کوچکتر بود و کف پا حالت جمع داشت. طوری که الان به خاطرم مونده در حدود بیست تا بیست و پنج سانت کوچکتر بود از پای دیگه‌اش. خلاصه از چهار دست و پا فقط یک پای سالم داشت و با این حالت به دنیا اومده بود نه حادثه یا تصادف. چون دست نداشت حتی نمی‌تونست سوار ویلچر بشه، برای رفتن به مدرسه و ... باید به صورت لی‌لی می‌پرید. 
مستند نشون می‌داد که چطور تک‌تک کارهاش رو خودش انجام می‌داد و بعد از مدرسه داخل خونه به صورت حرفه‌ای تسبیح درست می‌کرد تا کمک خرج خانواده باشه.
خلاصه بگم:
تا چند روز قلبم پاره‌پاره بود 
غمگین نبودا
شرمنده بود
از پسری که الان اسمش یادم رفته اما لبخند مغرورش وقتی کارهاشو خودش انجام می‌داد و از کسب و کارش می‌گفت خیلی خوب یادمه، ابدی 
از خودم
از خُدام