یادداشتی متناسب از سه‌سال پیش، آن‌روزها که نوجوانی‌من بود:
(خیابان نعل اسبی)
بیایید بازی کنیم! 
آن هم با این سوال:
پیش‌رفتن یعنی به جلو حرکت کردن؟ 
سوال مسخره‌ای به نظر می‌آید
اما شروعش کرده‌ایم! 
خیالی نیست! یک بار هم مسخره، بازی می‌کنیم و ادامه می‌دهیم:
اگر جواب سوال بله است،
پس چرا به گذشتگان می‌گوییم پیشینیان؟
دبستان پیش‌تر است یا پیش دبستان؟!
عید ها را هم که پیشا‌پیش تبریک می‌گوییم!
حتی از پیش برای آینده تصمیم می‌گیریم تا شاید 'پیشرفت' کنیم!
(چطور است که برای پیشرفتن باید از پیش‌ رفت؟!)
نگو که پیش رفتن یعنی به عقب رفتن :/ بیایید خیلی بی‌ربط‌طور، ربطش دهیم به بازی زمان، به فیلم‌های علمی_تخیلی آقای کریستوفر نولان!
(خدا خیرش دهد با فیلم هایش راه در رویی پیش پای‌مان گذاشت بس شیک و باکلاس!! 
به 'پیش' جمله‌ی قبل هم یک گیری بدهید این وسط؛ امتیاز ویژه دارد!)
بله عرض می‌کردم! همین داستان خمیدگی فضا - زمان ؛ البته آنقدر ها هم پیچیده نیست! کافی‌ست یک بار در یک خیابان نعلی شکل گیر بیوفتید ؛ آنگاه می‌توانید کریستفر نولان را در جیب راستتان و برادرش جاناتان را در جیب چپتان گذاشته و با زمان جلو رفته ولی برگردید به نقطه‌ی آغاز.
این بازی کثیف را می‌توانیم با 'پس' ، 'پسرفت' و ...ادامه دهیم!
اما من اینجا انصراف می‌دهم!
شما اگر صفحه کلاچ مغزتان با این همه دنده عقب جلو کردن نسوخته است ادامه دهید ((:

بگذریم ؛ مگر رفتن چقدر مهم است که آدمی بخواهد هی در ذهنش پس و پیشش کند ؟
اصلا کجا برویم؟ (یک چای دیگر میخوردیم حالا!!!)
بامزه بازی بس است.
باید بگویم کجایش را زیاد شنیده‌ایم؛ جناب مولانا هم زیاد گفته اند؛ مثلا در نی‌نامه(هر کسی کو دور ماند از اصل خویش...)
ولی یک غزل دارند خفن، بسیار متناسب با بازی ما! از دو بیت اولش رونمایی می‌کنم ، بقیه‌اش باشد بخشی از بازی که خودتان بروید و پیدایش کنید.
تا چند تو پس روی به پیش آ
در کفر مرو به سوی کیش آ
در نیش تو نوش بین به نیش آ
آخر تو به اصل اصل خویش آ

باز هم بگذریم
همه‌اش شد بازی کلمات، نمکش رفت! راستش یکم هم لجم گرفته است ؛ می‌خواهم بزنم بازی را خراب کنم!(آنجا که جازدم و وسط بازی انصراف دادم باید متوجه می‌شدید این بازیکن بد جر می‌زند و...)
 بیخیال بازی الفاظ...
حالا تو بگو
نه به من؛ به خودت! حواست هست مبدا کجاست؟
به هر حال در مسیری! (همان جاده‌ی خمیده) اما بگو . حواست هست؟ (انا لله و انا الیه راجعون)
        

          "آغازی بر یک پایان" مجموعه مقالاتی است در مجله سوره مهر از سید اهل قلم شهید مرتضی آوینی که نمایانگر عقاید و باورهای سیاسی او در زمینه انقلاب‌های شرق و غرب، خاصه انقلاب جمهوری اسلامی ایران. اثر در ۱۵ فصل تنظیم شده که با مطلبی از امام راحل شروع می‌شود. 


متن کامل معرفی اثر در مجله کتاب فردا ثبت شده است.
        

          ادامه و تکمیل و تعمیق و آینده نگری مبانی ای که شهید در کتاب توسعه و مبانی تمدن غرب رویش کار کرده بود...
یک تحلیل مستمر و متنوع و زیربنایی از سیر تحولی جهان و تمدن حاضر و برخورد و سیر ما در قبال آن...
و بازهم به وجد آمدن از این اندازه معرفت و ریشه دار بودن شهید آوینی... 
        

          متنهای آسدمرتضی آوینی فهمش بعضا سخت است اما کتاب نگاه جدیدی به مخاطب میداد نگاهی که آرزو میکردی کاش در مدرسه‌ای، دانشگاهی جاهایی به آدم میدادن! نگاهی نو به چرایی انقلاب اسلامی...
آنچه امید و دورنگار انقلاب و امام است در این کتاب به خوبی بیان شده و به سوالهای زیادی پاسخ می‌دهد و از طرفی با دانستن آنچه در حال اتفاق افتادن است تحمل رنج این روزهای سخت را  آسان تر می‌کند.
سوالی که درهنگام خواندن کتاب همراهم بود، اینکه چطور مرتضی آوینی این روزها را میدیده و به این شگرفی قلم میزده؟
چطور آنقدر نسبت به امید حرکت امام توجیه بوده؟
و این روشن بودن ذهنش ثمره چه چیزی است؟
در روزگاری که تشخیص و حتی عکس العمل سخت شده او مهارت مثال زدنی داشته تا دقیق مختصات مکانی و زمانی را درک کند.
این هم از آخرین کتاب تیر
که در اتوبوس تمام شد

۰۲/۰۴/۳۰
        

          انسان یک بار دیگر تولد یافته است و عصری دیگر آغاز شده و کره ی زمین پای در آخرین مرحله تاریخ پیش از پایان جهان نهاده است..
        

          کتاب واقعا سنگینی هست و شاید برای فهمیدن بعضی مطالبش زمان لازم باشه 
ولی دید جالب و جدیدی نسبت به غرب و انقلاب اسلامی بهمون میده
 
اگه میخواین این کتاب رو بخونین به نظرم اول از کتاب توسعه و مبانی تمدن غرب شروع کنین تا مطالب ملموس تر باشه