یک جمعه صبح که احساس تنهایی می‌کردم و در کتابخانه دنبال کتابی برای خواندن بودم کتاب به چشمم خورد و احساس کردم برای حال و هوایم بهترین کتاب است. روایت‌های این کتاب از نویسندگان مختلف که بعضی برایم شناخته شده بودند و برخی نه با موضوع تنهایی گردآوری شده‌اند. اگر اشتباه نکنم در تمام روایت‌ها تنهایی حسی پذیرفته شده است و حداقل در زمان نگارش نویسنده با این حس مشکلی ندارد. دو مورد از روایت‌ها هم به کووید ۱۹، قرنطینه و تنهایی آن زمان پرداخته بود که به نظرم کمی سردستی بود.
حس کلی‌ام درمورد کتاب این بود که دوستش نداشتم. اولین چیزی که بیشترین دافعه را برایم ایجاد کرد ترجمه بود. ترجمه به نظرم اصلا خوب نبود و فارغ از درست یا غلط بودن روی متن‌ها ننشسته بود. یکی از عباراتی که مترجم زیاد از آن استفاده کرده بود«غلط نکنم» بود که این عبارت را من فقط در داستان‌های دهه‌ی چهل و پنجاه ایرانی دیده‌ام و برای من استفاده از این عبارت تداعی دیگری داشت که به هیچ وجه روی کتاب نمی‌نشست.
به نظرم ترجمه‌ی بد بسیاری از روایت‌های کتاب را کشته بود و انگار باز اصلی‌شان را از دست داده بودند. البته از حق نگذریم تمامی تقصیر به گردن ترجمه نبود و بعضی روایت‌ها واقعا خوب نبودند. مثلا روایت «من هم بازی‌ام» از آنتونی دوئر انگار هیچ ربطی به تنهایی نداشت و بیشتر درمورد اینترنت و استفاده از تلفن همراه بود و بی‌دلیل در کتاب چپانده بودند. روایت «گفتن ندارد، من اما دل می‌زنم به دریا» از یی یون لی به نظرم چندان به تنهایی ربط نداشت اما روایت درخشان و منسجمی بود. 
من روایت‌های «مردی از ایالت مین» از لو گراسمن که اسمش را شنیده بودم و احتمالا ازش چیزی هم خوانده باشم، «گفتن ندارد، من اما دل می‌زنم به دریا» از یی یون لی که او را هم می‌شناختم، «لذتی عجیب و مشکل» از هلنا فیتزجرالد که نمی‌شناختم، «راز بدن» از آیا گابه که نمی‌شناختم و «قصه‌های تجاری» از جومپا لاهیری که می‌شناختم را دوست داشتم.
دو روایت در کتاب هم بود که دوست دارم جداگانه بهشان اشاره کنم: برای خواندن «هم باشی هم نباشی» باید به پیشتازان فضا تسلط کامل داشته باشید که به نظرم این ضعف متن است و متن‌های جهان‌شمولی که همه ازشان سر دربیاورند را بیشتر می‌پسندم. نویسنده‌ای ایرانی هم جزو نویسندگان متن بود که برایم جالب بود، دینا نیری زاده‌ی اصفهان و در حال حاضر ساکت اسکاتلند.
        

          "روایت های تنهایی" یه مجموعه‌ی حدودا ۲۱ قسمتی بود از روایت‌های شخصیِ نویسنده‌هایی که با اتفاقات مختلف توی زندگی شخصی‌شون ، حس #تنهایی رو چشیدن ، درک کردن و زندگیش کردن ...
اتفاقاتی مثل مهاجرت ، بیماری ، مرگ ، عدم اعتماد به نفس و یا حتی گاهاََ تجربه‌ی تنهایی به میل و اراده و سلقیه‌ی شخص ...

روایت‌های تنهایی ، شبیه تجربه‌ی ۲۱ قرار با ۲۱ نفر آدم مختلف بود!
حسِ نشستن پشت میز یه کافه ، نوشیدن یه لیوان چای عسل و لیمو ، شنیدن دردودل‌های آدمهایی که یا از تنها بودن مینالن ، یا از تنها نبودن!
آدمهایی که گاهی تنهایی بهشون تحمیل شده ، یا تنهایی ازشون گرفته شده ...
‌
بعد از خوندن این روایتها ، فهمیدم خیلی از اتفاقاتی که توی زندگی ممکنه بیفته ، چقدر ترکیبش با تنهایی ، میتونه زجر‌آور باشه ...
یا برعکس! تنها بودن توی بعضی لحظه‌ها میتونه چقدر ناب و دوست‌داشتنی باشه ...
‌
مثل قصه‌ی "راز بدن" از آیا گابه ، تجربه‌ی تلخ از درد به خصوصی که ممکنه زن‌ها تجربش کنن و چیزیه که انگار نمیشه حس و دردش رو به اشتراک گذاشت ... از دست دادن فرزند ...
‌
یا تجربه‌ای مثل قصه‌ی "لذتی عجیب و مشکل" از هلنا فیتزجرالد ، لذت صاحب شدن چیزهایی که مشترکن ، به طور فردی ، اونم هر چند وقت یک بار و برای یکم مدت کوتاه! [باید بخونیدش تا درک کنین چی میگم ... ]
‌
در کل ، تجربه‌ی جستارخوانی از نشر سفیر ، تجربه‌ی خیلی قشنگی بود و امیدوارم چنین کتابهایی ، در موضوعات دیگه ، بیشتر چاپ بشه .
‌
فکر میکنم خوبه به این موضوع هم یه اشاره‌ی مستقیم بکنم :
روایت‌های این کتاب دنیای "زنانه" واقعی‌ای داره ...
‌
اگر زنی رو میشناسید که احساس تنهایی میکنه
اگر دختری رو میشناسید که فکر میکنه با تمام کارهایی که انجام میده ، به چشم نمیاد
یا اگر آدمی هستید ، که تنهاییش براش یه اتفاقِ مقدسه ،
این کتاب انتخاب خوبیه ...
        

          من می‌دونم،شما هم می‌دونید که تنهایی همیشه به معنایِ نبودِ دیگران نیست!
آدم می‌تونه در جمع باشه ولی احساسِ تنهایی کنه.
آدم ممکنه تو رد شدن از یک دوره‌ی سختِ زندگیش احساس تنهایی کنه،یا حتی تو پذیرش رنجی که نمی‌تونه و نمی‌خواد دیگران چیزی ازش بدونن.
این کتاب مجموعه‌ای از تنهایی‌های آدم‌های مختلفه.
چیزی که جالب و ارزشمنده اینه که این روایت‌ها، روایت‌هایی واقعی از آدم‌های واقعی هستن، برای همین هم خیلی قابل درکن. 

یک روز یک نفر حرف جالبی زد، گفت تنهایی اگه به خواست و اختیارِ ما باشه حالِ خوبی داره و لذتبخشه ولی وقت‌هایی که ما اون تنهایی رو انتخاب نکردیم ، اون موقع است که باید با رنج بزرگی رو به رو بشیم. این کتاب بیشتر درباره‌ی اون تنهایی هاییه که خودخواسته و به اختیار نبودن، برای همین هم غمِ زیادی با خودش داره.(یا حداقل برای من این‌طور بود)
        

          خوشمان می‌آید پهلوی آتش بنشینیم؟ خوشمان می‌آید.
سیر کردن در افکارمان شادمان می‌کند؟ می‌کند. یک چند وقتی. اما یک کمی که بگذرد کم کم دلمان آشوب نمی‌شود که حالا که مدتی‌ست از دنیا فاصله گرفته‌ایم، دنیا ما را جا گذاشته و راه خودش را رفته؟ برایمان سوال نمی‌شود که وقتی برگشتیم: هنوز بازی‌ایم یا نه؟
اوایل کتاب داشتم از خریدش پشیمون می‌شدم ولی به مرور بهتر شد. بیشتر شبیه جستارنویسی شد...
به نظرم کتاب دید متفاوتی از تنهایی داشت ... نویسنده مثال‌هایی از تنهایی در زندگی‌اش میزد که درون رابطه‌ای بود... حالا به هر دلیلی آن رابطه دیگر کار نمی‌کرد...
من دید خلاق و متفاوت نویسنده را به تنهایی دوست داشتم ولی تو زمینه جستارنویسی چندان کتاب برام جالب نبود... نمیدونم چرا...