احتمالا شما هم #مهدی_حجوانی را به کتب و #ادبیات_کودک می‌شناسید. حال او در سن شصت سالگی و در آخرین سال‌های قرن چهاردهم، کتاب جدیدی را به بازار کتاب رسانده است که متفاوت از دیگر کارهای اوست.
کتاب #مونیخ_به_افق_تهران که دربردارند خاطرات و روزنوشت‌های وی از دو سفر به کشور #آلمان و شهر مونیخ است. دو سفری که در سال‌های ۱۳۸۴ و ۱۳۸۷ و به دعوت کتابخانه بین‌المللی نسل جوان مونیخ و با استفاده از فرصت مطالعاتی این کتابخانه که بزرگ‌ترین کتابخانه ادبیات کودک و نوجوان در جهان نیز به حساب می‌آید انجام شده است. 
کتاب پر است از نکات ریز و درشت زیست انسان آلمانی و تفاوت‌های آن با هم‌نوع ایرانی‌اش. شاید در واقع این کتاب بیشتر از آنکه سفرنامه باشد، یک زندگی‌نامه به حساب آید، چراکه مدت اقامت‌ها در آلمان به ترتیب سه و دو ماه بوده است!
        

          قبل از خودم دادم یکی از مهندسان بازنشسته شرکت تراکتورسازی که یک دوره آموزشی در آلمان را در دوران جوانی گذرانده بود، کتاب را خواند و شهادت می‌داد که توصیفات نویسنده از خلق و خوی آلمان‌ها صحیح است و واقعی.
 خودم بعد از این که مدت‌ها بود مونیخ به افق تهران را در قفسه در انتظار مطالعه داشتم، در کمتر از ۲۴ساعت خواندم. خاطرات یک نویسنده کودک و نوجوان که دو بورس تحقیقاتی از مونیخ میگیرد و در کتابخانه‌ای در این شهر چند ماهی را می گذراند. لذت بردم از خاطرات سفر و خاطرات دوران نوجوانی و جوانی مهدی حجوانی .
        

          کتاب، همانطور که خود نویسنده اشاره کرد، ساده و شاید کمی حوصله سر بر هست، مهدی حجوانی مثل خیلی از ما علاقمند به تعمیم و بازنمایی افراطی است که صحبت درمورد مورد دومی را نمی شود در چند خط خلاصه کرد و در این یادداشت نمی گنجد.

ولی تعمیم را مسئله اساسی هست می شود تا حدودی باز کرد.

  شما با روایتگری مواجه هستید که چند روز از زندگی خودش را در شهر مونیخ  آلمان سپری کرده و با افراد محدودی در ارتباط بوده.
محل سکونت خود او نیز تهران هست ولی میشه گفت کل یک سومی که من خوندم خلاصه میشه توی (ما) و (آنها).
او از جز به کل می رسد.

اگر حجوانی به نانوایی برود که نانوا نان خوشمزه می پزد با راحتی نتیجه می گیرد؛ نان ها در آلمان خوشمزه هستند ولی نانوایی های ایران مزه خوبی ندارد(مثال برای تعمیم این حرف در کتاب زده نشده  و صرفا بیانگر الگوی برخورد در مواجه با مسائل است).

خود او در مقدمه اشاره می کنه که من از دید خودم برای شما مطالب را بیان می کنم.

 ولی مدام پایش رو فراتر می گذارد و مباحث کلی و گاه اشتباهی را مطرح می کند و وارد حوزه جامعه شناسی می شود که گویا دید عمیقی از آن ندارد.

این مسئله برای ما خیلی عجیب به نظر نمی رسد.
و همیشه برایم جالب بوده است.

من در از کودکی در کشور ایران و در خانواده ایرانی چشم با جهان گشوده ام اما اطلاعات عمیق و دقیقی از بسیاری یا بهتر بگویم همه وجوب فرهنگ، آموزش، جامعه و... ندارم حال چگونه می توانم در مواجهه با یک جامعه دیگر آنچه را مشاهده می کنم به راحتی تعمیم بدهم؟

تعمیم می تواند ما را سطحی، ساده انگار، مغرور بخاطر احساس
دانستن و همینطور خطاکار کند و در عین حال به راحتی  قابل قضاوت و بررسی نباشد.

در هر صورت کتاب مونیخ به افق تهران در قضاوت با سفرنامه های افراد ایرانی مانند رضا امیرخانی و منصور ضابطیان حرفی برای گفتن ندارد.(در چند مسئله تعمیم در آثار این نویسندگان نیز مطرح است.)