نثر سهل ممتنع کافکا 
واقعا حیف که بیشتر داستان نتونست بنویسه 
هنرمند گرسنگی شد و رفت
        

          فکر می‌کنم چیزی که در کل می‌خواست بگه خیلی موضوع جالبیه و مهمه. ولی حقیقتا ترجمه و خود داستان زیاد من رو جذب نکرد.
نقد اولی که اسمش هست روزه و روش، خیلی به خود داستان نپرداخته و بیشتر به همون بخش که سگه روزه می‌گیره پرداخته و خیلی زیاده گویی می‌کنه به نظرم و چیزی بهم اضافه نکرد. 
نقد دومی رو نخوندم. شاید کلا نخونم. اگر خوندم اینجا رو ادیت می‌کنم. 

این کار رو کافکا منتشر نکرده بوده و خب هیچ ویرایشی انجام نداده، حتی اسم کتاب رو خودش انتخاب نکرده... این کار خیلی پرداخت کمی داشت.

خوندن این کتاب به تازه کتاب خوان‌ها پیشنهاد نمی‌شه و خوندن کافکا رو هم با این کتاب بهتره شروع نکنید.
        

          ژانر فلسفی از اون  دسته است که برای من به شدت سخت خوانه  و برای فهمیدن ش باید چند بار بخونم ش ولی برای شروع و امتحان کردن بد نبود .
در این ترجمه قسمت اول به پاره نوشته ی کافکا اختصاص داره که روایت داستان از زبان یک سگ است با دو سوال در ذهنش که یک عمر به دنبال  رسیدن به جواب پژوهش می کند . و به نظر میاد که این تفکرات ،گفته های درونی کافکا با خودشه و واقعا جای فکر داره .
و دوقسمت بعدی دو نقد داریم از راینر نگله و آرون شوستر که خواندن نقد ها خیلی کمک میکنه در فهم پاره نوشته ی اصلی و البته که نقد نگله خیلی روان و فصیح تره .
و فکر می‌کنم باید یکبار دیگه در یک برهه ی زمانیه دیگه بخونم ش 
        

          «خوشا به حال ما که ناچار نشدیم چنین گناهی را به گردن بگیریم و فرصت یافتیم در جهانی که دیگران تیره‌وتار کرده‌اند در سکوتی کمابیش معصومانه به‌سوی مرگ بشتابیم.»

این کتاب اولین رویارویی من با کافکا بود. همیشه تو ذهنم این بود که هنوز برای سنگینیِ قلم‌‌ش آماده نیستم. اما بالاخره رو در روی کافکا قرار گرفتم. برخلاف انتظارم، کتاب برام روون بود تقریباً. تقریباً. بیشتر تمرکزم موقع خوندن، فهمیدن بود تا توجه کردن به چیزی که دارم می‌خونم. یعنی در وهله‌‌ی اول برام مهم بود که کلمه‌ها رو بفهمم. فقط روخونی نکنم. البته که ترجمه‌ی فوق‌العاده کتاب هم موثر بود. از یه جایی به بعد دوست داشتم هی به خوندن ادامه بدم. از نوع ارائه‌ی داستان خوشم اومد. برام جدید بود. قطعاً یه‌سری جاهای خالی می‌مونه که سه جور می‌تونه پر بشه: کتاب رو دوباره بخونم. (که حتما دلم می‌خواد این کار رو بکنم.) یا اینکه بعد از خوندن نقد‌ها قضیه برام روشن‌تر بشه. وقتی نقد اول رو شروع کردم و چیزی که تو ذهنم اومد این بود که: احتمالاً منطقیه که خوندن نقد نوشته‌های کافکا از خود نوشته‌هاش سختتر باشه!
اما نهایتاً و به‌طور کلی، تجربه‌ی خوندن‌ش رو دوست داشتم. حین خوندن چیزهایی که از داستان دستگیرم می‌شد رو تو ذهنم نگه می‌داشتم اما به موازات پیش رفتن داستان، نسبت به‌شون نامطمئن می‌شدم. تناقضی که صفحه‌ی اولِ نقد اول هم به‌ش اشاره کرده بود. فقط این رو میتونم بگم که قطعاً داستان درمورد سگ‌ها نیست. درمورد ماست. و اینکه کافکا از گونه‌ی سگ برای انعکاس ما استفاده کرده برام هم جالبه هم جای سوال داره. جز این به کم‌آگاهی‌م اذعان می‌کنم و صبر می‌کنم تا وقتی که چاله‌ها رو پر کنم.
        

          ۱۰۸ صفحه در ۲ ساعت و ۴۵ دقیقه.
‌
«کافکا» چندان عمر نکرد، اما مجموعه‌ای تأثیرگذار از آثار را از خود به‌جای گذاشت، آثاری که بیش‌ترشان را در تاریکی و ساعاتی پس از نیمه‌شب نوشت و شاید به‌همین دلیل است که هیچ‌کس، هرگز در داستان‌های «کافکا» لبخند نمی‌زند. «کافکا» زندگی بسیار ناسازگار، انعطاف‌ناپذیر و اجتناب‌ناپذیری را برای خود ابداع کرد و سعی کرد آن را سازنده کند و در این راه در همه‌ی زمینه‌ها نیز موفق بود.
‌
شاید در هنگام خواندن آثار «کافکا» مفیدتر باشد که مفاهیمی چون «چرا»، «چه کسی» و یا «چگونه» را کنار بگذاریم و تنها به «چه چیزی» اکتفا کنیم! زیرا این کاری‌ست که «کافکا» انجام می‌دهد. بیدار شوید و خود را حشره‌ای غول‌پیکر بیابید؟ یا از این هم فراتر، سگی در میان دیگر سگ‌ها؟ هرگز نمی‌توان چنین موارد عجیب و غریبی را توضیح داد، بنابراین کاملن طبیعی جلوه می‌کند که «کافکا» خود را یک سگ یا یک حشره تصور کند و روایتش را از همان جهت ادامه دهد.
‌
«پژوهش‌های یک سگ» سؤالات عمیقی در باب بیگانگی اجتماعی به میان می‌آورد و به‌ویژه این‌که چگونه دانش می‌تواند ما را به یکدیگر متصل کند. سگ راوی داستان، یک نظریه‌پرداز تک‌رو مستقل است که ناراضی از وضعیت علم سگانه‌ی موجود که به نظرش در یک کلام، بیش از حد متعصبانه و جزم‌اندیشانه است، به‌تنهایی دست به کار بنیان نهادن یک علم جدید شده و حتی جدّوجهدی وافر برای این کار به خرج می‌دهد. پیرنگ طولانی و پُرپیچ‌وتاب این داستان را که از زبان خود سگ روایت می‌شود (سگی که در داستان هیچ اسمی ندارد) به‌راحتی نمی‌توان خلاصه کرد. ما در این داستان از سرگذشت این سگ فیلسوف در جوانی باخبر می‌شویم؛ از چگونگی جرقه‌زند بارقه‌های کنجکاوی‌اش به‌واسطه‌ی مواجهه‌ی تکان‌دهنده‌اش با دسته‌ای از سگ‌های نوازنده؛ از پدیده‌های عجیب و حیرت‌آوری که در این راه پیش روی او قرار می‌گیرند؛ از نظرورزی‌ها و تجربه‌گری‌های شگرف و نامتعارفش که یکی‌شان او را تا سرحدّ مرگ می‌برد؛ و از رابطه‌ی دشوار و پیچیده‌اش با جماعت سگ‌ها که او رؤیای تجدید حیات شکوه‌مندش را در سر دارد، تجدید حیاتی که رسومات کهن و طریقه‌های بسته‌ی این جماعت را درهم شکسته و آغازگر عصر جدیدی از همبستگی مبتنی بر اتحاد نظریه و زندگی باشد.
‌
در آخرین صفحات داستان، سگ نتیج پژوهش‌هایش را خلاصه کرده و طرحی از یک نظام فلسفی بلندپروازانه ترسیم می‌کند که آن‌را می‌توان، البته با مایه‌ای از طنز و مطایبه، «نظام علم» کافکا نامید.