جدا از هدیه های ریز و درشتی که گاهی دانش آموز هام بهم میدن، وقتی برام کتابی میگیرن عجیب به دلم میشینه، این کتاب رو از دانش آموزم هدیه گرفتم و بعد از خوندنش برای چندمین بار عاشق شغلم شدم :))
از خودم پرسیدم:من گوشه دنجی در کلاس برای بچه ها دارم؟ اونا احساس امنیت کردن؟ کاری کردم که بتونن خود واقعیشون باشن در کلاس؟ چقدر ثانیه های کلاس درس براشون خوشحال کننده بوده؟ ... بعد از خوندن کتاب همه این هارو مجدد از خودم پرسیدم.
        

          کتاب را باید همه معلم ها بخوانند ، کتاب یک دوره آموزشی هست که چگونه معلم خوبی باشید ... نه از این شعاری ها نه ... معلمی برای اینکه بتوانی به کودکی در روان خوانی کمک کنی، کمک کنی با تو ارتباط بگیرد ، چگونه یک پروژه درسی جذاب را سر کلاس ببری و اجرا کنی و حتی چگونه بنشینی تا با یک کودک حرف بزنی .... 

کتاب فوق العاده هست ... هر چند وقت یکبار دوباره میخوانمش ... برای همه معلمی هایم احتیاج دارم به خواندن مجددش... 
        

          شیرین، تو دل برو و معلمانه :)
        

          خیلی عزیز بود
        

          واقعا دوستش داشتم. :(
        

          «گوشه دنج کلاس»، چرا این اسم؟ چطور دخترکی که همیشه دلش میخواهد خلاف جهت آب شنا کند و از همان اول سر ناسازگاری برداشته، گوشه دنجی در کلاس دارد؟ مگر نه اینکه کلاس باید تمام وجودش را بخورد؟ چرا نمیخورد؟ نگاهی به تصاویر کتاب انداختم. خیلی دقیق. می دانستم پاسخ سوالم خیلی دور نیست! من آن را در حرکات مربی و تبادل توجه و نگاه بین دخترک و او پیدا کردم. همان که در صفحه ۲۰ به وضوح می بینی. همین است. درسته. این کتاب مرا عجیب یاد توتوچان انداخت. کودک آرزوهایم❤️  
        

          کاش همه ی معلما اینطوری بودن :)
        

          عشق و احترامی که یک معلم برای دانش‌آموزش قائل میشه ، قطعاً تاثیر خیلی بزرگی روی آینده اون کودک خواهد گذاشت...
        

          دانلود از این معلمای تاثیرگذار
        

          گفتار اندر نامِ کتاب
عنوان انگلیسیِ این کتاب «نامه‌ای به معلمم» هست و من هنوز در شگفتم و نمی‌دانم چرا مترجم‌های ایرانی کلا خوششان می‌آید با عناوین بازی کنند گویی اگر نکنند لقبِ مترجم بد به آنها تعلق می‌گیرد !

گفتار اندر معرفی کتاب
این کتابِ مصور به قلمِ خانمِ «دبورا هاپکینسون» نویسنده‌ی امریکاییِ کتاب‌های کودک و همچنین کتاب‌های داستانیِ تاریخی و غیر داستانی و تصویرگریِ خانمِ «نانسی کارپنتر» نگارش و طراحی شده و در ایران توسط خانمِ «پریا لطیفی‌خواه» تحتِ عنوانِ «گوشه‌ی دنج کلاس» ترجمه و نهایتا توسط «انتشارات پرتغال» چاپ و منتشر گردیده است.

گفتار اندر داستانِ کتاب
داستان در مورد دختری‌ست که شبی که قرار است در فردای آن شب برای اولین بار به سرِ کار برود به یادِ معلمِ دورانِ کودکیِ خود افتاده و با یادآوریِ خاطرات دوران کودکی تصمیم به نوشتنِ یک نامه جهت تشکر و قدردانی از معلمش می‌گیرد.

گفتار اندر تفکرات خودم و ستایش معلمِ کلاس اولم
از نظرِ من محتوای این کتاب خیلی شیرین بود و من رو برد به دوران کودکی، همه‌ی ما جز استثناها کلی شیطنت کردیم در این دوران اما این معلم‌ها بودند که صبور بودند و با عشق کنار ما ایستادند و مشغولِ آموزش و تربیتِ ما شدند، من از این تریبون استفاده می‌کنم و می‌گویم آقای «عزیزِ رضایی‌دوست» معلمِ کلاسِ اول من در سال ۱۳۷۴ اگر روزی این پیامم را خواندی بدان اگر روزی تو را ببینم دستت را خواهم بوسید حتی همان دستی که روزی بخاطر اینکه یک قورباغه داخل کیفت انداختم و آدامس به پشتِ کتت چسبانده بودم من را روی یک لنگ پا گوشه‌ی کلاس سرپا نگه ‌داشتی و با خط‌کش به کف دستم زدی، از آن زمان سال‌ها گذشته اما دوستت دارم و هرجا هستی برایت بهترین‌ها را آرزو می‌کنم.

نقل‌قول نامه
"معلم عزیزم، هر وقت خرفی داشتم با تو، گوشی‌ی لباست را می‌کشیدم و توی گوشت پچ‌پچ می‌کردم اما این بار می‌خواهم برایت یک نامه بنویسم."

"به نظرم بهتر است یادت بماند که معلم‌ها حواسشان به همه چیز هست."