«کوه مرا صدا زد» داستانی از محمدرضا بایرامی است. بایرامی‌ را با موضوعاتی مانند «جنگ» و «روستا» می‌شناسند. از آثار شاخص وی می‌توان «هفت روز آخر» و «پل معلّق» را نام برد.
 
«جلال» قهرمان داستان است؛ نوجوانی سخت‌کوش و کاری. پدر جلال نفس‌های آخرش را می‌کشد و جلال باید به روستای مجاور بشتابد تا پزشکی خبر کند. برف و باد امان نمی‌دهد و گرگ‌های گرسنه در کمین‌اند امّا نجات جان پدر، از همه‌چیز مهم‌تر است.
 
جلال پسری نترس و مغرور است که بیش از سن و سالش می‌فهمد و مسؤولیت‌های سنگینی به دوش می‌کشد. او می‌خواهد به دیگران ثابت کند که بزرگ شده و از دوره  نوجوانی گذر کرده است؛ امّا دیگران هنوز او را کودک می‌شمارند‌ و حاضر نیستند سرپرستی خانواده را به او بسپارند.
 
«کوه مرا صدا زد» برای نوجوان‌هاست و نثری دلنشین دارد. تشبیهات و آرایه‌های ادبی آن ساده‌ و کودکانه‌ است؛ مانند آنجا که راوی می‌گوید: «آسمان گرفته و اخموست و مِهی که دور قلّه حلقه زده، کم‌کم، دارد پایین می‌آید و همه‌چیز را می‌بلعد.»
 
توصیف‌های داستان کافی و به‌اندازه است و گفت‌وگوها به خوانش آن سرعت بخشیده‌ است. همچنین، ماجراهای ریزودرشتی که در داستان رخ می‌دهد، بر گیرایی و جذّابیت آن افزوده‌ است.
 
این کتاب، داستان نبرد با زندگی‌ست. در این سو جلال ایستاده است، پسری از دیار رنج و در آن سو، سرنوشت. پیرنگ داستان همینقدر ساده است و دیو سپید و اژدهای هفت‌سر هم ندارد. 
 
«کوه مرا صدا زد» به زبان‌های خارجی ترجمه شده و جایزه‌ی «مار عینکی آبی» را هم گرفته است. در یکی از ترجمه‌ها نامش را گذاشته‌اند: «جلال برای زندگی می‌تازد.»
        

          جلال، پسری روستایی است که برای اوردن حکیم، راهی دهی دیگر می‌شود.
در ادامه چه در مسیر بازگشت به خانه یا درمان پدر و حتی اتفاقات به دنبال آن، ما از زاویه دید این نوجوان با داستان همراه می‌شویم.
کتاب دو جلد دیگر هم دارد که گرچه مثل این جلد جایزه‌ای نبرده اند اما نویسنده بیشتر (جلد دوم را می‌گویم) دوستشان دارد و من هم دوست دارم بخوانم‌شان و بعد این نظر رو هم تکمیل کنم
        

          جلال، شخصیت‌اصلی داستان که سعی می‌کنه با مشکلاتش مبارزه کنه و اوضاع رو بهتر کنه. داستان ساده، کم‌حجم، روان، باورپذیر بود؛ اما طوری نبود که انتظارش رو داشتم. نمی‌دونم... حس می‌کردم یه چیزی کم داره. شاید به‌این دلیل که هیجان کمی داشت و آروم پیش می‌رفت.
        

          خوبه کتابهایی که میخونیم  با زندگی خودمون وفق بدیم ، ببینیم کجای کاریم واقعا...
کتابش صحنه سازی جالبی داشت انگار وسط داستان بودم و داشتم نگاه میکردم...
        

          کاش می‌شد ستاره‌های بیشتری داد.
از فوق‌العاده فراتر بود.
جلال برای زندگی‌ش می‌تازد.

به اواسط داستان که رسیدم با خودم گفتم چه کتاب تلخی. و چه بد زمانی شروع به خوندنش کردم.
یکم که پیش‌رفت با خودم گفتم این کتاب رو به دانش‌آموزانی که شرایط خانوادگی مشابه جلال رو دارن پیشنهاد بدم بخونن.
کتاب که تموم شد فهمیدم این کتاب نوجوان نیست :)
کتابیه که همه باید بخونن..
کتاب روونی بود و نتونستم زمین بگذارمش و چه خوب شد که الان خوندم :)

"باید" زندگی کرد.

بی‌صبرانه منتظرم جلد دوم و سوم به دستم برسه و بخونم...
خصوصا جلد دومی که  آقای بایرامی بیشتر دوستش دارند... 
        

          "کوه مرا صدا زد" اثر "محمدرضا بایرامی ۱۳۷۲"
یک داستان برای رده سنی نوجوانان و ظاهرا تنها اثر داستانی به زبان فارسی هست که تا حالا جایزه بین المللی دریافت کرده است! این کتاب توسط خانم "یوتا هیمل رایش" به زبان آلمانی ترجمه می‌شه با عنوان "جلال برای زندگی می‌تازد"  و در سال ۲۰۰۱ هم برنده جایزه خرس طلایی استان برن سوئیس و هم برنده جایزه مار عینکی آبی، سوئیس میشه.
خیلی برای من تعجب برانگیزه بااینکه انقدر جوایز سینمایی دریافت می‌کنیم، ولی درزمینه ادبیات دستاوردی نداریم؛ اون هم بااین سبقه تاریخی!
ولی این کتاب چه خصوصیتی داشته که جایزه گرفته؟ بااینکه برای نوجوانان نوشته شده من از خوندنش لذت بردم. داستان درباره پسر نوجوانی هست به نام جلال که در روستایی در دامنه کوه زندگی می‌کنه بهمراه پدر و مادر و خواهرش. پدر مدتیه که مریض شده و با شروع فصل زمستان و وخامت حالش جلال مجبور میشه با وجود بارش برف با اسب بره ده همسایه بدنبال حکیم. و درادامه برای اینکه نشون بده مرد شده و میتونه از پس وظایف پدرش بربیاد، کارهایی رو انجام میده که از بچه‌های هم سن و سالش انتظار نمیره. این روند اعتماد کردن بزرگترها و از پس کارها براومدن در طول داستان ادامه پیدا می‌کنه. 
در مراسم اهدای جایزه در زوریخ ولی اون‌چیزی که در متن سخنرانی اهدا کننده جایزه اومده و در انتهای کتاب هم چاپ شده بهمراه سخنرانی خود آقای بایرامی در اون مراسم برای من خیلی جالب‌ بود. آقای 'چارلز لینس مایر'  به نکاتی در کتاب اشاره می‌کنه که اصلا به ذهن من خطور نکرده بود و خود آقای بایرامی هم در سخنرانی موقع اهدا جایزه به این اشاره می‌کنه که بعضی مطالبی که منتقدین بیان میکنن برای ایشون هم جالبه و تاحالا کسی متذکر نشده بوده!


        

          داستانی متفاوت،کوتاه ولی تاثیر گذار داشت.
با بقیه ی کتاب هایی که خواندم فرق دارد،روند کند است و داستان آنچنانی ای ندارد ولی به وضوح میتوانی در کتاب زندگی کنی.
بسیار قلم نویسنده را دوست داشتم.
آن نیم امتیازی هم که ندادم برای کوتاه بودنش بود.دلم میخواست ادامه پیدا کند..
.
        

          کتاب حاضر، جلد اول قصه های سبلان ،با نام کوه مرا صدا زد است که به چاپ نهم رسیده .داستانی که  مفصل به اقلیم،فرهنگ،بوم و سنت روستایی  پرداخته است.خیلی از واقعیت های  بیان شده در داستان اینقدر تازگی دارند که عامل پیش برنده و جذاب کتاب باشند. 
 زمستان های سرد روستایی و نحوه‌ی زندگی مردم و حیوانات اهلی و وحشی  محور اصلی کتاب است.
این داستان  جایزه‌ی بین المللی  برای نویسنده به ارمغان آورده است و انتهای کتاب نظرات نویسنده و منتقدین داخلی و خارجی چاپ گردیده است.
تصویر گری کتاب معمولی است و جا داشت با تکنیک بهتری اجرا شود.تحول شخصیت جلال را دوست داشتم و تلاشی که برای نشان دادن خودش به مادر دارد .پایان بندی داستان هم پر کشش و دلچسب بود.
به مخاطب ۱۲ سال به بالا توصیه می شود.


        

          داستانی زیبا از فداکاری و البته محبت و دوستی
        

          داستان جالبی داره 
        

          چه داستانی بود.. تلخ، پر استرس، پر حادثه، امیدبخش، انگیزشی....
کوه مرا صدا زد.. فکر میکنم کوه استعاره س.. منظور شاید همون کوه مشکلاته.. و موقعیتی که جلال داره و مجبوره به صدای این کوه جواب بده.
و پایان خوشی که داشت.
دوستش داشتم.
غالب داستان، هوا برفی بود.. یخ زدم انقدر که توصیفات خوبه انگار خودم وسط برف بودم!

به نظرم برای ۱۰ سال به بالا مناسبه
        

          از کتاب های خوب برای رده نوجوان.
حس صمیمیت و سادگی در داستان و برداشتی زیبا از یه زندگی روستایی در سرمای برف گیر و مواجهه نوجوان داستان با سختی هایی که پیش میاد و پرشی از دوران بچگی به مسئولیت پذیری بزرگسالی.
داستانی که برای همه رده ها  ارزش خوندن داره.