مادر این بچه ها، از آن زن های خاله زنکی نبود که بیشتر وقت شان را با حرف های بیهوده تلف میکنند. او همیشه آماده بود تا با فرزندانش بازی کند، برایشان کتاب بخواند و در انجام تکالیف مدرسه به آنها کمک کند. 
او همچنین وقتی بچه هایش در مدرسه بودند، برایشان قصه مینوشت و وقتی برمیگشتند، داستان هایش را بعد از عصرانه با صدای بلند برایشان میخواند، 
        

          داستانِ یک خانواده فرهیخته با سه کودک‌شان.
از نوع ادبیات مدرن انگلیسی است.
این خانواده با مشکلاتی روبه رو می‌شوند ولی امیدواری،شجاعت و مقاومتشات مثال زدنی است.
روبرتا،پیتر و فیلیس در کنار سرگرمی های روزانه شان دست به کارهای قهرمانانه ای میزنند که شیرین و خواندنی است.
داستان نسبتا طولانی است اما یک طور خاصی زیباست.
        

          *    خیلی وقت بود به این نتیجه رسیده‌بودم که کتاب‌های کودک و نوجوان (علی الخصوص کتاب‌های کودکان) ربط چندانی به کودکان ندارند و بیشتر برای بزرگسالان مناسب‌اند. یعنی در واقع کتاب‌هایی هستند که بزرگ‌ترها دربارهٔ بچه‌ها می‌نویسند و به‌عنوان یک کارکرد جانبی می‌توان از آن‌ها برای سرگرم کردن کودکان هم استفاده کرد. این کتاب باعث شد در نتیجه‌گیری‌ام تجدید نظر کنم.
*    کتاب به شدت مناسب برای ردهٔ‌سنی کودکان دبستانی است؛ هم به لحاظ نوع نوشتار و هم به لحاظ محتوای تربیتی و اخلاقی‌اش. پس به‌عنوان یک هدیهٔ مناسب می‌توان از آن استفاده کرد.
*    همچنین ساختار بخش بخش و سریالی قصه این کتاب را، به کتابی مناسب برای قصه‌های شبانه (اگر این رسم هنوز از بین نرفته‌باشد) بدل می‌کند.

http://davanevis.blog.ir/post/the-railway-children
        

          بچه ها در فاصله ی چند روز خود را  از منزلی زیبا در شهر ، در خانه ای کوچک در روستا  می‌بینند. همه چیز از آن شب شروع شد .همان شبی که دو نفر به منزل زیبایشان در شهر آمدند .و دقایقی را در.اتاقی در بسته آرام و زمزمه کنان گذراندند. همان شبی که دیگر پدر را ندیدند .....! و حالا در این روستا غریب اند .تنها دوست آنها در این شهر ، راه آهنی خلوت  است .:)
        

          عالییییییییییییییییییی بود
        

          شاید یکم برای این کتاب زیاد باشه؛ اما آخه نمی تونم دلمو جدا کنم از عقلم!:)
یکی از محبوب ترین کتاب های دوره پیشا نوجوانیم بود. حسی که این سه تا فسقلی بهم می دادن رو با هیچ چیزی دوست ندارم عوض کنم:)))
        

          نام کتاب : بچه های راه آهن 🚃
نام نویسنده : ا.نسبیت ✍🏻
نام مترجم : پری منصوری 🙏🏻

معرفی کتاب : این کتاب داستان زندگی سه بچه به نام روبرتا پیتر و فیلیس را روایت می‌کند 👩‍👧‍👦

این سه بچه زندگی بسیار خوبی را با پدر و مادرشان که همیشه آماده بازی و وقت گذراندن با آنها هستند در خانه بسیار زیبایی را دارند🏢

 یک روز عادی زندگی آنها زمانی که با پدر مشغول تعمیر لوکوموتیو پیتر بودند چند مرد بسیار جدی وارد خانه آنها شدند و پدر را با خود بردند مادر نمی‌خواهد آنها بدانند سر پدر چه آمده است 🙅🏻‍♀

 آنها به دلیل نداشتن پول مجبور میشن از آن خانه بسیار زیبا به یک روستا مهاجرت کنند که نزدیک به خط راه آهن است 🚋

 آن سه هرگز نمی‌دانستند که آن راه آهن در آینده بسیار می‌تواند برای آنان انقدر دوست داشتنی و ارزشمند شود ❤️🚃

 ( در کل موضوع این کتاب راجع به ماجراهای بسیار جذابی است که برای روبرتا پیتر و فیلیس اتفاق می‌افتد 🌱)

🤍@donyaye_motale📚


        

          این کتاب در رابطه با سه بچه است که طی برخی از مشکلات به بچه های راه آهن تبدیل می شوند .🌈
اینکه هیجان اول کتاب تا آخر اون ادامه‌ داره به نظرم خیلی جالبه 😊 و همین طور اینکه تا آخر داستان هیچی  معلوم نیست خیلی خوبه 👌
        

          همبستگی میان این دو خواهر و برادر رو دوست داشتم 
        

          خیلی بهم چسبید. مثل نوشیدن آب خنک و تگری، پس از دویدنِ در یک ظهرِ گرمِ مردادماه.

و
 کاش می‌توانستم کمی مثل «مادر»  داستان باشم.
 فقط کمی.
        

          مطلقاً از داستان چیزی یادم نیست. فقط احساس می‌کنم دوستش داشتم. هنوز به شاگردانم پیشنهاد می‌کنم بخوانند، احتمالا لذت می‌برند. ^_^
        

          کتاب یه کلاسیک به تمام معناس... پیش تر قصر افسون شده رو از خانوم نسبیت خونده بودم و اونقدر خوب بود که به تالکین و لوئیس حق دادم از اون کتاب الهام گرفته باشن ولی این یکی خیلی ستم بود!!!:دی  داستان یه خانواده ی خوب فرهیخته ی با شعور همه چی تمام با یه مامان و بابای کامل و تهِ هرچی اخلاقیات که وضعیت مالی خوبی دارن بعد یهو به یه دلیل نا معلومی فقیر میشن و باباهه نا پدید میشه و اینا میرن به یه روستایی که تنها سرگرمی سه تا بچه میشه ایستگاه راه آهن اون روستا 
و ماجرای این سه تا بچه ست که چطور تو دلِ همه میرن و چطور کارای قهرمانانه می کنن که اصلا خوب و باورپذیر در نیومده... باید بگم از بس باور پذیر نشده که می تونین بگین یه داستان صد در صد تخیلیه!!!

به شخصه از حضور و دخالت آگاهانه ی نویسنده ها به عنوان راوی توی داستان (خصوصا داستان کودک و نوجوان) خوشم میاد مث کارایی که بعضا مونتگومری کرده تو مجموعه ی امیلی یا بعضی روایتگری های تالکین یا لوئیس عزیز. خانوم نسبیت هم تو داستان های کودک و نوجوانش حضور داره تو متن داستان  ولی حضورش توی این یکی داستان به شدت مزاحم و روی مخ بود. و خیلی ریاکارانه و نچسب!!!

ولی با همه ی بدی هاش یه حال مثبت معصوم خوبی داشت. به درد نوجوونا که میزان باورپذیری هاشون بیشتر از ماهاس خیلی میخوره. حتما در آینده واسه بچه هام می خونمش :دی ( و فک می کنم که خوششون بیاد) بعله!