بریده‌ای از کتاب بچه های راه آهن اثر ادیت نزبیت

برای آدم،خیلی ساده و طبیعی است که وقتی دردی دارد به مادرش پناه ببرد.بابی کمی می فهمید که آدم ها حتی وقتی بزرگ می‌شوند،بازهم موقع ناراحتی به مادرشان پناه می‌برند و فکر می کرد تا اندازه ای می‌فهمد که چه دردناک است آدم موقع ناراحتی مادری نداشته باشد که به او پناه ببرد... :))))