من براى تو يك حديث شريف از شيخ جليل القدر، صدوق طايفه، نقل مى كنم كه بدانى مطلب چيست، مصيبت چقدر است ؛ با اين كه اين حديث راجع به جهنّم اعمال است كه سردتر از همۀ جهنّم هاست. اولاً: بايد بدانى كه شيخ صدوق، كه اين حديث از اوست، كسى است كه تمام علماء اعلام از او كوچكى مى كنند و او را به جلالت قدر مى شناسند. 
آن بزرگوار كسى است كه به دعاى امام - عليه السلام - متولّد شده [۱] . آن كسى است كه مورد لطف امام زمان - عليه السلام و عَجَّلَ اللّه ُ تعالى فَرَجَهُ - بوده ؛ و نويسنده به طريق هاى عديده از بزرگان علماء اماميه - عليهم رضوان اللّه - متّصل به شيخ صدوق حديث را نقل مى كند، و مشايخ بين ما و صدوق همه از بزرگان و ثقات اصحاب اند. پس اگر از اهل ايمانى بايد به اين حديث عقيده مند باشى:
«در بين اين كه روزى رسول خدا - صلّى اللّه عليه و آله - نشسته بود جبرئيل آمد در خدمتش، در صورتى كه افسرده و محزون بود و رنگش متغير بود. پيغمبر فرمود: "اى جبرئيل چرا تو را افسرده و محزون مى بينم؟ " گفت: "اى محمّد - صلّى اللّه عليه و آله - چرا چنين نباشم در صورتى كه امروز گذاشته شد دَم هاى جهنّم". پيغمبر خدا - صلّى اللّه عليه و آله - گفت: "چه چيز است دم هاى جهنّم؟ " عرض كرد: "همانا خداى تعالى امر فرمود به آتش، برافروخته شد هزار سال تا سرخ شد. بعد از آن امر فرمود به آن، افروخته شد هزار سال تا سفيد شد. پس از آن امر فرمود به آن، افروخته شد هزار سال تا سياه شد و آن سياه و تاريك است. پس اگر يك حلقه از زنجيرى كه بلندى آن هفتاد ذراع است گذاشته شود بر دنيا، هر آينه آب مى شود دنيا از حرارت آن. و اگر قطره اى از زقّوم و ضريع آن بچكد در آب هاى اهل دنيا، همه مى ميرند از گَند آن. " پس گريه كرد رسول خدا - صلّى اللّه عليه و آله - و جبرئيل گريان شد. پس خداى تعالى فرستاد به سوى آنها فرشته[اى]. عرض كرد: "خداى شما سلام مى رساند به شما و مى فرمايد من ايمن كردم شما دو تن را از اين كه گناهى كنيد كه عذاب كنم شما را به واسطۀ آن"». 
اى عزيز، امثال اين حديث شريف بسيار است ؛ و وجود جهنّم و عذاب اليم آن از ضروريات جميع اديان و واضحات برهان است، و اصحاب مكاشفه و ارباب قلوب در همين عالم نمونۀ آن را ديده اند. درست تصور و تدبّر كن در مضمون اين حديث كمرشكن، آيا اگر احتمال صحت هم بدهى، نبايد مثل ديوانه‌ها سر به بيابان بگذارى؟ 
چه شده كه ما اين قدر در خواب غفلت و جهالتيم؟ آيا مَلَكى مثل رسول اللّه و جبرئيل بر ما نازل شده و ما را از عذاب خدا ايمن كرده؟ با اين كه رسول خدا و اولياء او تا آخر عمر هم از خوف خدا قرار نداشتند و خواب و خوراك نداشتند. ولىِّ كارخانۀ خدا از خوف غش مى كرد. على بن الحسين - عليهما السلام - امام معصوم، گريه‌ها و زارى هايش و مناجات و عجز و ناله هايش دل را پاره پاره مى كند. ما را چه شده كه هيچ حيا نكرده در 
محضر ربوبيت اين قدر هتك حرمات و نواميس الهى را مى كنيم؟ اى واى بر ما و بر غفلت ما! اى واى بر ما و بر شدّت سكرات موت ما! اى واى بر حال ما در برزخ و سختى هاى آن، و در قيامت و ظلمت هاى آن! اى واى بر حال ما در جهنّم و عذاب و عقاب آن!