برای آشنایی با دکتروف لازم نیست حتما اهل داستان نوشتن باشید. سالهاست که نه تنها نویسنده ها که تقریبا همه ی خواننده های پی گیر ادبیات داستانی هم با رمان متفاوت "رگتایم" نوشته ادگار لورنس دکتروف آشنا هستند.بیلی  باتگیت کتاب دیگر دکتروف اگرچه به اندازه ی رگتایم شناخته شده نیست اما اثری است با ویژگی های گاه مشابه و گاهی متفاوت با رگتایم که در حال و هوای زمانی و مکانی مشابه با همان کتاب می گذرد.

بیلی باتگیت روایت یک بازه ی زمانی چند ماهه از زندگی پسربچه ی فقیری است که به طور خودخواسته وارد یکی از مخوف ترین دسته های گانگستری دهه ی 30 نیویورک می شود. پسری که اگرچه به عنوان یک راوی نوجوان درک و دریافت شخصی و گاه خام دستانه ی خودش را دارد، اما در کنار آن با دید عمیق و انسانی به خصوصیات درونی آدم ها، داستان را از یک روایت صرفا گانگستری به راویتی درباره ی آدم ها بدل می کند. انبوهی از گفتگوهای درونی پسر در متن کتاب نه تنها خسته کننده نیستند که آنچنان با مهارت نوشته شده اند که خواننده را هر لحظه مشتاق تر می کنند.

تعادل منطقی بین بخش هایی از وقایع که گفته می شوند و بخش هایی که ساختن و حدس زدن ریزه کاریهای وقوع شان به تخیل خواننده واگذار شده و همین طور تکنیک ویژه ای که در  روایت بخش های هیجان انگیز ماجرا استفاده شده و بعد از طرح مسئله نه به ادامه روند حل آن که به نمایش نتیجه می پردازد تا روند حل مسئله را خودبخود روشن کند از دیگر ویژگیهای برجسته ی این رمان هستند. شاید تنها نقطه ای از کتاب که خواننده ی امروزی را تا حدی دلزده می کند پایان بندی ضعیف آن باشد. پایان بندی که به نطر می رسد رمان برجسته دکتروف را از داشتن عنوان یک "رمان مدرن" محروم می کند.