جلال با کسی تعارف ندارد. در چاله و چاهی که برای دیگران میکند، خودش را هم پرت میکند. در این کتاب هم اگر سوزنی به گلستان و وثوقی و ... زده، جوال‌دوزی هم به خود زده. مثلا اگر گلستان را به جیره خواری شرکت نفت متهم میکند، بلافاصله میگوید که خودش هم مبلغی از پول گلستان را بلند کرده. اگر جایی برای کسی مرام گذاشته را گفته و اگر زیرآب کسی را زده هم گفته. برای من صراحت جلال است که دوست داشتنی‌اش میکند.
بخش دوم کتاب هم شرح احوال مختصری از اوست. شاید نکته جالب و کمتر پرداخته‌اش برادر بزرگ اوست. مرحوم محمد تقی آل احمد نماینده آقای بروجردی بود در میان شیعیان نخاوله مدینه که ظاهرا برای بقعه سازی ائمه بقیع هم تلاش‌هایی کرد ولی به روایتی بر نتافتنش و زهر خورش کردند که شهید شد و دو سه متری ائمه بقیع مدفون.
        

          جلال در "یک چاه و دو چاله" از خودش می‌گوید و به نوعی با قلم به خود شلّاق می‌زند. او اعتراف می‌کند که رو آوردن به نوشتن، نه از برای نان که از برای سروکار داشتن با خلق بوده.
جلال اشتباهِ پیوستن به حزب توده را، افتادن در چاه می‌داند. او از پشت‌پردهٔ قضایای فرانکلین و روابطش با صنعتی‌زاده، گلستان و وثوقی صحبت می‌کند و از فریب‌خوردگی‌ها تعبیر به چاله می‌کند. این مقاله،‌اطلاعات خوبی از فعالیت‌های جلال در حزب و نظرش دربارهٔ آن‌ها می‌دهد.
کتاب در طی سال‌های ۱۳۴۳ تا ۱۳۴۶ نوشته شده. متن از قلمی پخته و قوی برخوردار است و تعابیر جانداری دارد.
بخش آخر کتاب به شرح‌حالِ جلال اختصاص دارد که منبع دست‌اولی برای اطلاع یافتن از روند کاری و زندگی‌ِ آل‌احمد به حساب می‌آید.