داستان اول با نام آموندسن تمام شد. بسیار خوب
        

          این کتاب مجموعه چند داستان و چند شبه‌زندگینامه است. درمورد داستان‌ها سادگی اتفاقات که با نحوه روایت مونرو ترکیب می‌شود آن را جذاب می‌کند. مسئله دیگر صدای زنانه داستان‌ها است که بدون اغراق و به درستی به گوش می‌رسد. شبه‌زندگینامه‌ها برای من از داستان‌ها هم جذاب‌تر بود. به‌خصوص شب و زندگی عزیز.
        

          داستانهای آلیس مونرو از آن دست داستانهایی‌ست که پس از خواندنشان حس می‌کنی توسط نویسنده در ناکجاآباد بی هیچ نقشه راهی رها شده‌ای. یک رها شدگی آزاردهنده. انقدر آزاردهنده که تو را مجبور می‌کند کل داستان و شخصیتهایش را از نو زیر و رو کنی. انگار تو را وادار می‌کند که سادگی‌ها و روزمرگی‌ها را با دقت و ظرافت بیشتری نظاره کنی، چون معنای زندگی و کل داستان انسانها در همین روزمرگی‌ها جاخوش کرده‌است.
در یک لبخند کوچک
یا حتی
حرفی نگفته.
#آزاد_ه
        

          فقط خوندمش که تمام بشه،  نه برام جالب و جذاب بود نه پیشنهاد میکنم که خونده بشه.  چندتا داستان کوتاهِ بی معنی و بی سروته که در طولِ خوندنشون فقط از خودم میپرسیدم کجایِ این کتاب و چه چیزِ این داستانها ارزش ِ جایزه داشته؟ 🙄
        

          یه سری اتفاق های کوچولو و مهم توی زندگی رخ میده که قابل بیان نیست اصلا نمی دونی برای بیانش باید از چه کلماتی استفاده کنی! این کتاب دقیقا همون اتفاقات رو شامل میشه..  با اینکه از نظر زمان و مکان متفاوتی  با داستان ها، ولی در تو، حس شیرین نوستالژیک رو بیدار می کنه
        

          خیلی جالبه با اینکه داستان کوتاه بودند، با شخصیت داستان همراه میشدم  فضایی که درونش زندگی میکرد رو میتونستم تصور کنم و هیچ چیز  گنگ و مبهم نبود،با ساده ترین کلمات پیچیده ترین و مبهم ترین احساسات شخصیت ها رو بیان کرده بود.عالی بود .واقعا راست میگن که آلیس مونرو استاد  داستان نویسی کوتاه هستش.
        

          زندگی عزیز مثل آدمی که دوربین به دست از پنجره وارد میشه، پلانی از زندگی رو ضبط میکنه و از در خارج  میشه. نه به قبل زندگی زیاد کار داره نه به بعدش
ولی انقدر ظریف و زیبا بیان شده که کاملا با خودش تو رو همراه میکنه و گاهی هم در حسرت ادامه داستان میمانی
برای من همه داستا‌ن‌ها در یک سطح نیست  بعضی از داستان‌ها بسیار جذابه و بعضی معمولی 
اما خواندن‌این کتاب خالی از لطف نیست

        

          کتاب زندگی عزیز یه مجموعه داستان دلپذیر بود. اوایل کتاب، چون مدتها بود که به خوندن داستانهای بلند و پر ماجرا عادت کرده بودم، برام حوصله سر بر و حتی تعجب برانگیز بود: که آیا خانم مونرو واقعا استاد داستان کوتاه نویسیه؟
ولی بعد به خودم یادآوری کردم که الان دارم داستان کوتاه میخونم نه یه رمان پرماجرای تخیلی. پس موشکافانه تر و با همدلی بیشتری داستان ها رو خوندم و واقعا لذت بردم ازش.
به جز دو سه تا استان که نتونستم هیچ ارتباطی باهاشون برقرار کنم، باقی همشون خوب بودن. ویژگی داستانا این بود که قابل درک بودن. از آدم ها، مکان ها و اتفاقایی حرف میزد نویسنده که دور و غیر قابل درک نبودن. ویژگی داستانای خانم مونرو تو این کتاب (که تنها اثریه که ازشون خوندم) اینه که از کنار اتفاقای ساده ی زندگی نمی گذره و اونها رو عادی تلقی نمی کنه بلکه با یه داستان کوتاه و پرکشش تحلیلشون میکنه.
فضاسازی های داستانا رو دوست داشتم. تمامشون رو می تونستم تصور کنم .از بین تمامی داستان های این کتاب بیشتر از همه "چشم انداز دریاچه" رو دوست داشتم و  بعد از اون "صداها"، "کُری" "غرور" و دست آخر هم زندگی عزیز