داستانهای آلیس مونرو از آن دست داستانهایی‌ست که پس از خواندنشان حس می‌کنی توسط نویسنده در ناکجاآباد بی هیچ نقشه راهی رها شده‌ای. یک رها شدگی آزاردهنده. انقدر آزاردهنده که تو را مجبور می‌کند کل داستان و شخصیتهایش را از نو زیر و رو کنی. انگار تو را وادار می‌کند که سادگی‌ها و روزمرگی‌ها را با دقت و ظرافت بیشتری نظاره کنی، چون معنای زندگی و کل داستان انسانها در همین روزمرگی‌ها جاخوش کرده‌است.
در یک لبخند کوچک
یا حتی
حرفی نگفته.
#آزاد_ه
      

        اصلا دوست نداشتم. تکرار های آزاردهنده‌ای داشت.