از اولی که داستان شروع میشه یه رازی رو شخصیت داستان پنهان میکنه.کتاب جذابیت نداره و خیلی معمولیه نویسنده هاش سعی میکنن با نگفتن اون راز خواننده رو برای خواندن ادامه ی داستان ترغیب کنن.کلی داستان و رمان این مدلی هست. کاملا کلیشه ای با جمله های تکراری که بعدا اصلا یادم نمیمونه خوندمش.
یه چند وقت هست تمرکز و حوصله ی خوندن
کتابای عمیقو ندارم دلم یه داستان سرگرم کننده میخواست ،سرگرم کننده نبود😅 خسته‌کننده بود.
اون قسمتای که سوم شخص داره نحوه ی اشناییش با ریچارد رو میگه دوس ندارم.
اون قسمتایی که اول شخص یعنی نلی داره بعد از جداییشو تعریف میکنه بهتره.


      

        اولین کتاب درحوزه روانشناسی و زندگینامه که برام خسته کننده نبود.از صفحه‌ی اول که شروع کردم به خوندن نتونستم زمینش بذارم 
 کل روز دارم بهش فکر میکنم.
      

        از اینکه داره توی این کتابش سرنوشت شخصیت ها رو ادامه میده و  نشون میده بعد از موفقیت هاشون  یسری شکست و سردرگمی دارن (مثل زندگی واقعی)  خوشم اومد.
اما داستان بسیار خسته کننده، کش‌دار  و یکنواخته و اصلا در خواننده‌ی کتاب( مثل سری‌های قبل این داستان) اشتیاقی ایجاد نمیکنه که بخواد بدونه تهش چی میشه‌. 
      

        داستان سرگرم‌کننده و خوبی بود اما هویت رمانهای آسیای شرقی رو نداشت.بیشتر حس میکردم دارم یه کتاب از بکمن میخونم.
      

        چقدر خوب جنگ رو به تصویر کشیده.
      

        سرگرم کننده و روان اما گاهی اوقات قابل پیش‌بینی.
      

        پایانش برام غیر منتظره بود.
      

        به طور کلی نگرش و قلم استیو تولتز رو خیلی می پسندم اما این کتاب گاهی اوقات برام یکمی گنگ میشد شاید به خاطر محدودیت های ما و سانسور کتاب بود؛دقیق نمیدونم.اما لذت بردم از شنیدن این کتاب.
      

        دزیره ی عزیزم🥹
      

        این کتاب رو خانمی که مسئول کتابخانه بودن به من پیشنهاد دادن و من چون زیاد به تاریخ علاقه نداشتم خیلی دودل بودم که بگیرمش یا نه.امااااا خیلیییییی خوشحالم که خوندمش. بعنوان کسی که اصلا به تاریخ تا حالا  علاقه نداشته عاشقش شدم و این هنر نویسنده رو میرسونه که انقدر جذاب تاریخ رو روایت کرده و همه قشر خواننده‌ای رو با داستانش همراه می‌کنه.مشتاق شدم این سبک رمان ها رو بیشتر مطالعه کنم.
پ‌ن:ترجمه‌ی ایرج پزشک زاد خیلی روان و عالیه.
      

        بهترین رمانی که تا به امروز خوندم.آخه چطور میشه حتی  یک دقیقه از این رمان به این بلندی خسته کننده نباشه.واقعا شاهکاره."لی"و "کالب" شخصیت های مورد علاقه‌م بودن.
      

        عالی بود داستان سومش رو بیشتر دوست داشتم.
      

        خیلی جالبه با اینکه داستان کوتاه بودند، با شخصیت داستان همراه میشدم  فضایی که درونش زندگی میکرد رو میتونستم تصور کنم و هیچ چیز  گنگ و مبهم نبود،با ساده ترین کلمات پیچیده ترین و مبهم ترین احساسات شخصیت ها رو بیان کرده بود.عالی بود .واقعا راست میگن که آلیس مونرو استاد  داستان نویسی کوتاه هستش.
      

        یکی از کاربرها نوشته بود که این کتاب بسیار ضد زنه و نگاه ابزاری به زن  داره کاملا باهاش موافقم.
و در جوابش یکی دیگه از کاربرها نوشته بود خب در زمانه ای که این کتاب نوشته شده این نگاه نسبت به زنان امری طبیعی بوده و  خیلی از آثار کلاسیک این نگاه ضد زن رو داشتن و دلیل نمیشه که این آثار رو نخونیم با ایشون هم موافقم.
اما نمیدونم چرا حالمو بد میکنه این کتاب خیلی نگاهش بیمارگونه‌ست اصلا نمی‌تونم ادامش بدم.
اما تا اینجا که خوندم باید بگم که روند داستانی پر کششی داشت  و خسته کننده نبود.
      

        من حدودا چهار سال این کتاب رو برمیداشتم که بخونم تا صفحه‌ی ۳۰ ،۴۰میخوندم بعد نمی‌فهمیدمش و کنار می‌گذاشتمش.
در مشخصات کتاب نوشته که سبک این رمان  "جریان سیال ذهن" هست و این رمان از پیشگامان این سبکه شاید همین  باعث میشده که من گیج بشم و نتونم کتاب رو ادامه بدم ؛خوندن رمان‌های" سال بلوا" و "سمفونی مردگان" که به همین سبک نوشته شده (باتوجه به اینکه آقای معروفی هم زبان ما بودن و درک این سبک از یک نویسنده‌ی فارسی زبان برای من بیشتر قابل فهم بود)خیلی به من کمک کردند تا با این سبک آشنا بشم و خوندن رمان خانم دالاوی برام راحت تر بشه.
و در آخر میتونم بگم واقعا شاهکار و معرکه بود.