«این هم زنده بودیِ ماست. به یکدیگر می‌رسیم و از کنار هم می‌گذریم . یادی-چیزی از خودمان در دیگری باقی می‌گذاریم یا باقی نمی‌گذاریم؛ و هر کدام از کنار شانه‌ی هم در پاشنه‌ی پای دیگری گم می‌شویم» - از متن کتاب-
داستان اسب‌ها از کنار یکدیگر، داستان تن‌های تنهایی است که از سر اتفاق و تصادف در مسیر یکدیگر سبز شده‌اند.. چندی کنار هم هستند و باز به تنهایی خودشان برمی‌گردند. داستان گم‌شدن و پیدا نشدن و جواب نگرفتن.. و حتی آنکه گمان می‌کند که پاسخش را گرفته، در هاله از ابهام و تردید به جا می‌ماند. انگار داستان بیشتر از آنکه داستان جستن و یافتن باشد، داستان گم شدن و زیستن در تردید است بی امیدی از قطعیت.
          

            #اسب_ها_اسب_ها_از_کنار_یکدیگر 
(#معرفی_دومین_کتاب_سال_۱۴۰۰)📚
این کتاب جدیدترین اثر محمود دولت آبادی ست که همانند آثار دیگر این نویسنده نثری شیوا،منحصربه فرد و‌گیرا دارد.

شخصیت اصلی این کتاب پریشان احوال است و واگویه های ذهنی زیادی با خود دارد.محور اصلی این داستان گنگی و رویاست و شخصیت های این داستان آدم های تنهایی هستند که گمشده هایشان آنها را به هم پیوند می دهد.

داستان این کتاب مکان و زمان مشخصی ندارد،گویی نویسنده میخواهد دست تخیل خواننده را باز بگذارد تا بتواند در هر زمان و مکانی که میخواهد آن را تصور کند.

به نظر من نثر این کتاب و ماجرای آن یا شما را سرذوق می آورد و یا دل زده تان میکند،حد وسطی برای آن وجود ندارد.

اگر شما هم مثل من جزو طرفداران پروپاقرص آثار  دولت آبادی هستید پیشنهاد میکنم این کتاب رو بخونید؛اما اگر تا به حال کتابی از این نویسنده نخوندید،این کتاب انتخاب خوبی برای شروع آشنایی با قلم او نیست.
پیشنهاد من اینه که با کتاب #جای_خالی_سلوچ و یا #کلیدر شروع کنید.☺️

شروع:پنجم🌱
پایان: نهم فروردین۱۴۰۰🌱
          

            قبل اینکه شروع کنم به نوشتن از این خوانش فوق العاده عجیب؛ باید منم یکسری یادآوری ها از یکسری آدم رو گویه کنم اینجا که آروم بگیرم.
اول کریما. این اسم برای من قشنگ یک شخص واقعیه؛ یه جناب خاکی و مهربان که رفیق خیلی خوبی هم بوده یه زمانی برای من. کاش خودشم این کتابو خونده باشه.
دوم جیران. اگه کل کل با اون رو نداشتم احتمالا حوصلم نمی کشید تموم کنم این کتابو؛ مرسی ازش.
حالا کتاب.
شاید اولین کتاب رمانی بود که چنین نثر خاص و منظمی داشت. کلمات و اصطلاحاتی تو این کتاب پیدا می شد که من یکی هیچ جا شبیهشون رو ندیده بودم؛ و چقدر زیبا بودند و قشنگ و نو.
به شدت از فضا سازی و آدم سازی آقای دولت آبادی لذت بردم. این توصیف دقیق کردن و البته به اندازه روح منو ارضا می کنه موقع خوندن کتاب؛ هر چند به خاطر تاثیرات پس از جنگ کنکور(!) دیگه هیچ کتابی رو نمی تونم یه کله و با سرعت تموم کنم.
اتفاقات این کتاب برای من ۲ سال پیش قطع به یقین غیر قابل فهم و شاید احمقانه بود؛ ولی الان نه. الان یه رگه هایی از موجودی شبیه کریما توی من هست که اتفاقا اصلا دوستش ندارم؛ و آرزو دارم که کاش هیچ وقت نبود.
نمی دونم که آیا حضور پر رنگ خود نویسنده و پریشانی هایی که مشخصه خودش یه برهه ای تجربه شون کرده و این چنین استوار ازشون نوشته در بقیه کتاب هاش هم هست؟
سخته بگم کیا بخونن لذت می برن از محتواش؛ اما به واقع یادم نمی آد از کتابی به خاطر آوا و هجا و کلمه سرایی های به جا و جذاب به اندازه «اسب ها...» لذت برده باشم در طول عمرم.
یعنی اگر مثل من کلمات رو وقتی کنار هم می چینین رنگ و طرح خاصی تو ذهنتون نقش می بنده ازشون؛ به نظرم یه نگاه به این کتاب؛ و شاید قلم آقای دولت آبادی بندازید.
          

            نسبت به بقیه‌ی کارهای نویسنده، کار ضعیفی بود. چندان ازش لذت نبردم و فضاسازی‌هاش هم به نظرم خوب نیست. شاید اگر اسم محمود دولت‌آبادی روش نبود انتظارم انقدر بالا نمی‌رفت و می‌تونستم بیشتر دوستش داشته باشم.
اگر بخوام در مقایسه با کل رمان‌هایی که خواندم امتیاز بدم، امتیازش چهاره. اما نسبت به بقیه‌ی کارهای نویسنده، بیشتر از سه نمی‌گیره.