میزری کتابی با شخصیت‌پردازی فوق‌العاده هست! طعم انسان به اینکه تحت هر شرایطی زنده بمونه و دیوانگی زنی روانی که هیچ رفتاریشو نمیشه پیش‌بینی کرد.
شخصیت آنی جوری واقعی بود و ترسناک که جدا خوندن کارا و رفتاراش برام اذیت کننده بود👀
و پل شلدون که توی یک کابوس مطلق گیرافتاده بود اما باز دست از تلاش نمیکشید. اون درگیری‌های ذهنیش و ترس‌هاش و کابوس‌هاش نویسنده به بهترین حالت ممکن نشون داده بود و حقیقتا مترجم به زیبایی تونسته بود تمام اون حالات به فارسی برگردونه.
پایان کتاب هم مثل همیشه کینگ خواننده راضی نگه‌میداره.
ترجمه کتاب هم حقیقتا زیبا و بی‌نقص بود. بخاطر تفاوت نوشتاری متن‌های توی کتاب(خود داستان و قصه میزری) چالش بزرگی برا مترجم بود که اقای قاضی با مهارت از پسش بر امده بود❤️
خلاصه که دیگه حرف زدنم نمیاد پس برید میزری بخونید😁

پ.ن: کلمه آنی ویلکس به دایره الفاظ رکیک اضافه شد، عصبیم کردی؟ ساکت شو آنی ویلکس 😈😂
        

          نام کتاب: میزری 
نویسنده: استیون کینگ
مترجم: امیرحسین قاضی 
ژانر: ترسناک 
تعدادصفحات: ۳۹۰
خلاصه داستان: 
پل شلدون، نویسنده به نام مجموعه کتاب‌های میزری، برحسب تصادفی مرگبار با طرفدار شماره یک خودش رو به رو میشه و...

بررسی:
کتاب میزری با روایت سوم شخص از دید پل شلدون نوشته شده.
داستانی از عشق و نفرت، عشقی افراطی و نفرتی بی پایان.
طبق معمول خب شخصیت پردازی کینگ واقعا خوب بود. 
درگیری‌های ذهنی و روانی شخصی که زندانی شده و افکاری که اصلا قابل کنترل نیست؛ گاه دیوانه‌وار میشه و گاه خنده‌دار در کنار زنی دیوانه که در ظاهری اروم و با خدا و وسط زندگی‌ای ترد شده دست و پا میزنه، تا تنها چیزی که دلخوشش می‌کنه رو حفظ کنه.
شخصیت انی درواقع از رابطه ناسالم بین افراد معروف و طرفدارهای سمیشون میگه، از افرادی که انقدر درگیر کاری میشن که گاه حتی از خالق اون اثر بیشتر خودشون رو مالک می‌دونن.
و پل نویسنده‌ای که نه تنها الان اسیر شده بلکه از قبل هم اسیر کاراکتری بود که خودش خلقش کرده، شخصیتی به اسم میزری (مصیبت / فلاکت) که حتی اسمی هم که روی شخصیتش گذاشته درواقع از حال خودش و حسی که نسبت بهش داره میاد و حالا که زندانی شده همچنان به خاطر همین شخصیت میزری هستش که باز هم مصیبتی به همراه آورده.
کل کتاب داخل خونه‌ی انی روایت میشه. نوع روایت و فضا سازی دقیقاااا همون حس خفگی و زندانی بودن پل رو به مخاطب القا می‌کنه. 
حسی که پل داره باخودش مدام چیزهایی رو میگه و داخل ذهنش عقب جلو میشه در این حین ما از گذشته پل خبر دار می‌شیم از ذهنی که دنبال راه فرار می‌گرده، از بقای زنده موندن و دست و پا زدن‌های انسان برای زندگی. 
نوع روایت کینگ از ذهنیت دوتا کاراکتر عالی بود، درحالی که از طریق دیالوگ یکی از کاراکترها رو میگه در همون زمان با ذهنیت یکی دیگه می‌فهمیم تو ذهنش چه خبره و هردو در یک لحظه، عالی بود. 

اسم کتاب، میزری به معنای فلاکت و مصیبت هستش و خب اسم شخصیت داستانی نویسنده‌اش هم هست. 
در این بین کلیت داستان و اتفاقی که برای پل میوفته هم به نوعی مصیبتی هستش برای پل که باز هم مربوط به کاراکتر کتابه و این انگار کلا همراشه 
در کل اسم کتاب کلا به تک تک قسمت‌های کتاب اشاره داره و به شدت حرفه‌ای انتخاب شده.
در این بین ما درس‌هایی از نویسندگی و افکار نویسنده‌ها هم داخل کتاب داریم. 
قسمت‌هایی که پل مجبور به نوشتن کتاب میزری میشه و ما قسمت‌هاییش رو می‌خونیم.
        

          📚میزری، دوازدهمین کتاب امسال من📚

این کتاب بهم نشون داد که حتی تو اوج محدودیت هم می‌تونی یه داستان نفس‌گیر بخونی. یعنی چی؟ یعنی کل کتاب فقط دوتا شخصیت داره و تقریباً همه‌ش توی یه اتاق توی یه خونه می‌گذره. ظاهرش خیلی ساده‌ست، ولی استیون کینگ جوری اذیتت می‌کنه و هیجانتو می‌بره بالا، که خیلی از کتابای پرادعای دیگه نمی‌تونن به گرد پاش هم برسن.

خلاصه‌ش اینه: این کتاب یه جور رزومه‌ست از نویسنده‌ای که تکرارشدنی نیست؛ کسی که نشون می‌ده کتاب لازم نیست داد بزنه تا خوب باشه، باید عمل کنه.


---

1️⃣:داستان کتاب

پل، یه نویسنده معروفه با کتاب‌هایی که همیشه جزو پرفروش‌هاست. بعد از یه تصادف شدید، پاهاش له می‌شن و دیگه نمی‌تونه حرکت کنه. یه پرستار پیداش می‌کنه؛ زنی که از قضا، طرفدار پروپاقرصشه. می‌بردش خونه خودش تا ازش مراقبت کنه.

اما ای کاش فقط همین بود...

این پرستار، فرشته نجات نیست. بیشتر شبیه یه کابوس متحرکه. همون‌جا توی اون خونه، توی اون اتاق، داستانی شکل می‌گیره که مخلوطیه از وحشت، محدودیت، جنون و امید.


پل رسماً یه آدم فلج شده که حتی نمی‌تونه از تختش پایین بیاد. با یه زن روانی توی خونه‌ای دورافتاده گیر افتاده، و هیچ‌کس خبر نداره اون کجاست. ولی با این حال، استیون جوری می‌نویسه که تو یه لحظه نمی‌تونی کتابو زمین بذاری.

بر خلاف خیلی از کارهای دیگه‌ش، این‌یکی اصلاً روند کندی نداره. هیجان پشت هیجان، شوک پشت شوک. باید کمربندتو ببندی چون قراره با سرعت بری تهِ جهنمِ آنی!


---

2️⃣:روایت

کل داستان از زاویه دید پل تعریف می‌شه، با یه نکته جذاب: بخش‌هایی از داستان‌هایی که پل می‌نویسه رو هم می‌خونیم. این ساختار روایی، هم حس خفگی رو بیشتر می‌کنه، هم عمق شخصیت رو زیادتر.


---

3️⃣:شخصیت‌پردازی

کینگ استاد شخصیت‌پردازیه. آنی، شخصیت مقابل پل، یکی از خاص‌ترین و ترسناک‌ترین شخصیت‌های دنیای ادبیاته. جوری توصیفش می‌کنه که با همه ترسناک‌بودنش، درکش می‌کنی. کینگ نمی‌ذاره هیچ‌کدوم از شخصیت‌هاش سیاه یا سفید باشن؛ همه خاکستری‌ان، با گذشته، با دلیل، با روانی که شکل گرفته.
به قول خودش تو یه مصاحبه: «اگه قراره خواننده از کسی بترسه، اول باید اونو بشناسه.»


---

4️⃣:توصیف‌ها

تو کتابی با این حجم محدودیت، چیزی که نجاتت می‌ده، توصیفه. توصیف‌هایی که نه فقط واضحن، بلکه مو به تنت سیخ می‌کنن. مخصوصاً صحنه‌های خشنش؛ طوری نوشته شدن که نمی‌تونی راحت از کنارشون رد بشی. من خودم هنوز بعضی از اون صحنه‌ها رو مثل فیلم یادمه. به‌جرئت می‌گم بعضی لحظه‌ها از دیدن یه فیلم ترسناک هم واقعی‌تر بود.


---

5️⃣:تعلیق

کتاب با اینکه خیلی شخصیت و مکان نداره، ولی اون‌قدر ضرباهنگ و تعلیق داره که حتی نمی‌تونی یه لحظه رهاش کنی. مثلاً آروم‌آروم جلو می‌ره، بعد یهو یه اتفاق می‌افته که شوک‌ت می‌کنه. دقیقاً مثل لحن نورالدین خانزاده تو "نون خ": شوک های ریز و درشت زیادی بهتون وارد می‌کنه.

کینگ می‌دونه کجا پاتو سفت کنه، کجا ولت کنه تو هوا. و این باعث می‌شه همیشه یه قدم جلوتر ازت باشه. هر لحظه ممکنه یه بلای تازه سرت بیاد.


---

6️⃣:پیشنهاد من

اگه می‌خوای با استیون کینگ آشنا بشی و نمی‌دونی از کجا شروع کنی، "میزری" یکی از بهترین انتخاب‌هاست. ترسناکه، هیجان انگیزه، عمق های روانشناسی و خلاصه همه‌چی داره.

___

7️⃣:ترجمه و خود کتاب

آقای قاضی همون طور که همه جا گفتم یکی از بهترین مترجم هایی هست که تا الان من ازشون کتاب خوندم. تسلطی که رو استیون کینگ و کار هاش داره بی‌نظیره. لحن کینگ رو هم به بهترین شکل درمیاره. مخصوصا، مخصوصا من عاشق پا نویس هاشم. 
و خود کتاب هم که معرکست. هم خیلی خوش خوانه، هم خیلی تو دست راحته. طرح جلد و جکت و لوگو تایپ به شدت زیبایی داره. از فونت و صفحات کتاب هم خیلی راضی بودم. و همین کیفیت بالای کتاب باعث میشه موقع خوندن کتاب حس بهتری بگیرید. و این نشان دهنده احترام به مخاطبه که خیلی مهمه.🔥


---

⭕جمع‌بندی⭕

🔻من خودم نفهمیدم کی شروع کردم، کی تموم. فقط یادمه هر روز از حجم محدودیتی که برای خودم تعیین کرده بودم بیشتر خوندم. چون این کتاب می‌کِشه‌ت تو خودش. از همون کلمه اول می‌ری توی دنیای داستان. و وقتی برمی‌گردی بیرون، دلت برای اون خونه و اون کابوس تنگ می‌شه.
یه تجربه فراموش‌نشدنی دیگه به کتاب‌خونی‌م اضافه شد. و خوشحالم که یه شاهکار دیگه از این نویسنده افسانه‌ای رو خوندم.🔻


🟦⚪با نظراتم موافقی؟⚪🟦
        

          کتاب با یه شروع خیلی قوی و جذاب وارد داستان میشه. از همون اول حس می‌کنی یه چیز جدی و خطرناک در جریانه. روند داستان مشخص و هیجان‌انگیزه، اما وسطای کتاب یه کم سرعتش کم میشه و شاید یه جاهایی کش‌دار به نظر بیاد. با این حال، پایانش دقیقاً همون چیزیه که از استیون کینگ انتظار داری: ترسناک، هوشمندانه و رضایت‌بخش.

صحنه‌های خشنی که توی کتاب بود واقعاً بی‌نظیر بودن. چند باری واقعاً نفسم بند اومد و حس کردم خودم توی اون خونه‌ ، کنار پل شلدون هستم.

اگه دنبال یه داستان روانی با ترس واقعی و بدون موجودات ماورایی هستی، میزری انتخاب خوبیه.
نمره من : ۴ از ۵.