سعدی توانسته است از عام ترین عواطف آدمی با زیبایی بسیار،ساده و روان و موجز،سخن بگوید و محتوای ضمیر پر نشاط و جمال جوی و عشق پرور خود را در مصراع ها و بیت هایی که قدرت القایی بی نظیر می یابند بیان کند تا جایی که ناقد ادب،متحیرانه روشنی نمی یابد.اگر بتوانیم کشف کنیم که نسیم ملایم با جان سودازه ای که خود را سحرگاهان در طبیعت می جوید چه میکند،راز سخن سعدی را نیز می توانیم کشف کنیم.قانون و طبیعت و نسیم بر شعر او جاری است.همچون نسیم لطیف و گذرانده و در عین حال ملموس و درک کردنی است.در شعر سعدی با کسی رو به رو نیستیم که سعی بکند اندیشه ها و عواطف خود را منظم کند و بازنماید،بلکه با خود جریان سیال ذهن روبه رو هستیم.