چه رمزی در این هست که بعضی لحظه ها شخص می تواند موقعیتها و پیشامدهایی را که در آینده زود اتفاق خواهد افتاد حدس بزند، و در این موقعیت پایش را درست همان جا می گذارد که باید بگذارد، و رفتاری را در پیش می گیرد که انگار از صد سال پیش برایش تعیین شده است.پخته و جا افتاده. این باید قسمتی از یک قانون باشد.
#باشبیرو این بار داستانی از محمود دولت آبادی اما خارج از فضا و خطه ای که بدان علقه دارد و از آنجا برایمان میگوید...
جنوب،بندر،#خلیج_فارس
آری #خلیج_همیشگی_فارس 
با مردمانی خونگرم ،مهربان و با صفا
اما باز هم در خفقان سیاسی دوران #پهلوی منحوس 
این بار فضای داستان از اسامی آکنده است که بوی جنوب میدهد
حله،جاسم،عبید،ناخدا زبیر و ....
        

          با شُبیرو
نویسنده:محمود دولت آبادی
چاپ اول: ۱۳۸۳
انتشارات: نگاه
تعداد صفحات: ۱۰۴

📚📚📚📚📚📚📚📚📚

« جاسم به یاد شبیرو افتاد و اینکه او سیاه بود و سیاهها در دوران پرتغالی ها از آفریقا به بردگی آورده شده بودند. جاسم از تبار شبیرو بود و دیری بود که دریافته بود این شرم های بدون جهت، این ترس‌های ناشناخته که گهگاه یقه اش را می گرفتند، و این بی تابی ها و لبریز شدن ها بی سبب نیستند. این حالات و عادات نه تنها در مغز، که گویی در مهره های پشت جاسم خانه کرده بودند؛ و حالا او می خواست که از خود بیرونشان بریزد و از زیر بارشان شانه خالی کند. می خواست این بار هزاران ساله را از دوشش پایین بگذارد.»
« حس کرده بود که در بعضی لحظه ها هیچ چیز به اندازهٔ گفتن، آدم را بی معنا و جلف جلوه نمی دهد؛ مثل اینکه کلمه ها آدم را ساقط می کنند. از درون نابودش می کنند.»

 «با شُبیرو» بین سالهای ۴۷ تا ۵۰ نوشته شد. داستان در یکی از بندرهای جنوب ایران می گذرد. «حله» که به اصرار برادربزرگش «عبید» با «حبیب یاسین» قاچاقچی و عیاش ازدواج کرده بود، بعد از دو سال طلاق گرفت و به بندر بازگشت. عبید که خود سابقهٔ قاچاق داشت حالا در کسوت شغلی دولتی درآمده و از پذیرش حله در خانهٔ پدری روی می گرداند و از آنجا می رود. بر خلاف او «جاسم» برادر کوچکتر همراه و همدل حله ست. بعد از مدتی حله با معلم جاسم «خدو» ازدواج می کند و زندگی اش رنگ آرامش می گیرد. اما خدو که یک فعال سیاسی است به همراه یارانش «قریش» و «دادیار» دستگیر و روانه زندان می شود. اینجاست که ساحل امن زندگی حله و جاسم دستخوش امواجی سهمگین می شود که دولت آبادی به زیباترین شکل توصیفش می کند. در این دوران تنها مونس حله «شبیرو» ست که او هم سالهاست در پس اتفاقی خیره به دریا مانده است. 

🔺 نثر آثار محمود دولت آبادی را باید آرام خواند و نگاه ژرفش را به آسیب دیدگان اجتماعی _سیاسی و مبارزان جامعه در ادوار مختلف درک کرد. مطالعهٔ آن را به علاقمندان به آثار ایرانی پیشنهاد می دهم.

#رمان_باشبیرو#باشبیرونشرنگاه #رمان_ایرانی_خوب #محمود_دولت_آبادی#باشبیرومحموددولتابادی #به_ادبیات_ایران_مهر_بورزیم#زندانی_سیاسی #فعال_سیاسی
        

          روایتی از یک ازدواج ناموفق
برادری که برادر نبود و برادری که غمخوار بود و حامی خواهر
معلمی که مبارز بود و دوستانی که عین برادر بودند و عشقی دیرین که به جنون ختم شد و کفتارهایی در لباس میش
زیبا بود ....
        

          داستان بلند "با شبیرو" طی سال‌های ۴۷ تا ۵۰ نوشته شده و به موضوعاتی چون مبارزهٔ سیاسی، بی‌عدالتی و فقر در جنوب می‌پردازد.
شبیرو بااینکه نقشی فرعی در داستان دارد اما اسم داستان به نام اوست.
این داستان همزمان به بیان احوالات چند شخصیت و سرنوشت‌شان می‌پردازد. سه خواهر و برادری که زمانه، آن‌ها را از هم دور ساخته است. 
تمرکز اصلی داستان بر حله است؛ زنی که پس از جدایی رهسپار خانهٔ پدری‌اش در بندر می‌شود تا با برادرانش زندگی کند ولی ماجرا جور دیگری رقم می‌خورد. 
در "با‌شبیرو" کشمکش و کنش‌ها چندان قوی نیستند و نثر دولت‌آبادی بیشتر به چشم می‌آید. نویسنده، فضا و حال‌وهوای اهالی جنوب را به‌خوبی تشبیه و توصیف می‌کند. دیالوگ‌ها لحن ندارند و به‌ندرت از واژه‌های بومی استفاده شده است. 
مثل سایر آثار دولت‌آبادی، شخصیت‌های جنوبی داستان اسم‌های متفاوتی دارند؛ حله، جاسم، عبید، خدو و ...
داستان در مدت زمانی طولانی می‌گذرد و جاهایی پرش زمانی وجود دارد و حوادث پرداخت کمی دارند.
زاویه‌دید دانای کل نامحدود است و گاه به سوم شخص ذهنیِ شخصیت حله تغییر می‌کند.