به اصرار یکی از دوستان مطالعه این کتاب رو شروع کردم و کاملاً پشیمانم. نفهمیدم چطور شروع شد، چطور ادامه پیدا کرد و چطور تمام شد.
نه فهمیدم شخصیت‌ها به دنبال چه هستند و نویسنده. حتی به عنوان یک نوجوان دوازده ساله نه  ذره‌ای ترسیدم و نه لذت بردم.
داستان می‌کوشید با فضای تاریک و معماهای پی‌درپی خواننده را مجذوب کند اما موفق نبود. در پایان با سیلی سوال کتاب تمام شد. نمی‌دانم نویسنده به پایان باز علاقه داشت یا خودش هم نمی‌دانست چطور کتاب را تمام کند.
        

          هنوز هم نمی‌دانم چرا خواندمش و نویسنده دنبال چه بود..؟
        

          من واااااااقعا می‌ترسیدم و می‌خوندم! داستان خیلی زیاد قوی و پر کشش و پر از تعلیق و وهمه. خیلی خوبه!
البته سوال جدی‌ام اینه که این میزان ترس برای نوجوان زیاد نیست؟! من تقریبا هیچوقت تنهایی نخوندمش🍂
        

          به خدا مهربون .سلام اومدم ایندفعه با موضوع متفاوت  ژانر وحشت که خیلی جالب و هیجان هست اسم این کتاب (خواهران تاریک) که مهدی رجبی نویسنده محترم زحمت کشیده خلاصه داستان درباره سه دوست به نام رویا  ، متیرا، افسون که راز و زندگی  عجیبی دارند  قصه عجیب زیبا با شروع سفر اتفاق می افته نمی خوام داستان فاش کنم بهتره که خودتون بخونید ... 

حس عجیبی داره ‌.... بنظرم قلم صمیمی  داستان خوندش راحت کرده امیدوارم کتابش بخوانید لذت ببرید واقعا عالی بود فضا سازی جالبی داشت و اگر از شخصیتای پیچیده و جالب که داشت بگذریم دور از انصافه رنگ تم داستان از نظر من خاکستری سیاه سفید بود  داستانی جنس از کابوس ، کنکجکاوی به هرحال اونیایی که نوجوونن بیشتر می تونند شخصیت نیما درک کنند کتاب چند پاره تشکیل شده یک دیالو گی  از داستان  (عقربه روی ۹ درجا می زند )امیدوارم لذت ببرید ‌........
        

          نمی‌دونم چرا ازش خوشم میومد.. خیلی سردرگم کننده و البته ترسناک بود و انتظار پایان بهتری رو داشتم.. حداقل جواب بعضی سوالات خواننده رو کاش میداد.. هنوزم یادش میفتم یه مهی از سردرگمی دور سرم میچرخه...
        

          حتما براتون پیش اومده که برای بیدار شدن از یه کابوس مدام تقلا کنید اما درنهایت بازم از یه خواب پیچ در پیچ دیگه سر دربیارید.
این کتاب دقیقا همون حس و حال رو برام یادآوری کرد.
از لحظه‌ای که کتاب رو باز کردم تا وقتی که آخرین صفحاتش رو ورق زدم، انگار توی یه کابوس بی سر و ته اینور اونور میدویدم.
همین حس به خصوص و سیاه‌چاله های تو در تو بود که وادارم میکرد بدون وقفه ادامش بدم.
احساس سردرگمی شخصیت اصلی ''نیما'' باعث میشد که بخوام همراه باهاش گره‌هارو دونه دونه باز کنم و سریع تر به آخر ماجرا برسم. مثل کسی که برای بیدار شدن از یه کابوس داره خودشو به در و دیوار میزنه.
حالا که حرف شخصیتای داستان شد، باید بگم که یکم ارتباط گرفتن باهاشون برام سخت بود. هنوز میشد بیشتر بهشون پرداخت.
با این حال در بین تمام کاراکترای پر رمز و راز این کتاب، شخصیت مرموز ''سارو'' بیشتر از بقیه برام جالب بود. هرلحظه منتظر بودم تا یه بعد پنهان دیگه از شخصیتشو کشف کنم.
فضاسازی و توصیفات داستان با اون حس و حال خاکستری و گرفته‌ی کتاب هماهنگی داشت ( با تشکر از توصیفات و تشبیهات نویسنده‌ی عزیز،  تا مدت ها علاقم به خوردن جوجه رو از دست دادم😂)
و اما پایان...راستش توقع پایان قوی تری رو داشتم...
الانم که دارم این یادداشت رو مینویسم و به قضایای داستان فکر میکنم، به گره های باز نشده و سوالای بی جوابی برمیخورم که تو ذهنم دارن میچرخن
من این کتاب رو با یه علامت سوال بزرگ بستم.

        

          داستان درباره نیماست که یه بار با مامان و باباش می‌رن شمال، ویلای دوست مامانش و دختر دوست مامانش تارا که شخصیت خیلی ساکت و مرموزی داره با نیما دوست می‌شه و تو اون ویلا وسایل عجیب و غریب هست و یه سری اتفاقات می‌افته...

واقعا برای نوجوان‌ها کتاب ترسناکیه:/
        

          این کتاب رو چند سال پیش خوندم و الان که دیدمش یاد حس بدی که بهم داد افتادم.محتوای خاصی نداره،چیزی هم ازش یاد نمی‌گیرید.سر و ته مشخصی هم نداره و اصلا معلوم نیست قضیه چیه.فقط توی کل روند داستان داره یه حس خیلی بد رو به مخاطب القا میکنه.ارزش خوندن رو نداره.

        

          داستان خوبی بود ولی یجوری تموم شد…