داستان درباره نیماست که یه بار با مامان و باباش می‌رن شمال، ویلای دوست مامانش و دختر دوست مامانش تارا که شخصیت خیلی ساکت و مرموزی داره با نیما دوست می‌شه و تو اون ویلا وسایل عجیب و غریب هست و یه سری اتفاقات می‌افته...

واقعا برای نوجوان‌ها کتاب ترسناکیه:/
        

          ارزش خوندن نداره. داستان سر و ته نداشت. 
        

          به اصرار یکی از دوستان مطالعه این کتاب رو شروع کردم و کاملاً پشیمانم. نفهمیدم چطور شروع شد، چطور ادامه پیدا کرد و چطور تمام شد.
نه فهمیدم شخصیت‌ها به دنبال چه هستند و نویسنده. حتی به عنوان یک نوجوان دوازده ساله نه  ذره‌ای ترسیدم و نه لذت بردم.
داستان می‌کوشید با فضای تاریک و معماهای پی‌درپی خواننده را مجذوب کند اما موفق نبود. در پایان با سیلی سوال کتاب تمام شد. نمی‌دانم نویسنده به پایان باز علاقه داشت یا خودش هم نمی‌دانست چطور کتاب را تمام کند.
        

          به خدا مهربون .سلام اومدم ایندفعه با موضوع متفاوت  ژانر وحشت که خیلی جالب و هیجان هست اسم این کتاب (خواهران تاریک) که مهدی رجبی نویسنده محترم زحمت کشیده خلاصه داستان درباره سه دوست به نام رویا  ، متیرا، افسون که راز و زندگی  عجیبی دارند  قصه عجیب زیبا با شروع سفر اتفاق می افته نمی خوام داستان فاش کنم بهتره که خودتون بخونید ... 

حس عجیبی داره ‌.... بنظرم قلم صمیمی  داستان خوندش راحت کرده امیدوارم کتابش بخوانید لذت ببرید واقعا عالی بود فضا سازی جالبی داشت و اگر از شخصیتای پیچیده و جالب که داشت بگذریم دور از انصافه رنگ تم داستان از نظر من خاکستری سیاه سفید بود  داستانی جنس از کابوس ، کنکجکاوی به هرحال اونیایی که نوجوونن بیشتر می تونند شخصیت نیما درک کنند کتاب چند پاره تشکیل شده یک دیالو گی  از داستان  (عقربه روی ۹ درجا می زند )امیدوارم لذت ببرید ‌........
        

          نمی‌دونم چرا ازش خوشم میومد.. خیلی سردرگم کننده و البته ترسناک بود و انتظار پایان بهتری رو داشتم.. حداقل جواب بعضی سوالات خواننده رو کاش میداد.. هنوزم یادش میفتم یه مهی از سردرگمی دور سرم میچرخه...
        

          هنوز هم نمی‌دانم چرا خواندمش و نویسنده دنبال چه بود..؟
        

          حتما براتون پیش اومده که برای بیدار شدن از یه کابوس مدام تقلا کنید اما درنهایت بازم از یه خواب پیچ در پیچ دیگه سر دربیارید.
این کتاب دقیقا همون حس و حال رو برام یادآوری کرد.
از لحظه‌ای که کتاب رو باز کردم تا وقتی که آخرین صفحاتش رو ورق زدم، انگار توی یه کابوس بی سر و ته اینور اونور میدویدم.
همین حس به خصوص و سیاه‌چاله های تو در تو بود که وادارم میکرد بدون وقفه ادامش بدم.
احساس سردرگمی شخصیت اصلی ''نیما'' باعث میشد که بخوام همراه باهاش گره‌هارو دونه دونه باز کنم و سریع تر به آخر ماجرا برسم. مثل کسی که برای بیدار شدن از یه کابوس داره خودشو به در و دیوار میزنه.
حالا که حرف شخصیتای داستان شد، باید بگم که یکم ارتباط گرفتن باهاشون برام سخت بود. هنوز میشد بیشتر بهشون پرداخت.
با این حال در بین تمام کاراکترای پر رمز و راز این کتاب، شخصیت مرموز ''سارو'' بیشتر از بقیه برام جالب بود. هرلحظه منتظر بودم تا یه بعد پنهان دیگه از شخصیتشو کشف کنم.
فضاسازی و توصیفات داستان با اون حس و حال خاکستری و گرفته‌ی کتاب هماهنگی داشت ( با تشکر از توصیفات و تشبیهات نویسنده‌ی عزیز،  تا مدت ها علاقم به خوردن جوجه رو از دست دادم😂)
و اما پایان...راستش توقع پایان قوی تری رو داشتم...
الانم که دارم این یادداشت رو مینویسم و به قضایای داستان فکر میکنم، به گره های باز نشده و سوالای بی جوابی برمیخورم که تو ذهنم دارن میچرخن
من این کتاب رو با یه علامت سوال بزرگ بستم.

        

          این کتاب رو چند سال پیش خوندم و الان که دیدمش یاد حس بدی که بهم داد افتادم.محتوای خاصی نداره،چیزی هم ازش یاد نمی‌گیرید.سر و ته مشخصی هم نداره و اصلا معلوم نیست قضیه چیه.فقط توی کل روند داستان داره یه حس خیلی بد رو به مخاطب القا میکنه.ارزش خوندن رو نداره.

        

          راستش واقعا هدف نویسنده رو از نوشتن همچین کتابی درک نمی کنم!
کتاب (به جز چند تا صحنه) حتی برای منی که خیلی راحت می ترسم هم ترسناک نبود، بیشتر گنگ بود، به طوری که وقتی تموم شد خیلی عصبانی شدم.
به نظرم هیچ چیز خاصی نبود، تنها نکته ای که داشت این بود که نویسنده به خوبی از پس نوشتناین صحنه های گنگ بر اومده بود و با روح و روان خواننده خیلی خوب بازی کرده بود.
        

          داستان خوبی بود ولی یجوری تموم شد…
        

          من واااااااقعا می‌ترسیدم و می‌خوندم! داستان خیلی زیاد قوی و پر کشش و پر از تعلیق و وهمه. خیلی خوبه!
البته سوال جدی‌ام اینه که این میزان ترس برای نوجوان زیاد نیست؟! من تقریبا هیچوقت تنهایی نخوندمش🍂
        

          نه سر داره نه ته داره نه وسط داره  ،  نمیدونی کاراکترا دنبتل چین،  نمیدونی خودت دنبال چی،  نمیدونی اصلا چرا چاپ شده 
یه ذره ترسناک بود  ولی واقعا بی ارزش 
حتی ارزش نگاه کردن هم نداشت واقعا 
        

          بی محتوا ترین کتابی که تا به حال خوندم.
نمیدونم واقعا هدف نویسنده چی بود چی رو میخواست برسونه ولی هر هدفی که داشت درست انجامش نداد.
حتی آخر داستان هم مشخص نشد که داستان از چه قراره همخ چیز مبهم و پیچیده بود.
شروعش که طوری بود انگار از وسط کتاب شروع شده هرچی رفت جلوتر ابهامش بیشتر شد و آخر کتاب هم یه جمع بندی هول هولکی و تموم.
انگار نویسنده وقت نداشت تمومش کنه و یه نتیجه گیری سرسری کرد که فقط کتابو تموم کنه.
برعکس انتظارم اصلا ترسناک نبود.
برای رده سنی نوجوان که نه بنظرم برای کودک بد نیست.
بیشتر شبیه داستان های کوتاهیه که تو اینستاگرام و اینجور جاها به اشتراک میذارن.
هیچوقت دوست نداشتم اینقد از یه اثر انتقاد کنم معتقد بودم هر اثری بالاخره ارزش یبار خوندن رو داره اما این یکی واقعا جالب نبود و شاید دیگه از این نویسنده دیگه کلا چیزی نخونم.
آخرش نفهمیدم مشکل نیما چی بود. توهمی بود؟!
دیوونه بود؟! چی بود خدایی؟
        

          یازده‌ساله بودم که توی یه شب تاریک تمومش کردم. وقتی بهش فکر می‌کنم، مو بر تنم سیخ میشه!
کتاب توصیف کاملی از واژه‌ی کابوسه. بعد از حدود هشت‌سال، دوباره دلم خواست کتاب رو از کتابخونه‌ی شهر امانت بگیرم و دنیای مبهم و ترسناک و تاریکش رو دوباره تجربه کنم. برای اون زمانِ من، رمان ترسناک و بسیار جالبی بود. از خوندنش پشیمون نیستم و البته، نمیدونم آیا اگه الان هم بخونمش، همون حس بهم القا خواهد شد یا نه!
پ.ن: هنوز توت‌فرنگی‌های گلخونه و صدای یخچال رو یادمه! :)))))

ویرایش؛ ۳۰ تیرماه ۱۴۰۴ پس از دوباره خواندن کتاب بعد از ۷ سال:
شکی در این نیست که داستان این کتاب یک کابوس به تمام عیاره.  وقتی اومدم ویرایش بندیسم، توقع داشتم نقدهای مثبتی ببینم اما در مجموع کمتر کسی از داستان وهم‌ناک نیما و اتفاقاتی که براش می‌افتاد راضی بود! اما من مثل قبل و شاید دوچندان بیش از قبل به این کتاب علاقمند شدم و نه تنها داستانش رو به عنوان یک روایت دیوانه‌کننده دوست داشتم، بلکه قلم نویسنده رو هم بسیار پسندیدم!
اما گمون نمی‌کنم هرگز این کتاب رو به کسی پیشنهاد بدم علی الخصوص نوجوان‌ها! فقط توصیه می‌کنم اگه دوست دارید ته یه چاه عمیق سر کنید و دیوانه ازش بیرون بیاید، حتما این کتاب رو بخونید!
چیز عجیبی که برام وجود داشت، این بود که توی نقدها اغلب دنبال پیام برای داستان بودن. این نکته رو متذکر میشم که اغلب داستان‌های ترسناک هدف با پیام خاصی ندارن و صرفا برای ایجاد احساس لذت بخش وهم در خواننده نوشته میشن! مطمئنا ما توی کابوس به دنبال پیام فلسفی خاصی نیستیم.
در کل اگرچه اواسط کتاب کمی کسل کننده شده بود ولی من روایت رو دوست داشتم و نیما من رو یاد بچگی‌های دیوانه کننده و کابوس‌ها و رفتارهای خودم مینداخت!