یادداشت آرام

        بی محتوا ترین کتابی که تا به حال خوندم.
نمیدونم واقعا هدف نویسنده چی بود چی رو میخواست برسونه ولی هر هدفی که داشت درست انجامش نداد.
حتی آخر داستان هم مشخص نشد که داستان از چه قراره همخ چیز مبهم و پیچیده بود.
شروعش که طوری بود انگار از وسط کتاب شروع شده هرچی رفت جلوتر ابهامش بیشتر شد و آخر کتاب هم یه جمع بندی هول هولکی و تموم.
انگار نویسنده وقت نداشت تمومش کنه و یه نتیجه گیری سرسری کرد که فقط کتابو تموم کنه.
برعکس انتظارم اصلا ترسناک نبود.
برای رده سنی نوجوان که نه بنظرم برای کودک بد نیست.
بیشتر شبیه داستان های کوتاهیه که تو اینستاگرام و اینجور جاها به اشتراک میذارن.
هیچوقت دوست نداشتم اینقد از یه اثر انتقاد کنم معتقد بودم هر اثری بالاخره ارزش یبار خوندن رو داره اما این یکی واقعا جالب نبود و شاید دیگه از این نویسنده دیگه کلا چیزی نخونم.
آخرش نفهمیدم مشکل نیما چی بود. توهمی بود؟!
دیوونه بود؟! چی بود خدایی؟