ما همه فرعونیم فقط مصر هامون کوچیک و بزرگه...این مفهوم رو کامل تو این کتاب درک میکنید.
سبک کار و درهم‌تنیدگی‌اش رو خیلی دوست داشتم. از همه مهمتر محوریت بودن امام رضا(ع) بود که این کتاب رو خوب کرده بود. نمیدونم چرا ولی اواخر کتاب بودم که دیدم چشمام خیسه... و برای من این اشک بسیار با ارزشه! 
        

          صادق کرمیار را بیشتر با «نامیرا» می
 شناسیم.
او حالا با «حریم» از آدم های کوچک و بزرگی که به حرم امن علی بن موسی الرضا (ع) پناه برده اند ، می گوید.
می گوید تا بفهمیم در این دنیا همه چیز به هم ربط دارد 
حتی اگر ما ربطش را نفهمیم یا نخواهیم بفهمیم !

حریم ، یک رمان اجتماعی واقع گراست که از زبان یک نویسنده در برهه های زمانی مختلف طی میشود.

ما با شمس همراه می شویم 
او که نویسنده اصرار دارد ، خودش و داستانش واقعی است !
اما 
زود قضاوت نکنید ، شخصیت اصلی کس دیگری است ...

کرمیار در رابطه با محتوای کتاب حریم می گوید :
موضوعی که در این رمان به آن اشاره شده در جامعه کنونی ما بسیار فراوان دیده می شود و آن آسیب دیدن انسانیت انسان هاست . امروزه لازم است بشر نظر تازه ای به خود بیندازد و تلاش خود را برای بازبینی در رفتار و کردار و روابط خود انجام دهد .
        

          خواندنی ..
        

          هر کدام در درونمان فرعونی هستیم برای خودمان که چون قدرت فرعون را نداریم، موسایی شده‌ایم و چون امکانات نمرود را نداریم، بت‌شکنی ابراهیم را می‌ستاییم...
        

          یک کتاب عالی و جذاب که خیلی آدمو به فکر فرو میبره. داستانی تو در تو با شخصیت های مختلفی که به طرق مختلف به هم ربط پیدا میکنند. به قول نویسنده در کتاب، شخصیت اصلی امام رضاست که همه شخصیت های داستان به حضرت متوسل میشن و حرف ها و قرارهایی با امام میذارن.
رضا شمس از کارهای خوبش توبه میکنه!، زینت درمانده میشه، معصومه خانم برای ادای نذرش هرکاری میکنه، دکتر سجادی بعد ده سال به آرزوش میره و افراد دیگه و خط و ربط هایی که با هم دارند...
        

           داستان برایم حالتی معنوی و عرفانی داشت اما آخر داستان مسیر و حسم راتغییر داد و انتظارش را نداشتم 
شخصیت های داستان کمی غیر واقع بهم مربوط می شدند.
        

          اینکه چی باعث شد امروز این کتاب رو به صورت صوتی گوش بدم نمیدونم، شاید اضطراب تموم شدن اشتراکم در طاقچه، شاید ذوق شنیدن یک کتاب دیگه از نویسنده ی شاهکاری به اسم "نامیرا"، شاید هم بخاطر استفاده از وقت های مرده و موقع انجام دادن کارهای خونه
ولی قطعا چیزی که باعث شد همین امروز هم به پایان برسونمش، فقط جذابیت و کشش داستان نبود، بلکه انتساب سلول به سلول داستان به امام رضا بود. 
هرچیزی که منسوب به امام رضا باشه باارزشه :))
داستان های خیالی رو دوست ندارم و نمیخونم، ولی این یکی فرق داشت؛ درست مثل چایی های چایخانه حرم که مزه ش فرق داره، که خستگی از تن زائر در میکنه. 

از همه چیز کتاب واقعا خوشم اومد، بجز قسمت آخر و حرف هایی که بین مرجان و شمس توی هتل رد و بدل شد، که حالم رو بهم زد!😒 خیلی توی ذوق میزد! مخصوصا که شمس بقول خودش داشت آدم می‌شد و مرجان رو هم به دختر بااعتقادی شناختم
الانم که بهش فکر میکنم اعصابم خورد میشه!😅 😬
دو تا ستاره هم فقط بخاطر همین کم کردم
        

          هرچه داستان جلوتر میرفت اضافه شدن شخصیت ها و پیچیدگی داستان باعث جذاب تر شدن میشد ولی پایان باز کتاب رو دوست نداشتم
با خودم میگفتم فقط توی داستان ها این اتفاقات  میفته
و شاید به ایمان معصومه خانم نرسیده ام که
 "دراین دنیا همه چیز به هم ربط دارد..."