عکس ها یادگارهای گذشته اند، آثاری از آن چه رخ داده است. اگر زندگان آن گذشته را به دوش کشند، اگر گذشته تبدیل به بخش جدایی ناپذیر از فرآیندی شود که در طی آن مردم تاریخ خود را می سازند، آن گاه همه عکس ها دوباره متنی زنده به دست خواهند آورد، و به جای آن که لحظه هایی بازداشته شده باشند. هم چنان در زمان وجود خواهند داشت. شاید عکاسی پیشگویی حافظه ای هر تصویری از گذشته را، هرقدر فاجعه آمیز و هرقدر به گناه آلوده، در حصار تداوم خویش خواهد گرفت. تمایز میان استفاده های خصوصی و عمومی از عکاسی از میان برخواهد خاست، خانواده ی انسان وجود خواهد داشت.