کربلا به اصل خود رسیدن است*...

در عین ارادت به شعرهای قدیمی و مطرح در زمینه‌ی محرم و عاشورا، در جستجوی آثاری بوده‌ام که کلمات و عباراتش خیلی جدی زل بزنند در چشمم، یقه‌ام را محکم بچسبند و تکانم بدهند؛ درواقع چیزی بیشتر از صرف روایت حادثه باشند.

"شبیه" به زبان اکنون حرف میزند و میخواهد به جای ارائه‌ی یک روایت دور از دسترس، مخاطبش را توی گود وقایع بیندازد و نهایتا او را با این سوال اساسی مواجه کند : کدام طرف ایستاده‌ای؟

قالب نیمایی، اختصار شعرها و اشاره‌های قابل دریافت.. همه و همه به نظرم اثری میسازد مناسب مخاطب امروزی؛ مخاطبی که شاید حوصله نکند پای قصیده‌های بلند بنشیند در انتظار یک تلنگر.


پ.ن۱ : پای بعضی شعرها دوست داشتم کتاب را ببندم و ساعت‌ها با خودم خلوت کنم.
پ.ن۲ : اگرچه مثل هر اثر دیگری تمام شعرها در یک سطح نیست، اما همه‌اش برای من شنیدنی و دیدنی! بود.
پ.ن۳ : دم طراح کتاب گرم که اینقدر باسلیقه کار کرده‌بود.

* : علیرضا قزوه
        

          شاعر، در صفحه‌ی ۱۲۹ کتاب، خود به این نکته معترف است: من کجا و محتشم؟
از میان ۶۳ نیماییِ این کتاب، تنها ۸ مورد، نظرم را جلب کرد؛ و این، خیلی کم است.
        

          به نام خدا
اشعار کتاب در ظرف و معنی بسیار کوتاه‌اند. 
عمده اشعار خالی از کشف عمیق اند و تنها بازی‌های زبانی سطحی در خود دارند. بیشتر به متن‌های اینستاگرام می‌خورند تا شعر درست و درمان. با احترام به ارادتمندی شاعر به درگاه اهل بیت (علیهم السلام)، حرف خوب را باید خوب زد.