هرگز کسی اینگونه فجیع به کشتن خود برنخاست که من به زندگی نشستم
✨

و آغوش ات
اندک جایی برای زیستن
اندک جایی برای مردن
✨

کوه با نخستین سنگ ها آغاز می شود
و انسان با نخستین درد
و من با نخستین نگاه تو آغاز شدم
✨

آن چشم ها
پیش از آن که نگاهی باشد
تماشایی است
✨

ای شعرهای من، سروده و نا سروده
سلطنت شما را تردیدی نیست
اگر او به تنهایی خواننده ی شما باد
✨

من باهارم تو زمین
من زمینم تو درخت
من درختم تو باهار
ناز انگشتای بارون تو باغ م میکنه
میون جنگلا تاق ام میکنه
تو بزرگی مثل شب
اگه مهتاب باشه یا نه
خود مهتابی تو اصلا خود مهتابی تو
✨
        

          تو مثِ مخملِ ابری
مثِ بوی علفی
مثِ اون ململِ مه،نازکی

خیلی زیبا بود ولی شعر نو سلیقه ی من نیست🥲
        

          دوستش نداشتم.
        

          چقد زیبا نوشته بود برای معشوقش..
و چه کسی عاشقانه‌تر از شاملو می‌تونه عشق رو به تصویر بکشه؟
چقدر دوست داشتم هنوزم ادامه داشته باشه و تموم نشه :)
( فکر کنم اولین مجموعه شعری بود که ناراحت شدم از تموم شدنش!)
        

          من و تو، درخت و بارون..
آیدا در آینه
سرود پنجم
را بیشتر از بقیه دوست داشتم...