درباره خود بوطیقا و اهمیتش در شناخت ادبیات به خصوص ادبیات نمایشی ، هرچی بگیم کم گفتیم. یک متن کلاسیک باقی مونده از یکی از بزرگترین فیلسوفان تاریخ یعنی ارسطو که به تبیین اصول ادبیات و ژانرها میپردازه.
به نظرم این بهترین ترجمه و بهترین کتاب برای شناخت ادبیات نمایشی و ژانرها بر اساس دیدگاه ارسطو و بوطیقاست.
کتاب ابتدا با بررسی ترجمه های موجود از این اثر میپردازه و به ما میفهمونه که چرا ترجمه های قبلی از این اثر ، به خصوص ترجمه عبدالحسین زرین کوب اینقد سخت و ثقیله. نویسنده به درستی معتقده که تمام مترجمان قبلی این اثر با توجه به نبودن مصداق های گفتمان ارسطو در بوطیقا در ادبیات فارسی به خوبی متوجه منظور متن نشدند و برای همین با دید بلاغی و رتوریک به ترجمه متن دست زدند. در حالیکه اثر ارسطو به ادبیات به عنوان یک سیستم و ساختار نگاه میکنه و بلاغت رو جز در یک مورد بهش نمیپردازه.
بعد کتاب ترجمه خود بوطیقا رو آورده و در بخش پایانی شرحی بر بوطیقا نوشته که بسیار خوندنی یه. 
با خوندن این اثر میفهمید که اگر با خوندن ترجمه زرین کوب از بوطیقا چیزی نفهمیدید و فکر کردید ایراد از خودتونه یا متن خیلی سخته ، اشتباه کردید و با متنی شیرین و ساده سر و کار دارید.
        

          تنها چیزی که بهش فکر می‌کنم اینه که ارسطو 2 هزار و پونصد سال پیش به چه گفتمان‌هایی رسیده بوده... واقعاً جالبه!
        

          کتابی که ارادت و ستایشم به ارسطو و نبوغش در پرداخت این تئوری را دوچندان کرد.
بوطیقای ارسطو دربارهٔ ساختار ادبی، پی‌ساخت، ژانرهای ادبی، بلاغت زبان و نقد است.
بوطیقای ارسطو، تئوری‌ چندلایه‌ای ارائه می‌دهد که در دوره‌های مختلف با تئوری‌ها و گفتمان‌های متفاوت بسط داده شده. همین بسط و تکامل، به واسطهٔ تغییر رویکرد تئوریک و تفاوت خوانش‌ها، اصطلاحات بوطیقا را به مفهوم حقیقی نزدیک‌تر کرده است.
در ابتدا نویسنده شبیه مقاله یا رساله، به مقایسه و کنکاش تئوری بوطیقای ارسطو در گذر زمان پرداخته و از نقص آثار ترجمه‌شده دربارهٔ بوطیقای ارسطو می‌گوید. به این منظور، نویسنده از کتب نوشته شده در این باب کمک می‌گیرد.
کتاب با آوردن ترجمه‌های متنوع اصطلاحاتِ بوطیقا، خوانش متفاوت بوطیقا را در گذر زمان مورد کنکاش قرار می‌دهد، که به فهم بیشتر مخاطب کمک می‌کند.
تا سدهٔ بیستم میلادی، جنبهٔ بلاغتِ تئوری بوطیقا مورد توجه بوده و آثار از وجه زبانی مورد بررسی قرار می‌گرفتند. ازطرفی ساختار روایی، پی‌ساخت (پیرنگ) و شخصیت که از عناصر مهم تراژدی هستند، نادیده گرفته می‌شد. این عامل موجب دور شدن ترجمه‌ها از اصل بوطیقای ارسطو شده است.
نکتهٔ مهمی که نویسنده اشاره کرده و به فهم تئوری ارسطو کمک می‌کند، معادل دانستن واژهٔ poetry با سازنده (به‌جای شاعر) و poet با ساختن (به‌جای شعر) است، که برگرفته از ریشهٔ یونانی این واژه می‌باشد. همچنین آوردن مثال‌های ادبی برای شرح و توضیح بوطیقای ارسطو در آخرین فصل، درک تئوری را برای مخاطب آسان‌تر می‌سازد.
خواندن این کتاب از منظر درکِ ریشه و خاستگاهِ عناصر روایی و فونداسیون ساختار کلاسیک در داستان‌نویسی (برآمده از بوطیقای ارسطو) حائز اهمیت است.