زمانی که رفتی کتابفروشی نمیدونی چه کتاب بخری؟؟؟
این کتاب  پیشنهاد میکنم
داستانی با حس کنجکاوی شروع میشه  و در  آخر  کتاب  این کنجکاوی  پاسخ داده میشه
اگه در مورد  گذشته باز پرس  صحبت نمیکرد بهتر بود  به داستان نه چیزی اضافه کرد  نه کم کرد
تقریبا میشه  ضد جنگه  دونست ولی  کمی هم  عاشقانه  داره
میشد  بدون  عاشقانه هم   داستان رو  به پایان رسوند
برا موقعی که ریدینگ اسلامپ هستید گزینه خوبیه
        

          لعنت به جنگ!

ژان-کریستوف این رمان کوتاه را در سال ۲۰۱۸ و به یاد صدمین سال پایان جنگ جهانی اول منتشر کرده است.

قصه روایت کشمکش میانِ دو کهنه‌سرباز جنگ است که یکی در مقام بازپرس و دیگری در مقام متهم رویاروی یکدیگر قرار گرفته‌اند. «مورلاک» که جنگ یارای ابراز عواطف شیرینی چون شادی یا لذت را از او گرفته و در عوض توان ابراز خشم و حتی نفرت را آشکارا دوچندان ساخته است، به هر ترتیبی می‌کوشد تا دستِ بازپرس‌اش را که روزگاری نه‌چندان دور در جبهه‌های جنگ برای یک هدف مشترک جنگیده‌اند را، پس بزند؛ تا مورد بخشش قرار نگیرد و مجازات شود.
در این میان «گیوم» سگِ متهم نیز حضور تاثیرگذاری در طول قصه دارد و تصمیم‌گیری در رابطه با پرونده را برای بازپرس تا حدودی دشوار می‌کند.
        

          جنگ جهانی همیشه برام جذابه
        

          داستانی که در عین ایجاز شدیداً تاثیرگذار و سوال‌برانگیز پیش می‌رود و هنرنمایی‌های نویسنده در رنگ‌وبو بخشیدن به فصل‌های کوتاه علیرغم سرعت پیشروی ماجرا، ستودنی است. مشکل پایان‌بندی آن است. فرانسوی‌ها استعداد خاصی در لوس‌کردنِ جدی‌ترین و سنگین‌ترین روایت‌ها دارند. دیالوگ‌هایی که دقیقاً در لحظه‌ی رمزگشایی داستان رخ می‌دهند انگار شتابزده نوشته شده‌اند، و سَرِ ما، که منتظر بودیم گره از  پیچیدگی‌ها و چالش‌هایی که با ظرافت فراوان در طول رمان پرداخته شده‌ بودند، رشته به رشته وا بشود، یک کمی کلاه می‌رود. در کل مسائل این کتاب و نوع داستانی‌شدنِ آنها قابلیت این را داشت که کتابی در حجم کلاسیک‌ها بیافرینَد؛ یک متهم و یک بازپرس، جنگ جهانی اول، وظیفه و میهن، تردید در ضرورت تمام این مفاهیم، یک زن جوان در گوشه‌ای و صدای زوزه‌ی سگی در پس‌زمینه - خلاصه که پس از پایان ماجرا دلمان نسخه‌ی چهارصد صفحه‌ای اثر را می‌خواهد، در درجه‌ی اول به این خاطر که سنگینی مسائل داستان و لایه‌لایه‌های متنوع آن را، که کم‌کم با هر فصل کنار می‌روند، هنوز با خود حمل می‌کنیم و پایان‌بندی هم جوری نیست که لااقل اندکی از وزن اینها را از ما بگیرد - با تمام این حرفها، آنقدر در طی کتاب تحت‌تاثیر سیر وقایع و درگیر سوالات و مسائل وجودی هستیم که صفحات آخر قابل اغماضند. سوال اصلی کتاب که از آغاز ما را در بی‌تابی دانستن جواب آن نگه‌داشته‌اند در پنج صفحه‌ی پایانی پاسخ داده می‌شود، امّا آنقدر این مسیری که طی کرده‌ایم ما را درگیر کرده که دیگر اهمیتی ندارد، و (شاید از قصد) خود آن پاسخ هم که اوایل آنچنان مرموز بود واقعاً پیش پا افتاده از آب در می‌آید. ظرافت و دقت در داستان‌گویی است که تجربه‌ی خواندن این کتاب را یگانه می‌کند.