مجموعه داستانی مینیمال و مصور که هر تصویر کامل‌کننده‌ی بخشی از هر روایت است.
ابرپی‌رنگ‌ کاملا محسوس این کتاب طردشدگی‌ست.
        

          سر کلاس شیمی خوانده شد!!!:دی
        

          کتاب رو بهار همین امسال خوندم ولی اصلا یادم نبود .
فکر کنم تو بیست_سی دقیقه تموم شد .
خیلی کوتاه بود .
صادقانه بگم داستان هاش شبیه خواب هایی بودن که بعد شام خوردن زیاد می‌بینیم. هم پرهیجان و هم بعضی اوقات کاملا بی معنی ولی جالب و درهم برهم. 
اگر کتاب رو دوست داشتید ، حتما فیلم های تیم برتون رو هم ببینید. من ادوارد دست قیچی و بچه های عجیب غریب خانه ی خانم پرگرین رو دیدم ...
در کل به نظرم بهتره که به فیلم هاش اکتفا کنید چون این کتاب مغزتون رو منفجر می‌کنه .
        

          یکی از ترسناکترین و در عین حال احساسی ترین کارهایی بود که تا امروز خوندم.
بسیاری از دوستان و افرادی که با کتاب ارتباط برقرار نکردن و نمرات خوبی ندادن یا نمیدن بنظرم علتش اینه که با نگرش دنیای فیزیکی و قابل لمس به سراغ کتاب رفتن و فقط کافیه وارد دنیای برتون بشید تا بفهمید در جهان ذهن برتون زیستن آرزوی بینهایت ترسناکیه و اونوقت میفهمید چقدر تیم برتون بودن سخت و عجیبه
        

          ذهن جذاب و دوست داشتنی «تیم برتون» در ادبیات و سینما یکی از بهترین‌ها ست.
        

          این کتاب،توسط تیم برتون شاعر،نویسنده،کارگردان و نقاش امریکایی نوشته و تصویرگری شده است.یکی از ویژگی‌های سبک سورئال وجود تصاویر در میان نوشته‌هاست.کتاب مملو از اشعاری با درون‌مایه‌ی کمدی سیاه و موجوداتی عجیب و غریب است.تیم برتون سازنده‌ی فیلم‌هایی مانند ادوارد دست‌قیچی،بت‌من،عروس مرده،آلیس در سرزمین عجایب و ... است.این کتاب در سال۱۹۹۷ منتشر شده. او گاها در فیلم‌هایش از این شخصیت‌ها استفاده کرده است.برای لذت بردن از کتاب باید به این سبک علاقه‌مند باشید
        

          امروز، در مدرسه، وقتی زنگ تفریح آغاز شد و صداهای خنده و گفت‌وگو در حیاط پیچید، پناه بردم به «کنج کتاب». جایی آرام، دور از هیاهو، جایی که بوی کاغذ و خیال در هوا می‌پیچد. نماینده‌ی کتابخانه‌مان آمده بود و میان انبوه جلدهای رنگ‌به‌رنگ، کتابی کوچک چشمم را گرفت: *مرگ غم‌انگیز پسر صدفی و داستان‌های دیگر*، نوشته‌ی تیم برتون. همان مرد از خیال‌پردازی که جهانش همیشه در مرز میان رؤیا و کابوس راه می‌رود.
کتاب را گشودم. از همان نخستین سطرها دانستم با جهانی معمولی روبه‌رو نیستم. واژه‌ها ساده بودند، اما در پس آن سادگی، سایه‌ای از اندوه، طنز، و تنهایی نهفته بود. داستان‌ها پر از موجوداتی عجیب و غریب‌اند؛ پسر صدفی، دختر چشم‌ماهی، پسر رباتی و دیگرانی که نه کاملاً انسان‌اند و نه کاملاً غیرانسان. و شاید همین است رمزِ کارِ برتون: او از انسان سخن نمی‌گوید، اما در هر موجودِ غریبش، تکه‌ای از انسان را پنهان کرده است  انسانِ تنها، دل‌زخمی، متفاوت و در جست‌وجوی معنا.
عجیب است که چگونه این داستان‌های کوتاه و خیال‌گونه، با همه‌ی شگفتی‌شان، آدمی را به درک نزدیک می‌کنند؛ درکی مبهم اما عمیق، از رنجی که مشترک است میان همه‌ی ما. گویی برتون با زبانی کودکانه، از تنهایی بزرگسالان حرف می‌زند، و از غمی که شکل صدف یا سایه به خود گرفته است.
وقتی کتاب را بستم، حس کردم چیزی از آن در من جا مانده؛ شاید نوری کم‌سو، یا اندوهی لطیف. برتون با واژه‌های اندک، جهانی از تضاد می‌سازد: جایی که مرگ غم‌انگیز است، اما غمش شاعرانه؛ جایی که زشتی‌ها، زیباییِ پنهان خود را دارند.
امروز، در سکوت کنج کتابخانه‌ی کلاس، میان صفحه‌های تیم برتون، گویی خودم را یافتم که آن‌طور که هستم، بلکه آن‌گونه که شاید درونم همیشه بوده‌ام: کمی غریب، کمی غمگین، اما زنده و خیال‌پرور
        

          داستان‌های فانتزی کوتاه و دردآور.
        

          هو النور
بعضیاشون رو واقعا دوست داشتم اما یک سری رو درک نکردم. تدجمش میتونیت بهتر بشه یا ضمیمه‌ی زبان اصلی داشته باشه چون جنس این متن‌ها همراه با وزن بوده اما توی ترجمه وزنشون از بین رفته.