باورم نمیشه! واقعاً باورم نمیشه!
من مدت ها دنبال این کتاب بودم و خیلی دوست داشتم بخونمش، هم به خاطر اسمش، هم به خاطر جوایزی که برده، اما این تنهایی اعداد اول که به ترجمه بهاره مهرنژاد توسط افراز منتشر شده هیچ ارتباطی به تنهایی اعداد اول پائولو جوردانو نداره.
مترجم در یادداشت ابتدایی ش، علاوه بر اسپویل کردن کل داستان، به جوایز کتاب اشاره کرده، در حالی که با یک کتاب سطحی و نپخته طرف هستید که شخصیت پردازی خاصی نداره، اتفاقاتش کم پرداخت و سَرسَری هستن و کلی نقطه گنگ و کور داره. بعد اگر مثل من کنجکاو بشید که چرا این کتاب انقدر جایزه برده و نسخه انگلیسی رو ورق بزنید، متوجه میشید تقریباً نصف کتاب ترجمه نشده و این موضوع هیچ ارتباطی به ممیزی و اینها نداره! وقایع و گفتگوهای معمولی ترجمه نشدن و بدتر از اون بعضی اتفاقات عوض شدن. مثلاً اینکه مشکل میکله هیچ ارتباطی به افتادن مادرش از پله نداره!
چرا باید یک مترجم این چنین به یک کتاب و نویسنده خیانت کنه و چرا افراز این کتاب رو چاپ کرده؟ واقعا متأسفم...
        

          همون موقعی که سایه سنگین خانم الف رو خوندم، اینو هم پیدا کردم که از همون نویسنده سال‌ها پیش ترجمه شده، و سریعاً توی طاقچه خریدمش. اما خوندنش افتاد به امشب و چشمانی اشکبار. و غم عجیبی که در این کتاب بود. و چه خاص و ظریف بود احساساتی که بیان می‌کرد. چقدر فهمیدنی بودن. چقدر شبیه اعترافات درونی آدمی. و حالا که اسمش رو می‌بینم، می‌فهمم که چقدر هوشمندانه انتخاب شده.
کتابِ خیلی کوتاهیه و ترجیح می‌دم چیز خاصی ازش نگم و خودتون بخونیدش تا بفهمید از چه قراره. اما با دو داستان موازی شروع می‌شه، که اولش هیچ ربطی به هم ندارن، اما بعدتر نقطه‌های اتصالی هست.
مثل زندگی همه ما انسان‌ها. که اول، فقط چند آدم موازی‌ایم. جدا از هم. اما نقطه‌های اتصال...
‌
مثل همیشه، هیچ نمی‌دونم گریه داشت یا نه. اما خیلی منو بغضی و اشکی کرد. خوابم نمی‌بره دیگه.
        

          نویسنده انگار عجله داشت یا این که بهش گفته بودند باید تو صد صفحه قصه‌ات را تعریف کنی!
چرا خب؟
می‌شد کلی به هر کدام از این دو شخصیت پرداخت و به معنای دقیق کلمه آن چه را که بر سرشان آمده واکاوی کرد.
به نظرم شأن کلمهٔ «واکاوی» و «درون‌کاوی» بالاتر از این‌ حرف‌هاست!

با این همه، پایان جسورانه و واقعی کتاب را دوست داشتم. خیلی از ماها همینیم. زندگی با ما چنان می‌کند که تاب خوشبختی را نداریم.
کاش آدم خاک تشنه باشد و آب محبت را - به جای آن که پس بزند و بالا بیاورد- بنوشد و به اعماق ببرد. تا روزی چشمه‌ای از اعماقش بجوشد و زندگی‌بخش شود.